Της Ρομίνας Ξύδα
Τρίτη, 11 Οκτωβρίου 2016, ώρα οκτώ το πρωί. Στο δημοτικό σχολείο ενός χωριού της Κεντρικής Μακεδονίας το κουδούνι χτυπά σ” ένα προαύλιο άδειο από παιδιά, κενό από λογική, κούφιο από παιδεία. Στα κάγκελα δεν κρέμονται χαρούμενα πρωτάκια αλλά θυμωμένοι γονείς, σαν μια μακριά αλυσίδα έτοιμη να σπάσει τα κόκαλα των “άλλων” παιδιών. Εκείνων που φέρουν τη ρετσινιά του πρόσφυγα, τη μπόχα του αλλοδαπού, την όψη του κινδύνου και το αίμα ενός μιάσματος. Στέκουν εκεί ανεμίζοντας στο όνομα των προσωπικών τους εμμονών την ελληνική σημαία σαν δρεπάνι έτοιμο να κόψει κεφάλια παιδιών, σαν κουρελόπανο λεκιασμένο από μία βρώμικη ηθική. Στέκουν εκεί. Κόντρα στο νόμο, κόντρα στην ηθική, κόντρα στη λογική, κόντρα στην αγάπη. Στέκουν εκεί. Ανίδεοι και ανίκανοι να κατανοήσουν ότι το “κουρελόπανο” που κρατούν στα χέρια τους κρύβει μέσα του αιώνες αγώνων, τόλμης, λεβεντιάς κι αυταπάρνησης στον δρόμο για την ελευθερία. Στέκουν εκεί. Σαν Ροντβάιλερ εκπαιδευμένα να ξεσκίζουν σάρκες, σαν μπράβοι ορκισμένοι να εκτελούν συμβόλαια “θανάτου”, σαν δαίμονες σταλμένοι από έναν θεό που μόνο εκείνοι πιστεύουν.
Δεν θα στείλουν, λένε, τα παιδιά τους στο σχολείο γιατί εκεί, στο ίδιο προαύλιο, στα ίδια έδρανα, στις ίδιες τάξεις, στα ίδια αποχωρητήρια, θα καθίσουν το απόγευμα παιδιά προσφύγων. Θα τα κρατήσουν στο σπίτι, λένε, αναλαμβάνοντας τον ιερό ρόλο του δασκάλου και τον ανίερο ρόλο του δυνάστη. Κρατήστε τα λοιπόν κύριοι και κυρίες. Κρατήστε τα. Φυλακισμένα, αλυσοδεμένα, τρομαγμένα, απορημένα και κυρίως οδηγημένα στο δρόμο του προσωπικού σας σκοταδισμού. Κρατήστε τα, ως άλλα πριγκιπόπουλα μακριά από τους παρίες και διδάξτε τους γλώσσα, μαθηματικά, έκθεση, φυσική, χημεία και την ναζιστική ιστορία των ομοίων σας. Κρατήστε τα, για να μην κολλήσουν ασθένειες από τα “άλλα” παιδιά αλλά να νοσήσουν δια παντός από τα δικά σας μυαλά. Κρατήστε τα για να τους μάθετε ότι σ” αυτή την ζωή οι άλλοι οφείλουν μόνο ν” αγαπιούνται κι όχι ν” αγαπούν. Κρατήστε τα στο μικρόκοσμο της οικογενειακής σας ευτυχίας για να μην απαντήσουν ποτέ την δυστυχία των άλλων. Κρατήστε τα μακριά από ανθρώπους που καταστρέφονται για την ελευθερία αλλά μη σαστίσετε όταν τα δείτε κάποτε να σέρνονται σαν δούλοι στον κόσμο που εσείς πλάσατε για εκείνα. Κρατήστε τα αλυσοδεμένα πάνω σας αλλά μην παραπονεθείτε όταν τα αντικρίσετε κάποια μέρα να σπάνε από το βάρος των τύψεων κι απ” τη σκλαβιά των συναισθημάτων.
Κρατήστε τα και μην τους πείτε ποτέ την αλήθεια. Κρατήστε τα και αναθρέψτε τα πίσω από κλειδαμπαρωμένα παράθυρα και μαύρες οθόνες. Πείτε τους παραμύθια, κάντε τα να πιστεύουν σε μάγισσες και βασιλοπούλες, ταΐστε τα μοσχαράκι γάλακτος με σάλτσα από σανό, θρέψτε τα γερά με φόβους κι απωθημένα, κοιμίστε τα με ανάλαφρα νανουρίσματα, απαλλάξτε τα απ” την αληθινή κοινωνία, ναρκώστε τα με το δηλητήριο του μίσους σας. Και τ” απογεύματα, όταν ο ήλιος θα δύει, πηγαίνετε τα μια βόλτα στις όχθες της όμορφης λίμνης σας όπου φύονται αγριοκάλαμα, ψαθιά και… βούρλα.
Κρατήστε τα. Δεν θέλουμε τέτοια παιδιά. Δεν θέλουμε τέτοιο κόσμο. Δεν θέλουμε τόσο μίσος. Μπουχτίσαμε…
