Του Αντώνη Κυρίκου

 Ανοίγω τα μάτια γιατί μια ηλιαχτίδα μου λέει καλημέρα… Θα σκέφτεστε τώρα «τι ρομαντικό ξύπνημα είναι αυτό». Έλα όμως που είναι καθημερινή διαδικασία έγερσης: ξυπνητήρι στις 05:30, πάτημα κουμπιού για δέκα λεπτά ακόμα και…… σηκώνομαι, ετοιμάζομαι, βγαίνω από το σπίτι, είναι ακόμα νύχτα και το ξημέρωμα με βρίσκει στην Αττική Οδό. Άρα πάει ο ρομαντισμός περίπατο και αρχίζει ο πανικός… με πήρε ο ύπνος, άντε γεια. Και εκεί που το μυαλό έχει ήδη κατεβάσει ένα τόμο δικαιολογίες μια φράση έρχεται και δεν με προσγειώνει στην πραγματικότητα αλλά με απογειώνει στο όνειρο.. «Μπαμπά τελικά έλεγες αλήθεια πως σήμερα έχεις άδεια και δεν θα πας δουλειά. Δηλαδή ούτε εγώ θα πάω σχολείο;».. Αλήθεια έλεγα πρίγκιπα μου, αλήθεια έλεγα αντράκι μου, αλήθεια έλεγα κολλητέ μου. Σήμερα έχω πάρει άδεια και φυσικά ούτε και εσύ θα πας σχολείο. Γιατί σήμερα είναι η μέρα μας και όπως λέει το σύνθημα μας «εκτός από πατέρας και γιος είμαστε φίλοι κολλητοί». Πρωινό, ετοιμασίες και φύγαμε… Πρώτη στάση, Αττικό Ζωολογικό Πάρκο για να δούμε αρχικά το πρόγραμμα με τα δελφίνια και μετά όσο κρατάνε τα πόδια μας. Σήμερα όμως δεν έχει διατροφικούς περιορισμούς για αυτό τσακίζουμε ένα σακουλάκι πατατάκια και εκείνα τα σοκολατένια πουράκια που αν αρχίσεις δεν σταματάς. Περπατάμε χωρίς να σε κρατάω από το χέρι και σε αφήνω να τρέχεις λίγο μπροστά (έναν φόβο τον έχω αλλά εσύ δεν τον καταλαβαίνεις κολλητέ). Φρενάρεις απότομα με αγκαλιάζεις φωνάζοντας «φίλε είναι τέλεια» και εγώ απογειώνομαι τόσο που κοιτώ την καμηλοπάρδαλη κατάματα. Επόμενη στάση παρακείμενο εμπορικό κέντρο και βολτάρουμε από μαγαζί σε μαγαζί. Δοκιμάζουμε, αγοράζουμε και φυσικά γινόμαστε θορυβώδεις και ενοχλητικοί για τους φυσιολογικούς πελάτες και επισκέπτες. Σύντομη στάση σε παιδότοπο… Εγώ εσπρεσσάκι και παγκάκι και εσύ κουρσάρος, ιππότης και Ταρζάν. Και έφτασε η ιερή στιγμή του φαγητού… πανδαισία χοληστερίνης, δύο πορτοκαλάδες, βαβούρα και «δεν πειράζει αν λερωθείς με τις σάλτσες». Βλέπω στα μάτια σου πως ζεις ένα όνειρο, εσύ βλέπεις στα δικά μου πως το ζω και εγώ; Μόλις γυρίζω το κλειδί στη μίζα κλείνουν τα βλέφαρα σου. Σε κοιτάζω από τον καθρέφτη. Τα μάγουλα σου κόκκινα σαν την σάλτσα που έχει λεκιάσει την μπλούζα σου. Προσπαθώ να μην ταράξω τον ύπνο σου με κάποιο περιττό γκάζι ή φρενάρισμα. Επιστροφή και μια αγκαλιά ανεβαίνουμε σπίτι. Κοιμάσαι και παραμιλάς όσο σου φοράω πυτζάμες…. ξαπλώνουμε στο μεγάλο κρεβάτι, ιερός μεσημεριανός ύπνος. Μου γυρίζεις την πλάτη και μου ψιθυρίζεις «πάρε με αγκαλιά»… Και να μην το είπες εγώ αυτό άκουσα. Είναι καθημερινή… όνειρο ζω μην με ξυπνάτε.