Όταν αποφάσισα ότι θέλω να γίνω μαμά, δεν είχα ιδέα για τις πρόωρες γέννες. Όπως όλες οι γυναίκες, ονειρευόμουν μια εύκολη και ήρεμη εγκυμοσύνη κατά τη διάρκεια τη οποίας θα απολάμβανα κάθε μήνα τη ζωή που ξεκίνησε και θα εξελισσόταν μέσα μου, ένα πλασματάκι που θα αναπτύσσεται μέρα με τη μέρα μέχρι τη στιγμή που θα είναι έτοιμο να ζήσει έξω από το προστατευτικό περιβάλλον της μήτρας και να το πάρω στην αγκαλιά μου, να το φροντίζω και να το αγαπώ. Ωστόσο, τα πράγματα σπάνια έρχονται όπως τα ονειρευόμαστε, τα φανταζόμαστε και τα επιθυμούμε και η μοίρα μου επεφύλασσε πολλές εκπλήξεις στο ξεκίνημα μου σε αυτό το μαγικό ταξίδι της μητρότητας. Η προωρότητα μας χτύπησε την πόρτα και εμείς τη δεχτήκαμε, παλέψαμε μαζί της και τη νικήσαμε! Με αφορμή, λοιπόν, τα πρώτα γενέθλια του παιδιού μου, παίρνω το θάρρος να μοιραστώ δημόσια τη δική μου εμπειρία με την προωρότητα που ξεκίνησε πριν από δύο χρόνια.
Πριν από δύο χρόνια λοιπόν, έφυγα από τον γιατρό χαρούμενη και ενθουσιασμένη γνωρίζοντας πλέον πως έχω στην κοιλίτσα μου ένα αγγελούδι και απίστευτα συγκινημένη που άκουσα τους χτύπους της καρδιάς του. Από εκείνη την ημέρα άλλαξαν όλα. Σταμάτησα να καπνίζω, ήμουν πάρα πολύ προσεκτική με τη διατροφή μου, φρόντιζα να είμαι ήρεμη… Ο κόσμος μου γυρνούσε γύρω απ’την εγκυμοσύνη μου. Πράγματι, έιχα μια πολύ καλή εγκυμοσύνη χωρίς καθόλου ενοχλήσεις και όλες οι εξετάσεις ήταν καλές. Όλα αυτά μέχρι την 26η εβδομάδα, όπου ξεκίνησαν οι πρόωρες
συσπάσεις ξαφνικά.
Ήμουν μόνη στο σπίτι και ξάπλωνα, όταν ένιωσα ξαφνικά έναν πόνο στην κοιλιά χαμηλά και σαν να με χτύπησε το ρεύμα. Μετά από λίγα λεπτά πάλι και ακόμα πιο δυνατός ο πόνος. Τελικά, χωρίς να το καταλάβω, έιχε ξεκινήσει η γέννα στο σπίτι, στις 26 εβδομάδες. Με πήρε το ασθενφόρο και με βάλανε κατευθείαν στην αίθουσα τοκετού, καθώς ήδη είχε αρχίσει να φαίνεται το ποδαράκι του μωρού. Τελικά το αγοράκι μου βγήκε με τα πόδια (820 γρ.), δεν υπήρχε χρόνος ούτε για καισαρική ούτε για τίποτα. Ούτε που το είδα, το πήγανε κατευθείαν στη ΜΕΝΝ και την επόμενη μέρα, μου ανακοίνωσαν ότι κατέληξε μετά από 12 ωρες μάχης για τη ζωή του. Σας τα γράφω τώρα και κλαίω. Έθαψα λοιπόν το παιδί μου, το παιδί που δεν κράτησα ποτέ στην αγκαλιά μου.
Επέστρεψα σπίτι με ξεφούσκωτη κοιλιά, με γάλα στο στήθος και υπολείμματα στη μήτρα και χωρίς παιδί. Ποτέ δεν πήρα απάντηση από τους γιατρούς παρά μόνο ότι «συμβαίνει κάποιες φορές». Δεν υπάρχουν λόγια για τον πόνο και τη θλίψη μου. Οι γύρω μου, μου έλεγαν «εντάξει, μωρέ, θα κάνεις και άλλο παιδί». Λυπούνταν εμένα, ενώ εγώ λυπόμουν αυτό το αντράκι και δεν μπορούσα να μην νιώθω ένοχη που δεν μπόρεσα να το κρατήσω στη ζωή. Έκανα ένα σωρό εξετάσεις, δεν βρέθηκε τίποτα. Μετά από 3 μήνες ο γυναικολόγος, μου είπε ότι όλα είναι καλά και μπορώ να ξαναμείνω έγκυος. Αδιανόητο; Πρέπει να περάσουν τουλάχιστον 6 μήνες και ειδικά μετά από μια τραυματικη γέννα σαν τη δική μου ίσως και ένας χρονος για να κλείσει ο τράχηλος, αλλά αυτό τότε δεν το ήξερα.
Έμεινα ξανά έγκυος μετά από τρεις μήνες. Όλα πήγαιναν καλά και αυτή τη φορά μέχρι που πάλι στην 20η εβδομάδα άρχισαν οι συσπάσεις. Αυτή τη φορά γνώριζα πως ήταν και μπορούσα να τις καταλάβω από νωρίς. Ενημέρωσα το γιατρό μου, έπαιρνα μαγνήσιο, «δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα άλλο» μου είπε, «όσο μπορείς ξάπλα». Αυτό έκανα, αλλά οι συσπάσεις συνεχίζονταν σε καθημερινή βάση και ένα απόγευμα που ήταν πολύ έντονες και μου θύμισαν την προηγούμενη εμπειρία μου, δεν έχασα χρόνο και πήγα κατευθείαν στο εφημερεύον νοσοκομείο. Εκεί μου έιπαν πως είχα κοντό τράχηλο (δεν είχε φανεί στη β’ επιπέδου που είχα κάνει πριν από μία εβδομάδα), αλλά δεν ήταν τόσο κοντός για να
επιβάλλεται εισαγωγή. Γύρισα σπίτι, ξάπλα όλη μέρα, βιταμίνες, μαγνήσιο, προγεστερόνη. Μετά από δύο μέρες πάλι νοσοκομείο και εισαγωγή, γιατί ο τράχηλος είχε σχεδόν εξαλειφθεί. Περίδεση τραχήλου. «Αν το κάνεις υπάρχει κίνδυνος να χάσεις το μωρό γιατί είσαι σε μεγάλη εβδομάδα (23η), αν δεν το κάνεις το χάνεις σίγουρα. Εσύ αποφασίζεις». Έκανα και την περίδεση, όλα καλά, μετά από τρεις μέρες σπίτι, πάλι σε πλήρη ακινησία. Μετά από μια μέρα, αίμα στο εσώρουχο, πάλι εισαγωγή στο νοσοκομειο. Τελικά έμεινα εκεί τρεις εβδομάδες. Σηκωνόμουν μόνο για τουαλέτα, μου χορηγούσαν ενδοφλέβια το περιβόητο τοκολυτικό miolen, βιταμίνες, καθημερινή λήψη αίματος, χάπι για την καρδιά, αντιπηκτικές ενέσεις, καρδιοτοκογράφος, κορτιζόνη, τα πάντα όλα!
Να έιναι καλά οι γιατροί ,αλλά δεν το άφησα μόνο πάνω τους. Έψαξα και διάβασα όλα τα σχετικά άρθρα περί εγκυμοσύνης, προωρότητας, μητρότητας (η σελίδα σας με βοήθησε πάρα πολύ και θέλω να σας ευχαριστήσω), άκουγα κλασική μουσική, πρόσεχα και πάλι τη διατροφή μου… ό,τι θα έκανα και στο σπίτι. Επίσης σε όλο αυτό το διάστημα μέσα στο νοσοκομείο γνώρισα πολλές καινούργιες μαμαδοφίλες που στηρίζαμε η μία την άλλη και προσπαθούσαμε να το
αντιμετωπίζουμε με χιούμορ. Προσευχόμουν να μείνω μέχρι και τον 9ο μήνα εκεί. Οι γιατροί μου έλεγαν «όσο πάει», αλλά εγώ δεν πτοούμουν και πίστευα πραγματικά ότι όλα θα πάνε καλά. Τελικά, την 26η εβδομάδα ακατάσχετη αιμορραγία. «Πάμε για καισαρική!» λένε οι γιατροί. 1080 γρ. το κοριτσάκι μου, την πήρανε κατευθείαν στη ΜΕΝΝ.
Από τη στιγμή που μου την πήρανε από την κοιλιά μέχρι που την πήρα στο σπίτι μας, δεν αμφέβαλλα στιγμή ότι θα τα καταφέρει. Και έκανα ό,τι μπορούσα για να είμαι δίπλα της και να την στηρίξω. Στην αρχή ήταν μόνο το γάλα. Έβγαζα κάθε τρεις ώρες μέρα-νύχτα και της πήγαινα το γάλα της μαμάς καθημερινά για δύο μήνες. Δεν με ενδιέφερε τίποτα άλλο. Της τραγουδούσα, της μιλούσα και γιόρταζα κάθε της κατόρθωμα. Όταν κατάφερε να αναπνεέι μόνη της χωρίς τη μάσκα μετά απο 3 εβδομάδες, όταν από την τρίτη αίθουσα πήγαμε στη δεύτερη, όταν μπόρεσα να την αγγίξω για πρώτη φορά, έστω και με γάντια, όταν από τη θερμοκοιτίδα μπήκε σε κουνάκι και άρχισε να πίνει γάλα με το μπιμπερό! Μπορεί να ήταν η πιο δύσκολη, η πιο εξαντλητική, η πιο ψυχοφθόρα περίοδος της ζωής μου, αλλά ειλικρινά ήμουν πιο ευτυχισμένη από ποτέ. ‘Ημουν χαρούμενη που μπορούσα να κάνω κάτι να βοηθήσω το παιδί μου το οποίο έδινε τη δική του μάχη, όχι μέρα με τη μέρα, αλλά λεπτό με το λεπτό και απλά ήξερα ότι θα τα καταφέρει. Και έτσι έγινε! Μετά από δύο μήνες στη μονάδα την είχα επιτέλους στην αγκαλιά μου στο σπίτι μας.
Πρόσφατα έκλεισε λοιπόν έναν χρόνο. Έναν χρόνο που γεννήθηκε το κορίτσι μου και που ξαναγεννήθηκα εγώ! Θέλησα να σας εξιστορήσω τη δική μας εμπειρία με την προωρότητα -εμπειρία ζωής-, γιατί δεν θέλω να ξεχάσω ποτέ αυτές τις μέρες. Χαίρομαι που τις έζησα και με την ιστορία μου θέλω να τιμήσω το μικρό μου αγοράκι, τον Νέστορα, που μας προσέχει από ψηλά, να σας συστήσω τη μικρή μου μεγάλη μαχήτρια και επαναστάτρια Σελήνη-Στυλιανή, να ευχαριστήσω όλους όσοι μας στήριξαν και ήταν δίπλα μας -γιατροί, νοσηλευτές, μαίες, φίλοι και αγαπημένα πρόσωπα-και ακόμα περισσότερο όσους δεν ήταν και όσους δεν πίστευαν σε εμάς, γιατί αυτό μας έκανε πιο δυνατές. Να δοξάσω το θεό για αυτήν την ευλογία, μέσα από την προωρότητα να πάρω τόσο μεγάλα μαθήματα ζωής, να τιμήσω τον προστάτη των βρεφών Άγιο Στυλιανό που εισέπραττε τις προσευχές μου και να πω σε όλες τις μανούλες που τα μωράκια τους βρίσκονται στη Μονάδα Εντατικής Νοσηλείας Νεογνών, αλλά και στις εγκυούλες που νοσηλεύονται, να μην απελπίζονται, να έχουν υπομονή και πίστη. Πιστέψτε στον εαυτό σας, πιστέψτε στα παιδιά σας, πιστέψτε στη δύναμη της αγάπης. Τέλος, θέλω να ευχαριστήσω δημόσια την κόρη μου για όλα αυτά που μου έμαθε και μου μαθαίνει, που με έκανε και εμένα μαχήτρια και μου έδειξε πώς να διεκδικώ και να απολαμβανω την κάθε μου μέρα, που με έμαθε να αγαπώ. Μωρό μου, σε ευχαριστώ πολύ.
ΜΑΜΑ ΔΩΡΑ
Πηγή: 31ebdomades.gr
