Της Ήρας Ανδρέου,

Γίνεσαι γονιός. Και κάπου εκεί, αποφασίζεις ν” αλλάξεις κοσμοθεωρία, απόψεις, συνήθειες, στυλ και συμπεριφορά προκειμένου να μεταλλαχθείς σε ένα πρότυπο για το παιδί σου. Δεν είναι πάντα εύκολο. Το αντίθετο. Είναι τρομερά δύσκολο να είσαι πάντα με το “σεις και με το σας”, να σκαρφίζεσαι χίλιους δύο τρόπους προκειμένου να πείσεις ένα πεντάχρονο ότι δεν είπες “μαλάκα” αλλά “μαλακά” και να μετατρέπεις το αθυρόστομο στόμα σου σε ένα λιβάδι κοσμητικών επιθέτων κάθε φορά που σου ανεβαίνει το αίμα στο κεφάλι!

Αν ανήκεις λοιπόν στην κατηγορία των γονέων εκείνων που τους φεύγουν που και που κακές λέξεις από το στόμα, δεν είναι ανάγκη να το γεμίσεις με πιπέρι (ναι το στόμα) αλλά να ρίξεις μια ματιά στο νέο βιβλίο του γλωσσολόγου και καθηγητή γνωσιακής επιστήμης Μπέντζαμιν Μπέργκεν, σύμφωνα με τον οποίο το να βρίζετε μπροστά στα παιδιά σας δεν είναι κάτι το τόσο σοβαρό! Το βιβλίο που φέρει τον ευρηματικό τίτλο “What the F: What Swearing Reveals About our Language, Our Brains, and Ourselves”, (“Τι στο διάολο: Τι αποκαλύπτει το βρισίδι για την γλώσσα μας, το μυαλό μας και και τους εαυτούς μας”) “γεννήθηκε” από την πένα του Μπέργκεν, όταν ο τελευταίος παρατήρησε κάποιες αλλαγές στον τρόπο που μιλούσε και στο πόσο συχνά χρησιμοποιούσε βωμολοχίες, από την στιγμή που έγινε πατέρας και μετά. Άρχισε να λογοκρίνει τον εαυτό του, με τον ίδιο τρόπο που το κάνουν πολλοί γονείς φοβούμενοι μήπως τους ακούσουν τα παιδιά τους.

Ωστόσο, ο Μπέργκεν άρχισε να αναρωτιέται κατά πόσο ήταν απαραίτητο να προσέχει τόσο πολύ το λεξιλόγιο του. Έτσι, το μελέτησε και κατέληξε στο γεγονός ότι δεν είναι οι λέξεις που ενοχλούν αλλά το περιεχόμενο και η ερμηνεία τους. Συγκεκριμένα, προχώρησε στο διαχωρισμό μεταξύ βρισιάς και προσβολής ή συκοφαντίας και ανακάλυψε ότι το να δυσφημείς και να μιλάς άσχημα για κάποιο συνάνθρωπο μπροστά στο παιδί σου μπορεί να επηρεάσει αρνητικά τη συμπεριφορά του, σε αντίθεση με τις βωμολοχίες οι οποίες έχουν σύντομο αντίκτυπο και δεν αυξάνουν την επιθετικότητα, ούτε προκαλούν άσχημα συναισθήματα.

Ο Μπέργκεν σημειώνει ότι κακοποίηση είναι το να βρίζεις τα παιδιά σου κι όχι το να βρίζεις την ώρα που τα παιδιά σου είναι μπροστά. Τα παιδιά άλλωστε λένε συνεχώς πράγματα που δεν θα έπρεπε, καθώς τα έχουν ακούσει στο δρόμο, στην παραλία, σε ένα κατάστημα, στο σχολείο, ή οπουδήποτε αλλού. “Είναι δική μας ευθύνη να διδάξουμε στα παιδιά τη διαφορά της προσβολής από την απλή βρισιά και να χαράζουμε μία διαχωριστική γραμμή ανάμεσα στο τι μπορεί να λένε οι γονείς και τι είναι κατάλληλο να μιμούνται τα παιδιά”, αναφέρει ο ίδιος και συνεχίζει: “Βασική προϋπόθεση είναι να μην χρησιμοποιούμε επιθετικές και προσβλητικές λέξεις για κάποιο συνάνθρωπο μας. Από κει και ύστερα, αν μας ξεφύγει και καμιά βρισιά μπροστά στα παιδιά μας δεν ήρθε και το τέλος του κόσμου...”