Μια κουβέντα στο μετρό. Ακόμα και αν φοράς ακουστικά για να ακούς Βουλή, συλλαμβάνεις τους εξωτερικούς θορύβους. Και πιάνεις μία συζήτηση μητέρας με γιο…

Γράφει: Το κορίτσι του διπλανού portal

Είμαι στο μετρό. Ακούω με ακουστικά από το κινητό τη μάχη στη Βουλή για τη διαπλοκή. Τάση για εμετό αλλά αντέχω. Το μυστικό είναι να επαναλαμβάνεις από καιρού εις καιρόν στον εαυτό σου ότι παρακολουθείς παράσταση στην κεντρική σκηνή του Εθνικού θεάτρου. Γιατί αυτό παρακολουθείς, ας είμαστε ρεαλιστές. Και εκεί που πάω να χειροκροτήσω τη φράση του προέδρου της Ενωσης Κεντρώων (και διανομής καρκίνου) που στηλιτεύει την ένταση των δύο μονομάχων, κοιτάω για πρώτη φορά απέναντι όπου φαίνεται να διεξάγεται μια πολύ πιο πραγματική μάχη. Ενα αγόρι γύρω στα 16-17 παίζει με το κινητό του στραμμένο ολοφάνερα προς τα μέσα. Αμύνεται. Δίπλα του η μητέρα στραμμένη ολοφάνερα προς αυτόν. Επιτίθεται. Βγάζω τα ακουστικά. Καλό είναι το θέατρο αλλά η πραγματική ζωή δικαιούται την πρωτοκαθεδρία.

ΜΗΤΕΡΑ: Η θεία σου η Μαίρη είπε πως μπορεί να σε στείλει. Ξέρει τον διευθυντή.
ΓΙΟΣ: (χωρίς να σηκώσει τα μάτια του από το κινητό) ΟΚ
ΜΗΤΕΡΑ: Το ζήτημα είναι, θέλεις να πας;
ΓΙΟΣ: Ναι, οκ.
ΜΗΤΕΡΑ: Κοίτα με παιδί μου. Μιλάμε.
ΓΙΟΣ: Σ’ ακούω
ΜΗΤΕΡΑ: Λέω λοιπόν, θέλεις να πας; Έχεις τα κότσια; Εγώ φίλησα κατουρημένες ποδιές για να σε στείλω. Εσύ τι θα κάνεις;
ΓΙΟΣ: Τι θες να κάνω;
ΜΗΤΕΡΑ: Να δείξεις ενθουσιασμό. Να πεις ένα ευχαριστώ.
ΓΙΟΣ: (χωρίς να σηκώνει τα μάτια από το κινητό) είπα
ΜΗΤΕΡΑ: Ευχαριστώ ήταν αυτό; Εγώ αγόρι μου θέλω να είσαι δυναμικός. Να πιάνεις την ευκαιρία στον αέρα. Να την αρπάζεις απ΄τα μαλλιά.
ΓΙΟΣ: (χαμογελάει αμίλητος)
ΜΗΤΕΡΑ: Με ειρωνεύεσαι; Με ειρωνεύεσαι;
ΓΙΟΣ: (σοβαρεύει) οκ θα την αρπάζω. Τίποτα άλλο;

Η μητέρα εκνευρισμένη σωπαίνει για ένα λεπτό μέχρι να ξεφουσκώσει ο θυμός της και να ξαναβρεί το μειλίχιο ύφος της

ΜΗΤΕΡΑ: Να σε ρωτήσω κάτι; Γιατί κοιτάς συνέχεια το κινητό και δεν κοιτάς έξω;
ΓΙΟΣ: Τι να δω έξω;
ΜΗΤΕΡΑ: Τις στάσεις.
ΓΙΟΣ: Γιατί να δω τις στάσεις;
ΜΗΤΕΡΑ: Για να ξέρεις πού θα κατεβείς.
ΓΙΟΣ: Ξέρω
ΜΗΤΕΡΑ: Αλήθεια; Πού ξέρεις αφού κοιτάς συνέχεια αυτό το μαραφέτι
ΓΙΟΣ: Μου το λέει αυτό το μαραφέτι
ΜΗΤΕΡΑ: Ναι αλλά αν χαλάσει; Δεν θα έχεις ιδέα πού είναι ο Σταθμός Λαρίσης.

Ο μικρός δεν απαντάει. Είναι υπεράνω των δυνάμεών του

ΜΗΤΕΡΑ: Αν σε ενοχλούν αυτά που σου λέω να μου το πεις. Θέλω να είσαι ανεξάρτητος, να έχεις το θάρρος της γνώμης σου
ΓΙΟΣ: (μουρμουρίζει) Μ΄ενοχλούν

ΜΗΤΕΡΑ= (ξαφνικά κοκκινίζει από θυμό) Ωστε σ΄ενοχλούν, ε; Το ενδιαφέρον σ΄ενοχλεί! Μωρέ, καλά κάνει η μάνα του Αλεξόπουλου που τον έχει αμολημένο στο δρόμο κι όποιον πάρει ο Χάρος. Τι κατάλαβα εγώ που έφαγα τα νιάτα μου να σε κάνω άνθρωπο; Ποια η ανταμοιβή μου; Σ’ ενοχλώ κιόλας.

ΓΙΟΣ= (κοιτάει γύρω γύρω. Ντρέπεται) Ετσι το είπα. Σταμάτα.

ΜΗΤΕΡΑ= (ξαναμπαίνει στον ρόλο της μειλίχιας) Πάντως, αν σε ενοχλώ να μου το λες. Θέλω να συζητάμε, αγάπη μου. Με τη συζήτηση θα τα λύσουμε όλα.

Σ΄αυτό το σημείο δεν άντεξα, έσπασα. Κατέβηκα τρέχοντας μια στάση πριν από τη στάση μου. Το θέατρο καταστρέφει την ψυχική μου υγεία, τελικά. Και το Εθνικό και το ιδιωτικό.

Πηγή: protagon.gr