Της Σίσσυ Στρέμπα

Αν σας ρωτούσαν τι θα απολαμβάνατε περισσότερο στη ζωή τι θα απαντούσατε;

Μήπως την οδήγηση ενός ακριβού αμαξιού; Τη διαμονή σε ένα πολυτελές σπίτι; Τα ακριβά ρούχα και αξεσουάρ; Το τελευταίο μοντέλο του πιο γνωστού smartphone;

Πιθανότατα, όλοι μας να ζητούσαμε περισσότερα υλικά αγαθά, δόξα ή φήμη! Αν αυτή την ερώτηση σας την έκαναν, όμως, όταν ερχόσασταν αντιμέτωποι με μια συγκλονιστική εμπειρία, θα άλλαζε κάτι; Και τι θα γινόταν, αν αυτή την ερώτηση την κάναμε σε παιδιά;

Τι πιστεύετε ότι θα απαντούσαν εκείνα; Κι αν ήταν παιδιά που αντιμετώπιζαν μια χρόνια και δύσκολη ασθένεια;
Ο γιατρός Alastair McAlpine, που εργάζεται σε παιδιατρική κλινική στο Κέιπ Τάουν ρώτησε μικρά παιδιά, τα οποία βρίσκονταν στο τελικό στάδιο του καρκίνου, για το τι απήλαυσαν και τι έδινε νόημα στην ζωή τους.

Οι απαντήσεις τους, όπως είπε και ο γιατρός, ήταν συγκλονιστικές και δεν έμοιαζαν καθόλου με ό,τι περίμενε να ακούσει…

Αρχικά, κανένα παιδί ΔΕΝ είπε πως θα ήθελε να έχει παρακολουθήσιε περισσότερη τηλεόραση ή να ήταν περισσότερη ώρα συνδεδεμένο στο ίντερνετ. Όπως, επίσης, κανένα παιδί δεν θα ήθελε να έρθει σε ρήξη με άλλο και φυσικά κανένα δεν απολάμβανε την παραμονή του στο νοσοκομείο.

Πολλά παιδιά, όμως, μίλησαν με αγάπη για τα κατοικίδιά τους. «Μου άρεσε πολύ να τρέχω με τον Jake στην παραλία», «Λατρεύω τον Rufus. Το αστείο γαύγισμά του με κάνει και γελάω», «Μου αρέσει πολύ όταν η Ginny κουλουριάζεται στα πόδια μου τη νύχτα και γουργουρίζει».

Περισσότερα αναφέρθηκαν, φυσικά, στους γονείς τους, με μια μικρή δόση ανησυχίας. «Ελπίζω η μαμά μου να είναι καλά. Φαίνεται πολύ λυπημένη», «Ο μπαμπάς δεν πρέπει να ανησυχεί. Θα με δει ξανά», «Ο Θεός θα προσέχει την μαμά και τον μπαμπά όταν δεν θα υπάρχω πια».

Όλα τους αγαπούσαν τις ιστορίες και τα παραμύθια που τους διάβαζαν οι δικοί τους. «Ο Χάρι Πότερ με έκανε να νιώθω γενναίος», «Λατρεύω τις ιστορίες που έχουν να κάνουν με το διάστημα», «Θέλω να γίνω σπουδαίος ντετέκτιβ, όπως ο Σέρλοκ Χόλμς, όταν γίνω καλύτερα».

Αρκετά παιδιά εύχονταν να είχαν ξοδέψει λιγότερο χρόνο ανησυχώντας για το τι πιστεύουν οι άλλοι για εκείνους και να αξιολογούσαν τους άλλους με βάση την «φυσικότητα» που τους φέρονταν. «Οι αληθινοί μου φίλοι δεν με σχολίαζαν όταν τα μαλλιά μου έπεφταν», «Η Jane ήρθε να με επισκεφθεί μετά την επέμβαση και δεν πρόσεξε καν την τομή μου».

Τα περισσότερα παιδιά λάτρευαν το παιχνίδι στην παραλία.

«Έφτιαχνα πολύ μεγάλα κάστρα στην άμμο», «Το να βρίσκομαι στη θάλασσα με τα κύματα ήταν τόσο συναρπαστικό. Και δεν έτσουζαν καθόλου τα μάτια μου!».

Φυσικά και όλα τα παιδιά λάτρευαν το παγωτό – όπως όλοι, άλλωστε!

Σχεδόν όλα αξιολογούσαν πολύ θετικά την ευγένεια και την καλοσύνη. «Η γιαγιά μου είναι τόσο ευγενική. Πάντα με κάνει να χαμογελώ», «Ο Johnny μού έδωσε το μισό του σάντουιτς, όταν δεν μου άρεσε το δικό μου. Ήταν πολύ ευγενικό». «Μου αρέσει όταν η ευγενική νοσοκόμα είναι εδώ. Είναι πολύ καλή. Πονάει λιγότερο, τότε».

Το γέλιο ήταν πολύ σημαντικό για όλα. «Αυτός ο μάγος είναι τόσο ανόητος. Το παντελόνι του έπεσε και εγώ δεν μπορούσα να σταματάω να γελάω», «Ο μπαμπάς μου κάνει πολύ αστείες γκριμάτσες, τις οποίες αγαπάω», «Το αγόρι στο διπλανό κρεβάτι αερίστηκε. Χαχαχαχα!».

Τα παιδιά λατρεύουν τα παιχνίδια τους και τους υπερήρωες. «Η πριγκίπισσα Σοφία μου είναι η αγαπημένη μου», «Λατρεύω τον Μπάτμαν», (όλα τα αγόρια λατρεύουν τον Μπάτμαν), «Μου αρέσει να αγκαλιάζω το αρκουδάκι μου».

Τέλος, όλα τα παιδιά υπολόγιζαν και εκτιμούσαν τον χρόνο με την οικογένειά τους.

«Η μαμά και ο μπαμπάς είναι οι καλύτεροι!», «Η αδερφή μου πάντα με αγκαλιάζει σφιχτά», «Κανείς δεν με αγαπάει όπως η μαμά μου».

Συμπέρασμα; Να είστε ευγενικοί. Διαβάστε βιβλία. Περάστε χρόνο με την οικογένειά σας. Γελάστε! Πηγαίνετε στην παραλία. Πείτε στους αγαπημένους σας πόσο τους αγαπάτε!

Πηγή: infokids.com.cy