Επιμέλεια: Ελένη Μάνου

Άρχισα να αιμορραγώ την Κυριακή. Λίγο. Γνώριζα ότι η αιμορραγία κατά τη διάρκεια του πρώτου τριμήνου κύησης είναι συχνό σύμπτωμα μία εγκυμοσύνης. Ωστόσο, μετά από δύο προηγούμενες εγκυμοσύνες γνωρίζω καλά τι δεν είναι φυσιολογικό για εμένα. Όταν ξύπνησα τη Δευτέρα το πρωί, ήμουν γεμάτη αίματα. Από τα ρούχα μου μέχρι τα σεντόνια. Ο σύζυγός μου ήρθε νωρίς στο σπίτι από τη δουλειά και πήγαμε στο νοσοκομείο. Περιμέναμε για λίγο σε ένα μικρό γραφείο με φυτά και λίγα ράφια για βιβλία πριν μας ζητήσουν να τους ακολουθήσουμε στο δωμάτιο όπου γίνονται οι υπέρηχοι. Προσπάθησα να μείνω ήρεμη. Έσφιξα τα χέρια μου την ώρα που μία χαμογελαστή γυναίκα άρχισε να μας κάνει ερωτήσεις.

-Ωραία λοιπόν, βλέπω ότι έχετε ασφάλεια.

-Ναι.

(Ασε με να δω το μωρό μου)

-Έχουμε σημειώσει το όνομα του συζύγου σας για τυχόν ώρα ανάγκης, είναι σωστό;

-Βεβαίως.

(Το μωρό ανήκει και σε αυτόν.)

-Εντάξει. Για να δούμε αν έχουμε άλλες ερωτήσεις…

(Είναι άραγε το μωρό μου ζωντανό;)

-Αφού οι πληροφορίες που έχουμε είναι σωστές….

-Είναι οκ.

-…Τέλεια λοιπόν. Θα βγείτε από το δωμάτιο και θα κατευθυνθείτε στο τέλος του διαδρόμου, θα στρίψετε δεξιά και στη συνέχεια αριστερά για το μηχάνημα του υπέρηχου. Καλή τύχη.

(Είσαι τυχερό μωρό;)

Αφού φτάσαμε στον προορισμό μας βρήκαμε τη γιατρό.

-Τώρα θέλω να πας τουαλέτα. Το μπάνιο είναι στο τέλος του διαδρόμου. Όταν επιστρέψεις βγάλε τα ρούχα σου από τη μέση και κάτω και σκεπάσου με το σεντόνι. Θα έρθω ξανά σε λίγο.

Ο σύζυγός μου ρωτά αν μπορεί να έρθει μαζί μου. Ανησυχεί για μένα.

Όταν πήγα στο μπάνιο και κατέβασα το εσώρουχο μου είδα πάλι κηλίδες αίματος να βγαίνουν και να κυλούν στα πόδια μου. Πήρα βαθιά ανάσα.

(Δεν πιστεύω να έχει κάτι το μωρό μου)

Λίγα λεπτά αργότερα καθάρισα τα αίματα. Σκούπισα το πάτωμα της τουαλέτας που είχε λερωθεί και επέστρεψα στο δωμάτιο εξέτασης. Προσπάθησα να συνέλθω αλλά φοβόμουν μήπως γεμίσω πάλι αίματα. Ο σύζυγός μου κάθονταν στη γωνία. Με κοιτούσε και ήξερα ότι κατάλαβε τι συμβαίνει. Ωστόσο, η μητρότητα -ακόμη και όταν γλιστρά από μέσα σου- είναι σαν θλίψη. Ποτέ δεν έμαθα πως να τη μοιράζομαι. Στρέφω το βλέμμα μου στο ταβάνι.

Η γιατρός βήχει για να καθαρίσει το λαιμό της.

-Μπορείτε να σπρώξετε τη λεκάνη προς τα πάνω και να στηριχτείτε στα χέρια σας, για να έχω μία πιο καλή οπτική;

Μπορώ και το κάνω, αλλά καθώς σπρώχνω βλέπω κάτι κόκκινο να προβάλει και δεν μπορώ να συγκρατηθώ. Ζητώ συγγνώμη αλλά δεν ξέρω αν με ακούει.

Είναι μία γελοία στάση και καθώς εκείνη κουνά το μηχάνημα του υπερήχου βλέπει την οθόνη.)

-Είσαι έτοιμη να δεις; με ρωτάει.

(Δεν βλέπω το μωρό μου)

-Λοιπόν αυτό είναι ό,τι έχουμε. Υπάρχει ακόμη ο σάκος εδώ. Και ένα πολύ μικρό έμβρυο μέσα του. Ωστόσο είναι κατά δύο εβδομάδες μικρότερο από όσο θα έπρεπε να είναι. Κι αν υπάρχει παλμός είναι πολύ αργός. Αλλά είναι δύσκολο να πούμε με βεβαιότητα ότι υπάρχει. Μέχρι αυτή τη στιγμή είσαι ακόμη έγκυος.

(θα κρατηθεί το μωρό;)

Κανείς δεν ξέρει. Θα κάνω και άλλα τεστ αύριο. 

Φεύγοντας βλέπω λίγο αίμα πάνω στο κρεβάτι της εξέτασης. Ντρέπομαι.

Για τις επόμενες δύο ημέρες υπήρχε ακόμη ελπίδα.

Δυστυχώς όμως, το αίμα επέστρεψε γρήγορα και οι κράμπες στην κοιλιά το ίδιο. Πήγα στην τουαλέτα και έχασα πλέον κάθε ελπίδα. Λίγα λεπτά μετά σκουπίστηκα και είδα κάποια κομμάτια δικά σου και δικά μου πεταμένα στη λεκάνη και στο πάτωμα.

Χαίρομαι που τα παιδιά ήταν ακόμη στο σχολείο όταν συνέβη αυτό.

Πάντα αναρωτιόμουν γιατί οι γυναίκες είναι τόσο σιωπηλές μετά την αποβολή. Συνήθιζα να πιστεύω ότι ντρέπονταν. Και μπορεί σε κάποιο βαθμό. Ωστόσο, υπάρχει και κάτι άλλο. Η θλίψη της μητρότητας. Δεν μπορεί να μοιραστεί με κανέναν. Όλη μέρα παρακολουθούσα τηλεόραση. Ο σύζυγος μου ήρθε σπίτι νωρίς. Πήρε τα κορίτσια και πήγαν για ντόνατς. Φάγαμε δείπνο.

Γνωρίζεις ότι μετά την αποβολή η γυναίκα είναι πιο εύκολο να μείνει και πάλι έγκυος; Και ότι μετά από μία αποβολή οι πιθανότητες να έχεις και μία δεύτερη δεν αυξάνονται; Ήξερες ότι πολλές γυναίκες μπορεί να ξανασυλλάβουν παιδί μέσα σε τρεις μήνες μετά την αποβολή; Ή ότι μπορείς να προσπαθήσεις να μείνεις και πάλι έγκυος αμέσως μόλις οι εξετάσεις αίματος δείξουν ότι έχει καθαρίσει από τις προηγούμενες ορμόνες; Γνωρίζεις ότι η αποβολή δεν είναι λάθος κανενός; Γνώριζες ότι όσο περισσότερο οι γυναίκες συζητούν για την αποβολή τόσο περισσότερη στήριξη κερδίζουν και αυτό σημαίνει μεγαλύτερη ελπίδα και αγάπη και κατανόηση;

Γνώριζες ότι το σώμα σου αλλά και το έμβρυο λειτουργούν σαν μηχανήματα που αναγνωρίζουν ότι δεν υπήρχε ελπίδα επιβίωσης λόγω χρωμοσωματικής ανωμαλίας, το οποίο σημαίνει ότι η αποβολή δεν είναι λάθος αλλά μάλλον το αποτέλεσμα μίας λανθασμένης διεργασίας;

Σήμερα τα γνωρίζω όλα αυτά.

Αλλά το βράδυ, καθώς ακολουθούσα το σύζυγό μου στις σκάλες έπρεπε να κρατηθώ από το κάγκελο. Εκείνο το μωρό. Εκείνο που θα γεννιόταν στις 12 Μαΐου. Εκείνο που ζωγράφιζαν τα κορίτσια και προσπαθούσαν να του βρουν όνομα. Εκείνο που θα ήταν το τελευταίο μου. Εκείνο το ένιωσα όπως το πρώτο μου.

Εκείνο το μωρό και όχι αυτό που θα έρθει αργότερα. Εκείνο που δεν θα αποκτήσω ποτέ. Μπορούσα να το νιώσω στο δέρμα μου. Τώρα αισθανόμουν ζαλισμένη από την εξαφάνιση του. Έπρεπε να σταματήσω και να διώξω την μυρωδιά του από τα ρουθούνια μου. Να τραβήξω τα χεράκια του από τα μαλλιά μου.

Αντίο μωρό

Ο σύζυγός μου, με κοιτάζει και ανησυχεί. Θα έρθεις για ύπνο; Είσαι καλά;

Ναι θα έρθω. Και όχι. Δεν είμαι ακόμη καλά…