Της Χριστίνας Καζανιάτορα.
…Δεκέμβρης λες…
Ήρθε ο Δεκέμβρης και ξάφνου στις γειτονιές χιλιάδες λαμπάκια άναψαν, λαμπάκια λευκά πολύχρωμα ήρθαν να δώσουν τη θέση τους για λίγες μόνο μέρες σε μουντά και σκοτεινά σιωπηλά στενά. Ήρθαν τάχα λες να κρύψουν όλα τα βάσανα των ανθρώπων, ήρθαν να κρύψουν όλες τις άστεγες ψυχές, όλα τα πεινασμένα στόματα, με τα άνεργα χέρια, χέρια που διψούν να αγγίξουν, να δημιουργήσουν…
Ήρθαν και έδωσαν την λάμψη τους σε κορμιά παγωμένα που περιφέρονται στους δρόμους…
Ήρθαν και έδωσαν μια άλλη διάσταση στο γκρίζο…το χρώμα της απόγνωσης.
Στολίστηκαν όλες οι γειτονιές με μπάλες κόκκινες, πράσινες, χρυσές και ασημένιες.
Λες και γιορτάζεται η καταχνιά, η στενοχώρια..
Λες και τα τραγούδια των Χριστουγέννων από τα μεγάφωνα της πόλης, που παίζουν τα κάλαντα μπορούν να σκεπάσουν την ανησυχία, τον φόβο για το αύριο…το αύριο
Λες και βιτρίνες ντυμένες γιορτινά στολισμένες με αναμμένα τα φώτα θα δώσουν ζέστη και γαλήνη σε τόσες μόνες ψυχές…
Ένας μεγάλος ραδιοφωνικός σταθμός στη Συμπρωτεύουσα παρακινεί τους ανθρώπους να βγουν στα πάρκα και τις πλατείες, να τυλίξουν σφιχτά με κασκόλ τα δέντρα…με αυτό τον τρόπο κάποιοι που ζουν εκεί έξω θα τα φορέσουν για να ζεσταθούν…χωρίς να τους δουν κάποιοι να τα παίρνουν, χωρίς να τους φέρεις σε δύσκολη θέση…
Σε μια άλλη γειτονιά κρεμούν σε τοίχους γάντζους παρακινώντας και αυτοί τους πολίτες να αφήσουν μια τσάντα με τρόφιμα… με ρούχα
Πιο μακριά από την Αθήνα μα ίσως πολύ κοντά σου κάποιοι άλλοι, σκοπό έχουν να πλησιάζουν τους συνανθρώπους τους και να προσφέρουν 365 ημέρες το χρόνο…
Μα πόση σημασία έχει το παγερό κρύο ενός Χειμώνα, που κρατά άλλωστε για λίγο, πόση… μπροστά στο κρύο της καρδιάς, αυτό που παγώνει κάθε κύτταρο. Αυτό πως λιώνει μου λες;
Πως το τραβάς και το ξεριζώνεις από τις ψυχές των ανθρώπων;
Αύριο είναι Χριστούγεννα… λες
Όλοι έχουν στολίσει, εμείς…
Εμείς δεν θα στολίσουμε εφέτος;
Να δώσουμε λίγο χαρά στα παιδιά στο σπίτι…
Σκέφτομαι πόσο διαφορετικό μοιάζει το σπίτι στολισμένο με τα Χριστουγεννιάτικα στολίδια με τα φωτάκια…με τις καταπράσινες γιρλάντες μπλεγμένες με λαμπάκια που αναβοσβήνουν… Μυρίζω τα αρώματα από τα γλυκά, αρώματα ανακατεμένα από βανίλια κανέλα, γαρύφαλλο…μεθυστικά αρώματα που σου ξυπνούν συναισθήματα και αναμνήσεις άλλων χρόνων…
Ναι θα στολίσουμε.
Και αφού στολίσουμε το σπίτι και ντυθεί γιορτινά, θέλω να μου υποσχεθείς κάτι…
Θέλω μετά να στολίσεις το μέσα σου, με μια καλή κουβέντα, πρώτα στον εαυτό σου για να πάρεις δύναμη να συνεχίζεις…ύστερα μια καλή κουβέντα στον διπλανό σου, για να μοιραστείς αυτή την δύναμη που έχεις…και ο διπλανός σου να πει μια καλή κουβέντα στον δικό του διπλανό και κάθε διπλανός αυτή την κουβέντα να την κάνει χαμόγελο και κάθε χαμόγελο που θα σχηματίζεται στο πρόσωπο, να γίνει ένα στολίδι, κάθε φωτεινό χαμόγελο να γίνει ένα λαμπάκι…
Ένα μικρό λαμπάκι αναμμένο με ελπίδες, ανθρωπιά και έπειτα δίχως φόβο να μοιράσουμε γλυκά!!!
Ναι όπως φτιάχνουμε εμείς τα δικά μας για το σπίτι…λίγα ακόμα, λίγα παραπάνω εγώ, λίγα παραπάνω να φτιάξεις εσύ και εσύ….και εσύ.
Και όχι αύριο που είναι Χριστούγεννα, μα κάθε αύριο
Τώρα που το σκέφτομαι πιστεύω πως αυτό θα είναι το ωραιότερο στόλισμα που έχουμε κάνει ποτέ. Αυτό το μέσα μας, αυτό που όλα από εκεί ξεκινούν και όλα εκεί καταλήγουν.
Για όλους εμάς, μπας και έτσι καταφέρουμε να φωτιστεί στ’ αλήθεια λίγο η πλάση…
Να φωτιστούμε λίγο εμείς οι ίδιοι…
Πηγή: anapnoes.gr
