Της Νάντιας Δουλαβέρα
Σβήνεις και ξαναγράφει. Πάλι και πάλι. Το ίδιο γράμμα, πολλές φορές. Την πρώτη φορά φταίει το μέγεθος. Το μικρό είναι πιο μεγάλο από το μεγάλο. Όχι, πρέπει να του φτάνει στη μέση. Μετά, η φορά. Είπαμε «από πάνω προς τα κάτω». Κι από αριστερά στα δεξιά. Ξανά και ξανά.
Αντιγράφει. Κι εσύ νομίζεις ότι γράφει τουλάχιστον την Οδύσσεια. «Παπί», «Πατάτα», «ποτέ», και, φυσικά, μην ξεχάσει τον τόνο! Συμμετέχεις στην αντιγραφή της και νομίζεις ότι μαζί γυρίζετε τον κόσμο. Νιώθεις όπως όταν την κρατούσες από το χέρι για να μάθει να περπατάει, όπως όταν ήσουν εκεί σε τόσα milestones. Ψέματα. Νιώθεις κάτι πολύ μεγαλύτερο. Σαν να ξεκλειδώνετε μαζί ένα κόσμο με πολύτιμα μυστικά. Σαν από εδώ και πέρα να ξετυλίγεται μπροστά της η αληθινή ζωή, η πιο δημιουργική.
Γραφή και ανάγνωση. Ο μηχανισμός της γνώσης. Άρα της απόλαυσης. Άρα της ευτυχίας. Οι πρώτες ύλες του θαύματος.
Την βλέπεις σε κάποια χρόνια να τρέχει στη βιβλιοθήκη σου. Να προλάβεις να κρύψεις ντε Σαντ, Μπατάιγ και Μεγάλο Ανατολικό (έχει ακόμα καιρό γι’ αυτά), να βάλεις πρώτη μούρη Σεφέρη. Κι εσύ από το «Μυθιστόρημα» ξεκίνησες, έκλεινες τα μάτια και έβλεπες εικόνες ερήμωσης -τι κι αν έμαθες χρόνια μετά ότι ήταν για τη Μικρασιατική Καταστροφή;
Κάθε φορά που καταφέρνει το πι, τη βλέπεις να διδάσκει σε πανεπιστήμια, να σκηνοθετεί καινοτόμες παραστάσεις, να παρουσιάζει βιβλία– τα δικά της.
Όταν πετυχαίνει την καμπύλη του όμικρον, τη βλέπεις να συμμετάσχει σε ανασκαφές, να βρίσκει θεραπείες για αρρώστιες, να λύνει τα μυστήρια του σύμπαντος.
Όταν φτιάχνει το μαγκουράκι του άλφα, βλέπεις μπροστά σου ένα μέλλον με άπειρες δυνατότητες, ένα κορίτσι ευτυχισμένο.
Όλα αυτά που εσύ δεν έκανες, θα πει κάποιος. Θα πεις εσύ. Μπορεί. Όταν κάθομαι, όμως, δίπλα της όταν διαβάζει, ξαναγυρνάω κι εγώ στην αρχή μου. Νιώθω ξαφνικά ανοιχτή σε όλα τα ενδεχόμενα. Έχω μπροστά μου όλες τις επιλογές. Ξαναζώ την απλόχερη διαθεσιμότητά των μαθητικών μου χρόνων. Το «δεν έχω αποφασίσει τι θα γίνω όταν θα μεγαλώσω».
Και, τι θαύμα, δεν νιώθω ματαιωμένη! Έχω έναν άνθρωπο δίπλα μου ανοιχτό σε κάθε πιθανό αύριο. Σε όλες τις δημιουργικές ζυμώσεις. Και κάπως, μαγικά, ταξιδεύω κι εγώ σε όλα αυτά που δεν έκανα, σε όλα αυτά που ίσως ακόμα προλαβαίνω να κάνω. Ή που δεν έχει σημασία πια. Δεν ζηλεύω, θαυμάζω.Θαυμάζω έναν νέο άνθρωπο στην αρχή του, έκθαμβο στον κήπο των ανακαλύψεων. Κι ας είναι αυτός ο έκθαμβος τελικά εγώ.
«Θέλω τη μάνα μου, θέλω τη μάνα μου να με κουμπώσει στην αρχή μου», γράφει η Κική Δημουλά. Πώς, μ’ έναν αναπάντεχο τρόπο, το κατάφερε αυτό για μένα η κόρη μου, θα σας γελάσω. Και πόσο μου κάνει…
Νάντια Δουλαβέρα
(Υγ. Τώρα πια δεν έχω καμιά αμφιβολία. Θες να γίνεις τέλειος σε κάποιον τομέα; Σε οποιονδήποτε; Ξεκίνα να αντιγράφεις!)
Πηγή: mikroimegaloi.gr
