Της Ρομίνας Ξύδα

Νεκροκεφαλές, σκελετοί, στοματικά έλκη, πνεύμονες με καρκίνο, ακρωτηριασμένα άκρα, αιμοσταγή μάτια, μάσκες οξυγόνου, σάπια δόντια, δράκουλες, τσεκούρια και… δολοφόνοι πάνω σε πακέτα τσιγάρων. Σαν σκηνές από ταινία τρόμου που κλείνεις τα μάτια για να μην δεις αλλά κρυφοκοιτάζεις την στιγμή ακριβώς που ο δολοφόνος χώνει το μαχαίρι στο κόκαλο. Σαν στιγμιότυπο αισθησιακής ταινίας που όταν τα παιδιά είναι μπροστά πετάς την παλάμη σου στα μάτια τους και την ατάκα “εσείς δεν κάνει να βλέπετε” στην περιέργειά τους. Σαν τρενάκι του τρόμου που όλα τα μικρά διστάζουν να επιβιβαστούν αλλά που στο τέλος μετατρέπεται στην αγαπημένη τους κούρσα. Σαν την εμετική εκείνη φράση “είσαι ακόμη μικρή, δεν κάνει να το κάνεις αυτό” που σε ώθησε κάποτε να μετατρέψεις το απαγορευμένο “αυτό” σε δεύτερη φύση σου.

“Μαμά, εγώ όταν μεγαλώσω θα δοκιμάσω μια φορά τσιγάρο για να σου αποδείξω ότι αυτές οι εικόνες πάνω στα πακέτα με τα τσιγάρα είναι βλακείες!”, μου είπε προχθές ο 7χρονος γιος μου αφήνοντάς με σύξυλη. Κι όσο κι αν προσπάθησα να τον μεταπείσω για το θανατηφόρο περιεχόμενο της απόφασής του, τόσο τα επιχειρήματά του με έπειθαν για το βλακώδες των εικόνων που ντύνουν ένα πακέτο τσιγάρα με τον Φρέντυ Κρούγκερ-καπνιστή: “Η θεία, μαμά, που καπνίζει, γιατί έχει κάτασπρα δόντια;” “Η φίλη σου ή Ζωή που καπνίζει γιατί έχει τέλεια επιδερμίδα και μάτια χωρίς αίμα;”. “Τα δάχτυλα του μπαμπά γιατί δεν είναι μαύρα και κομμένα;” “Είδες που σου λέω, μαμά; Γι” αυτό κι εγώ, όταν μεγαλώσω, θα καπνίζω κανένα τσιγαράκι!” Τα παιδιά δεν είναι χαζά. Τα παιδιά είναι πανέξυπνα και σίγουρα ευφυέστερα από τους ηλίθιους εγκεφάλους εκείνων που αποφάσισαν ότι η πακετοκόλληση της φρίκης θα ανακόψει την περιέργειά τους και θα αναχαιτίσει το “μυστήριο” της τζούρας.

Αντιθέτως. Τέτοιου είδους καμπάνιες που οι εμπνευστές τους θεώρησαν ότι θα λειτουργήσουν ως κινητές διαφημίσεις ενάντια στο κακό που μας προκαλεί το τσιγάρο, το μόνο που πετυχαίνουν είναι να πλάθουν υποψήφιους καπνιστές. Το μέγεθος της υπερβολής που λανσάρουν δεν καταφέρνει τίποτε παραπάνω από το να εξάπτει την περιέργεια των παιδιών κι αυτό είναι ό,τι χειρότερο μπορείς να χαράξεις επάνω σ” έναν αθώο νου.

“Να! Κάπνισα και δεν σάπισαν τα δόντια μου!” “Να! Κάπνισα και δεν μου έπεσαν τα αυτιά!” “Να! Κάπνισα και δεν γέμισαν αίμα τα μάτια μου.” “Να! Κάπνισα και δεν καράφλιασα!” Να! Η βλακεία οδηγεί τα παιδιά μας στον “καρπό” του απαγορευμένου, στο “φρούτο” του θανάτου.

Να! Οι μεγάλοι είμαστε γι” ακόμη μια φορά πανηλίθιοι!