Κάμερες. Ποτέ δεν τις συμπάθησα. Θυμάμαι τη δεκαετία του ’90, που όλοι είχαν μια μανία με αυτές, και κινηματογραφούσαν τα ταξίδια τους, ειδικά αυτά στο εξωτερικό, πόσο ανούσιο μου φαινόταν όλο αυτό. Σήμερα, η σημαντικότερη σχέση μου με τις κάμερες είναι όταν τραβάμε πότε-πότε τον μικρό Χρήστο με το κινητό. Καμιά φορά είναι και ο μπαμπάς του στο βίντεο, εγώ όμως ποτέ. Γιατί εκτός των άλλων, νιώθω και πολύ αμήχανα μπροστά στο φακό. Επομένως επιλέγω, όταν τον χρησιμοποιώ, να στέκομαι με ασφάλεια πίσω του.

Προχτές όμως, όλα άλλαξαν. Γιατί στάθηκα μπροστά στο φακό. Για λίγα λεπτά, άθελά μου, και μάλιστα το κατάλαβα όταν πια η λήψη είχε ολοκληρωθεί.

Διάβαζα ένα παραμύθι με τον Χρήστο, καθισμένοι στο σαλόνι, ο ένας δίπλα στον άλλον. Ήταν ένα από τα αγαπημένα του, από αυτά που τα διαβάζουμε ξανά και ξανά, και ποτέ δεν τα βαριόμαστε: Μια ιστορία με το μικρό λιοντάρι που περίμενε τη μαμά του να του φέρει φαγητό. Το είχαμε διαβάσει ήδη 3-4 φορές, ώσπου ξαφνικά ο Χρήστος παίρνει το βιβλίο απ’ τα χέρια μου, και κοιτώντας τις εικόνες ξεκινά να το λέει ο ίδιος, από μνήμης. Ήταν η πρώτη φορά που έκανε κάτι τέτοιο, και πραγματικά ήταν πολύ συγκινητική στιγμή, γιατί ήταν μια στιγμή του παιδιού μου που δεν είχα ξαναδεί. Έλεγε την ιστορία σαν να την διάβαζε, με ένα γλυκό και απίστευτο ύφος…Κι αφού την τελείωσε, χαμογέλασε πλατιά και με αγκάλιασε.

Ο Γιώργος (ο μπαμπάς μας) καθόταν λίγο παραπέρα και πρόλαβε και απαθανάτισε με το κινητό του όλη την εξιστόρηση του παραμυθιού από τον ίδιο τον Χρήστο. Σε αυτό το βίντεο λοιπόν είμαι κι εγώ, που παρακολουθώ το παιδί μου να “διαβάζει”.

Το βιντεάκι το είδα αργά το βράδυ, αφού ο μικρός Χρήστος είχε ήδη ξαπλώσει.

Μετά από αυτό που είδα στα λίγα λεπτά του βίντεο, άλλαξε μονομιάς η άποψη μου για τις κάμερες. Ό,τι ένιωθα γι’ αυτές, αναιρέθηκε μέσα σε μια στιγμή.

Μα τι είδα, θα μου πεις.

Ε λοιπόν, είδα πόσο όμορφη είμαι. Δεν το είχα ξαναδεί. Κοιτούσα το παιδί μου τόσο ευτυχισμένη, που έλαμπα. Ήμουν πολύ πρόχειρα ντυμένη, ήμουν αχτένιστη, κι όμως έλαμπα. Δεν μπορούσα να πιστέψω την εικόνα που έβλεπα.

Έτσι είμαστε κάθε μέρα. Κάθε φορά που κοιτάμε τα παιδιά μας, κάθε στιγμή που τα αγκαλιάζουμε, που τα φροντίζουμε με σεβασμό και αγάπη. Είμαστε όμορφες, γιατί αγωνιζόμαστε με νύχια και με δόντια να βγει η μέρα, κάθε μέρα. Γιατί διαβάζουμε βιβλία μαζί τους, γιατί παίζουμε κι ας κλείνουν τα μάτια μας από την κούραση. Γιατί είμαστε εκεί, δίπλα στα παιδιά μας.

Είμαστε όμορφες. Όπου κι αν σταθούμε. Μπρος, ή πίσω από τις κάμερες.

Πηγή: paidikokouti.gr