Της Ελένης Μάνου
Ως γονείς μικρών παιδιών έχουμε μάθει, έχουμε συνηθίσει, έχουμε πείσει τους εαυτούς μας ότι πρέπει να είμαστε σε επιφυλακή 24 ώρες το 24ωρο. Δεν έχει σημασία πόσο καιρό έχουμε να κοιμηθούμε, να φάμε, να κάνουμε sex ή μπάνιο. Πρώτα απ” όλα βάζουμε τα παιδιά μας. Σε πολλές περιπτώσεις αυτή η υπερβολή αρχίζει να μοιάζει φυσιολογική. Μέχρι τα παιδιά μας να φτάσουν στην εφηβεία, εμείς συνεχίζουμε να τα φροντίζουμε και να τα προσέχουμε σαν να είναι μωρά.
Τότε, ξαφνικά, έρχεται η ώρα που η υπερπροστασία πρέπει να σταματήσει, είτε το θέλουμε, είτε όχι. Μερικές φορές η αλλαγή συμπεριφοράς του εφήβου απέναντι στους γονείς είναι πολύ απότομη, ακόμη και αν τα προηγούμενα χρόνια ήταν ένα γλυκό και υπάκουο παιδάκι. Δεν γνωρίζω κανένα γονιό που να ήταν έτοιμος για αυτή την αλλαγή.
Σε ένα από τα παιδιά μου, η αλλαγή ήρθε όταν πήρε το δίπλωμα οδήγησης. Για τα επόμενα δύο χρόνια τον έβλεπα ελάχιστα. Η μικρότερα αδελφή του ένιωσε ανεξάρτητη από τη στιγμή που πήγε στο λύκειο. Για άλλα παιδιά συμβαίνει αργότερα, όταν ξεκινήσουν να εργάζονται, ή όταν φύγουν για σπουδές μακριά από το πατρικό τους.
Μερικές φορές η αλλαγή έρχεται και πριν ακόμη το παιδί μπει στην εφηβεία. Στη χειρότερη περίπτωση, εμείς οι γονείς αντιστεκόμαστε στην εξέλιξη αυτή, αρνούμαστε να την παραδεχθούμε και προσπαθούμε να “σαμποτάρουμε” κατά κάποιο τρόπο την αυτονομία των παιδιών μας. Ωστόσο, σε αυτή τη μάχη οι νεαροί βγαίνουν πάντα κερδισμένοι, ακόμη και αν αναγκαστούν να δράσουν κρυφά από τους γονείς τους. Δεν μπορούν να μεγαλώσουν μακριά από εμάς, εκτός αν εμείς τους κάνουμε ανεξάρτητους ανθρώπους.
Αυτό που με σόκαρε είναι το πόσο δύσκολο είναι να προσαρμοστεί ο γονέας στην ανεξαρτητοποίηση του παιδιού του. Τα συναισθήματα είναι αντιφατικά. Από τη μία πλευρά νιώθεις υπερήφανος που τα παιδιά σου γίνονται ανεξάρτητα και από την άλλα η ανακούφιση αυτή μπερδεύεται με τη θλίψη, το άγχος και την αβεβαιότητα.
Αν νιώθετε μπερδεμένοι, δείτε κάποιους τρόπους που θα σας βοηθήσουν στην προσπάθεια σας να προσαρμοστείτε στα νέα δεδομένα, από τη μαμά bloger Amy Carney. Eίναι αστείο πόσο δύσκολο είναι να εφαρμόσετε ορισμένους από αυτούς.
- Μην ξυπνάτε τα παιδιά σας το πρωί για το σχολείο ή τη δουλειά
- Μην τους φτιάχνετε το πρωινό
- Μην τους φωνάζετε για να κάνουν τα μαθήματα τους
- Μην τους πηγαίνετε πράγματα που έχουν ξεχάσει στο σπίτι
- Σταματήστε να τους πλένετε τα ρούχα
- Μην παίρνετε τηλέφωνο τους καθηγητές τους
Με άλλα λόγια: αφήστε τα παιδιά σας να μεγαλώσουν. Κατά την περίοδο που είναι ασφαλή και μένουν μαζί σας είναι η ευκαιρία να τα εκπαιδεύσετε και να τους μάθετε βασικές δεξιότητες. Αυτή είναι η επόμενη φάση στη σχέση γονέα-παιδιού: αφήστε τα να φύγουν (και να ελπίζετε ότι θα έρχονται συχνά για επίσκεψη).
Όταν συμβεί αυτό, είναι φυσιολογικό οι γονείς να νιώσουν χαμένοι, ή ένοχοι, ή ακόμη και…άνεργοι. Γιατί στην ουσία τα παιδιά μας, μας… απολύουν. Δεν έχουν πλέον ανάγκη να βρισκόμαστε εκεί, να είμαστε οι ήρωες τους, να τους θυμίζουμε να βουρτσίσουν τα δόντια τους ή να φάνε το φαγητό τους. Αν είμαστε τυχεροί, μία μέρα, θα μας ξαναπροσλάβουν ως…συμβούλους. Αλλά μέχρι τότε η δουλειά τους γονέα/καθαριστή/αστυνομικού/μάγειρα έχει τελειώσει.
Βοηθάει να δεχθούμε ότι πρόκειται για μία μεγάλη μετάβαση που βιώνουν οι γονείς. Κάντε παρέα με άλλους γονείς που βρίσκονται στην ίδια φάση. Απολαύστε την ελευθερία σας, τη δυνατότητα να εστιάσετε στα άλλα παιδιά σας ή στον εαυτό σας. Είναι μία μεγάλη αλλαγή και θέλει χρόνο για να προσαρμοστείτε. Μην αντιστέκεστε. Κι αυτό που θα τα βοηθήσει να γίνουν επιτυχημένοι άνθρωποι δεν είναι το τι κάνετε εσείς γι” αυτά αλλά τι τους έχετε διδάξει να κάνουν τα ίδια για τον εαυτό τους!
