Κείμενο: Ρομίνα Ξύδα

Ένα μωρό στέκει απέναντί μου. Ένα μωρό με μεγάλα μπλε μάτια και μια μεγάλη, πολύ μεγάλη κοιλιά. Στα 14 χρόνια της ετοιμάζεται να γίνει «κατά λάθος» μάνα γιατί το «ρημάδι» έσπασε. Ρημάδι από το ξύλο γυρνούσε μόνη της στους δρόμους της Αθήνας όταν είπε στον πατέρα της τα μαντάτα. Ο φίλος πουθενά. Άφαντος από την ημέρα που του ανακοίνωσε το τυχαίο «κακό». Άφαντοι και οι φίλοι. Δεν ξέρει, λέει, ακόμη τι θα κάνει με το μωρό. Θα το δώσει; Δεν θα το δώσει; Οι γονείς της θ’ αποφασίσουν όταν έρθει με το καλό η ώρα της γέννας. Αυτοί θα ορίσουν αν το παιδί της θα τη φωνάξει «μαμά» ή «αδελφή» ή αν κάποια ξένη «κλέψει» τον ρόλο της σ’ αυτό το θέατρο του παραλόγου: «Όχι. Δεν σκέφτηκα στιγμή να κάνω έκτρωση. Τα παιδιά είναι του Θεού και κανείς δεν έχει το δικαίωμα να τους πάρει τη ζωή. Το ίδιο μου είπαν και οι γονείς μου όταν τους είπα ότι είμαι έγκυος. Ο πατέρας μου λέει να το δώσουμε για να το φροντίσει μία οικογένεια που δεν είχε την τύχη να της χαρίσει ο Θεός παιδιά. Η μάνα μου λέει να το πάρει για δικό της. Να μετακομίσουμε κάπου αλλού μόλις γεννηθεί για να μην ξέρει η γειτονιά, αυτή να γίνει η μάνα του, εγώ η αδελφή του και να του πούμε την αλήθεια μόλις μεγαλώσει. Εσύ τι λες να κάνω;»
Εγώ τι λέω να κάνει; Να τη δώσει την κούκλα ή να την κρατήσει; Να παίξουμε μαζί της ή να τη χαρίσουμε σε άλλο κοριτσάκι; Να την ντύσουμε με ροζ μετάξια ή με τα κουρέλια ενός «τυχαίου» κακού; Απέναντί μου δεν στέκει μία υποψήφια μάνα, αλλά ένα 14χρονο κοριτσάκι ανέτοιμο για ευθύνες, ανυποψίαστο για θυσίες και αδύναμο να υποστεί το «βάρος» μιας νέας ζωής. Ποιος μπορεί να της πει τι θα έκανε στη θέση της; Ποια μπορεί να γυρίσει τον χρόνο πίσω και να δει τον εαυτό της ως 14χρονη μάνα πριν την κατηγορήσει για επιπόλαια, άμυαλη και ασυνεπή; Πώς θα μεγαλώσει μόνη της ένα παιδί εάν οι γονείς της αποφασίσουν ότι το μωρό δεν έχει θέση στη ζωή τους; Και ποιος θεός μπορεί να δωρίσει σ’ ένα παιδί τη μοίρα ενός άλλου παιδιού; Λίγα λεπτά σιγής αρκούν για να πάρει την απόφασή της. Λες και η σιωπή μου ξέρασε στην επιφάνεια το μητρικό της ένστικτο, απαλλαγμένο από πιέσεις και διδαχές: «Ξέρεις; Αποφάσισα να το κρατήσω το μωρό κι ας λέει ό,τι θέλει ο πατέρας μου. Δεν αντέχω να φέρω στον κόσμο μια ζωή και να τη δώσω αλλού, όπως δεν άντεχα να τη σκοτώσω. Μαζί θα παλέψουμε και μαζί θα τα καταφέρουμε. Θα βρω μια δουλειά, ίσως κι έναν πατέρα που να μας αγαπάει. Θα έχουμε λίγα, αλλά θα μας δένουν πολλά. Αυτό δεν είναι το καλύτερο;» Της γνέφω καταφατικά. Το πιο γοητευτικό πράγμα άλλωστε στην ηλικία της είναι η άγνοια κινδύνου. Η πεποίθηση ότι είσαι παντοδύναμος. Κι αυτό δεν μπορεί να της το στερήσει κανείς.

Μια Αγκαλιά
Στέκομαι μπροστά στον Σύλλογο Προστασίας Αγέννητου Παιδιού Η Αγκαλιά. Έναν σύλλογο που ανοίγει τις πόρτες του σε κορίτσια, πολλά εκ των οποίων ανήλικα, που δεν έχουν τους πόρους για να μεγαλώσουν μόνα τους το παιδί που πρόκειται να φέρουν στον κόσμο: «Οποιαδήποτε κοπέλα, ιδίως αν έχει τη συμπαράσταση της οικογένειάς της, μπορεί να βασιστεί σε εμάς τόσο σε ψυχολογικό όσο και σε οικονομικό επίπεδο. Θα της παράσχουμε όλα τα απαραίτητα και θα τη βοηθήσουμε να καταλάβει πως ο ερχομός ενός παιδιού δεν είναι το τέλος αλλά η αρχή ενός κόσμου, θα της καλύψουμε τα έξοδα του γέννας, της βάφτισης, του ρουχισμού, της διατροφής, της ιατρικής περίθαλψης του παιδιού και ό,τι άλλο χρειάζεται για να το μεγαλώσει σωστά», λέει η πρόεδρος του Συλλόγου Προστασίας Αγέννητου Παιδιού κυρία Βαρβάρα Μεταλληνού και συνεχίζει: «Καμία ανήλικη κοπέλα που κράτησε το παιδί της δεν το μετάνιωσε ποτέ. Η χαρά ενός παιδιού είναι τόσο μεγάλη και η ‘‘ανταπόδοση’’ τόσο δυνατή που κάνει τις όποιες δυσκολίες να υποχωρούν και να εξαλείφονται στο πέρασμα του χρόνου…». Σ’ ένα μεγάλο δωμάτιο του συλλόγου γεμάτο πάνες, γάλατα και παιχνίδια, με περιμένουν η Μαρία και η Κατερίνα. Δύο κορίτσια που έμειναν έγκυες όταν ήταν ακόμη παιδιά και που σήμερα έχουν τα δικά τους παιδιά.

Μωρό ή σχολείο
Η Μαρία έμεινε έγκυος στα 17 της. Σήμερα ο γιος της είναι σχεδόν δύο ετών: «Το σχολείο το παράτησα στην Α΄ Γυμνασίου γιατί έπρεπε να δουλέψει η μάνα μου και δεν είχε πού ν’ αφήσει τον αδελφό μου», μου λέει πριν καν της απευθύνω ερώτηση. Το κοριτσάκι με το κουκλίστικο πρόσωπο και τα μακριά μαύρα μαλλιά δεν έχει άλλωστε ανάγκη από ερωτήσεις: «Με τον πατέρα του παιδιού μου ήμουν μαζί από τα 15. Εκείνος ήταν 19. Όταν ‘‘έπιασα’’ το παιδάκι και του το είπα πανικοβλήθηκε γιατί δεν είχε ούτε δουλειά ούτε τίποτα. Μου είπε να μη βλεπόμαστε για κάποιο χρονικό διάστημα για να σκεφτεί και πως η απόφαση ήταν μόνο δική μου. Η μαμά μου δέχτηκε από την αρχή την επιθυμία μου να το κρατήσω. Λίγο αργότερα ο πατέρας του παιδιού έφυγε για Κρήτη και είχαμε επικοινωνία μόνο μέσω της αδελφής του. Όταν γέννησα και ήρθε στο μαιευτήριο για να δει το μωρό, μου ζήτησε συγγνώμη και μου είπε πως η όλη του στάση ήταν ένα μεγάλο λάθος, ένα αποτέλεσμα πανικού. Σήμερα είμαστε μαζί, μένουμε με τη μητέρα του και παλεύουμε για το παιδί μας. Όχι. Δεν μετάνιωσα στιγμή για το παιδάκι μου όσες κι αν είναι οι δυσκολίες που αντιμετωπίζουμε. Ωστόσο, τις κοπέλες της ηλικίας μου θα τις συμβούλευα να μην κάνουν ακόμη παιδί. Να μεγαλώσουν, να προχωρήσουν τη ζωή τους, να σπουδάσουν και ύστερα να γίνουν μάνες. Όταν φέρνεις στον κόσμο ένα παιδί πρέπει, πάνω απ’ όλα, να είσαι υπεύθυνη. Και καλώς ή κακώς η υπευθυνότητα βαδίζει χέρι χέρι με την ηλικία…» Η ιστορία της Κατερίνας έχει ανάλογη αρχή με εκείνη της Μαρίας, αλλά διαφορετικό τέλος: «Έμεινα έγκυος στα 16 μου, όταν πήγαινα ακόμη σχολείο. Ο πατέρας της μικρής ήταν τότε 22 ετών. Όταν του είπα για το παιδί, μου είπε να το ρίξω, κι όταν αρνήθηκα, εκείνος, εξαφανίστηκε. Η μητέρα μου μού είπε ότι η ζωή είναι δική μου, όπως και η απόφαση που θα έπρεπε να πάρω. Δεν σκέφτηκα στιγμή να ρίξω το παιδί. Το σχολείο το σταμάτησα στη Β΄ λυκείου και κάποια στιγμή σκέφτομαι να το συνεχίσω. Ο πατέρας της μικρής έρχεται σήμερα πού και πού και τη βλέπει, αλλά μέχρις εκεί. Δεν την αναγνώρισε ποτέ και δεν μας έδωσε ποτέ ούτε ένα ευρώ. Το μόνο μου άγχος είναι να καταφέρω να μεγαλώσω αυτό το παιδί χωρίς να του λείψει τίποτα. Ψάχνω δουλειά καθαρίστριας ή τραπεζοκόμου, αλλά τα πράγματα είναι δύσκολα. Θα τα καταφέρουμε όμως, γιατί πάνω απ’ όλα μετράει η αγάπη…» Πόσο αρκεί άραγε μόνο η αγάπη σε μια κοινωνία που κλείνει πόρτες και παράθυρα απέναντι στις ανήλικες μητέρες;

Κάντε τις στιγμές σας…Βιβλίο!
Εκτυπώστε τώρα τις φωτογραφίες από το κινητό σας σε υπέροχα Φωτο-άλμπουμ!

Επίδομα 44 ευρώ
Η κρατική μέριμνα ανύπαρκτη και τα στατιστικά στοιχεία ανατριχιαστικά: «Για τις ανήλικες μητέρες δεν υπάρχει καμία μέριμνα από την πλευρά του κράτους. Το μόνο που δικαιούνται τα κορίτσια αυτά είναι ότι μπορούν να συνεχίσουν να είναι ασφαλισμένα στους γονείς τους –εφόσον οι τελευταίοι εργάζονται– και ένα επίδομα 44 ευρώ τον μήνα, το οποίο μπορούν να λαμβάνουν κάθε δίμηνο και μόνο στην περίπτωση που δεν έχουν παντρευτεί! Κράτος πρόνοιας δεν υπάρχει, σε αντίθεση με άλλες χώρες όπου από το κράτος επιδοτούνται οι γυναίκες για να κάνουν παιδιά», λέει η κοινωνική λειτουργός του συλλόγου. Κι όλα αυτά τη στιγμή που στη χώρα μας η σεξουαλική αγωγή στα σχολεία είναι ανύπαρκτη και ο αριθμός των εφηβικών εκτρώσεων ο υψηλότερος σε ολόκληρη την Ευρώπη! Για την ακρίβεια, ο αριθμός των ανήλικων κοριτσιών που κάνουν έκτρωση κάθε χρόνο υπολογίζεται στα 1.000 σε ολόκληρη την Ελλάδα. Εάν δεν υπήρχε το χάπι της επόμενης ημέρας –ένα χάπι που δεν έχει καμία παρενέργεια– ο αριθμός αυτός θα ήταν πολύ μεγαλύτερος.

Ευχαριστούμε για την πολύτιμη βοήθειά του τον δρα Αναστάσιο Γιαντζόγλου, μαιευτήρα – χειρουργό γυναικολόγο, Παστέρ 11 – Πλατεία Μαβίλη, τηλ.: 210.6456.926 – 210.8981720, e-mail: anasgian@otenet.gr