«Δεν είναι σκληρό το Άουσβιτς για να το επισκεφτεί ένα παιδί;». Αν θέλετε τη διαδρομή του ενστίκτου μου, το Άουσβιτς, είναι ο πιο κατάλληλος τόπος για να τον επισκεφτούν παιδιά. Μεταξύ μας, η Disneyland είναι για τους μεγάλους…

Της Ρέας Βιτάλη,

Auschwitz. Το μεγαλύτερο στρατόπεδο συγκέντρωσης της Ναζιστικής Γερμανίας. 1.300.000 άνθρωποι. Ενα εκατομμύριο, τριακόσιες χιλιάδες άνθρωποι. 1.300.000 άνθρωποι εκτοπίστηκαν στο Άουσβιτς της Πολωνίας μεταξύ του 1940-1945. 1.100.000 άνθρωποι, ένα εκατομμύριο εκατό χιλιάδες άνθρωποι εξοντώθηκαν στο Άουσβιτς. Το 90% των θυμάτων ήταν Εβραίοι, 1.100.000 άνθρωποι, 140.000 ήταν Πολωνοί, 23.000 ήταν Ρομά, 15.000 ήταν Σοβιετικοί αιχμάλωτοι πολέμου, 25.000 ήταν διάφορων εθνικοτήτων. Συλλαμβάνονταν σε διάφορα μέρη του κόσμου -η δική «μας» Θεσσαλονίκη ήταν μέσα σ΄αυτά – και με βαγόνια μεταφέρονταν στο άγνωστο. Βαγόνια μεταφοράς ζώων χωρίς παράθυρα, άνδρες, γυναίκες παιδιά, γέροι, γριές, μέρες και μέρες –το μεγαλύτερο σε διάρκεια καταγεγραμμένο ταξίδι ήταν 17 ημερών-, να ενώνεται το χνώτο του ενός με του άλλου, το ξερατό του ενός με του άλλου, το κάτουρο του ενός με του άλλου, το σκατό του ενός με του άλλου… Όλα σκατά! Να λιώνει κάθε έννοια αξιοπρέπειας.

«ARBEIT MACHT FREI» δηλαδή «Η εργασία απελευθερώνει» κατατόπιζε η επιγραφή στην πύλη του στρατοπέδου. Η πρώτη εικόνα. Και η πρώτη εικόνα για τους σύγχρονους επισκέπτες. Αμέσως μετά, ως επί των πλείστων, οι εκτοπισμένοι μεταφέρονταν κατευθείαν στους θαλάμους αερίων ενώ άλλες φορές, γινόταν προηγουμένως διαλογή από τους γιατρούς του στρατοπέδου, βάσει της οποίας χωρίζονταν, οι ικανοί ή όχι για εργασία, οι άνδρες από τις γυναίκες με τα παιδιά.

Με την ξεναγό μας διασχίζουμε τους χώρους των μαρτυρίων. Ανάμεσα σε πλήθος επισκεπτών. Δεν έχω ακούσει πιο ήσυχα πλήθη στη ζωή μου. Και ενώ φαντάζεστε φρίκη… Δεν μπορώ να καταλάβω με πιο τρόπο, υπερισχύει ο πόνος της φρίκης. Καθαρός πόνος ψυχής. Θλίψη. Για το μέχρι ποια, φρικαλεότητα, μπορεί ο άνθρωπος! Όλα στο Άουσβιτς, είναι έτσι οργανωμένα, με σκοπό να μάθεις. Να ξέρεις. Οφείλεις να ξέρεις. Λειτουργούν ως μαρτυρίες αυτού, που η ανθρωπότητα δεν πρέπει να ξεχάσει. Ως ιερή κληρονομιά ψυχών. Γι΄ αυτό και θα βρεις ν΄ αγοράσεις, μόνο βιβλία.

Τι διαδρομή θανάτου για ένα ζευγαρι παπούτσια! Εν ζωή τα παπούτσια. Πάνε οι άνθρωποι. Τα άτιμα τα άψυχα!

Διασχίζουμε τα δωμάτια. Ένας χώρος βιτρίνας, τεράστιος, γεμάτος πλεξούδες κοριτσιών. Για φαντάσου! Έμειναν οι πλεξούδες τους!…Πάνε τα κορίτσια. Τσαγιέρες! Έμειναν οι τσαγιέρες τους, πάνε οι άνθρωποι. Παπούτσια! Εκατομμύρια. Τι διαδρομή θανάτου για ένα ζευγάρι παπούτσια. Έμειναν τα παπούτσια, πάνε οι άνθρωποι. Ξεδιάντροπα αθάνατα τ΄ αντικείμενα! Και φωτογραφίες. Ιερές οι φωτογραφίες. Βλέμματα που σε καίνε σαν ν΄ ακουμπάει σίδερο πάνω σου. Εκείνη η διαδρομή τους στο άγνωστο. Οι μάνες με τα παιδιά τους. Τα παιδιά χεράκι χεράκι. Σε όλη την ιστορία της ανθρωπότητας έχαιραν σεβασμού και προστασίας οι μάνες με τα παιδιά. Εδώ; Θάλαμοι αερίων. Νυχιές στους τοίχους! Πώς τους το έκαναν; Πώς το άντεχαν; Πόσοι συμμετείχαν; Πόσοι; Πόσοι; Διασχίζουμε τους χώρους. Σφίγγω το χέρι του Κώστα στο δικό μου.

Ο τοίχος είχε τη δίκη του ιστορία. Καποιοι την έγραψαν με τα νύχια τους στους θαλάμους αερίων.

Ο κόσμος μας από τη δημιουργία του έχει να «παινεύεται» πολέμους, εξοντώσεις και εγκλήματα. Άνθρωποι-μύγες. Νούμερα που καταγράφονται με ένα αυθάδες «περίπου» σε βιβλία ιστορίας. Νούμερα όχι άνθρωποι. Ούτε καν τους σκέφτεσαι… Κι ονόματα ένδοξων μαχών ή ηττών. Και Μουσεία πολεμικά. Όπλα, στολές. Ήρωες που κατόρθωσαν ηρωικές πράξεις. Παράσημα. Εδώ όμως; Στο Άουσβιτς ζουμάρεις στον άνθρωπο. Σε αφορά ένας ένας. Εδώ εσύ. Κι απέναντί σου, ο ένας από δω, ο ένας από κει. Τραγικά θύματα και οι δύο. Εδώ περπατάει η ματιά σου στο χέρι του Ενός! Του «εξουσιαστή» που δείχνει «Εσύ από δω, εσύ από κει». ΜυρμηγκοΘεός! Εδώ περπατάει η ματιά σου με ανατριχίλα… Ναι, ανατριχιάζουν και τα μάτια…. Στον αδύναμο, στον ανήμπορο. Που μόνο να υποταχθεί. Έχεις τη συνεχή παρουσία του «ενός», με «έναν». Έχεις την αίσθηση της διάρκειας ενός φρικαλέου εγκλήματος. Έχεις την απόλυτη διαστροφή… Έχεις τρόπους και τρόπους εξόντωσης…. Υποσιτισμός, δηλητηρίαση με αέριο «Κυκλώνας Β» σε θαλάμους αερίων, θανατηφόρες ενέσεις, απαγχονισμούς, ιατρικά πειράματα, φούρνους. Πώς, ποιος, πόσοι τα σκέφτονταν; Πώς ακύρωναν τα μέσα τους; Πόσοι ακύρωναν τα μέσα τους; Έχεις επεκτάσεις… Άουσβιτς 1 και Άουσβιτς 2 «Μπίρκεναου» και 3 «Μόνοβιτς». Χιλιόμετρα! Συνολική έκταση 40 χιλιομέτρων! Για να έχει χώρο ο θάνατος ν΄ απλώνεται. Στο Άουσβιτς έχεις το limit up της διαστροφής! Το limit down της ανθρώπινης ά-φυσης φύσης. Τι γυρεύουμε εμείς εδώ; Ο γιός μου είναι πια 12 ετών. Επισκέπτεσαι τέτοιους χώρους με ένα παιδί 12 ετών; Στην έξοδο μας τον έπιασα να μετράει κάτι με τα δάκτυλά του. «Τι μετράς;», «Ο άνθρωπος έφτασε στο φεγγάρι, ο άνθρωπος κατασκεύασε το αεροπλάνο που ήρθαμε και ο άνθρωπος….Ο άνθρωπος έκανε κι αυτό; Ο άνθρωπος μπόρεσε και έκανε κι αυτό; ».

Αουςβιτς 2. Μπιρκενάου. Ως επέκταση. Να χωράει θάνατος.

Από την παιδική μου ηλικία είχα μια «διαστροφή». Πιο πολύ από τον όποιο Χίτλερ με τρόμαζαν τα πλήθη, που χειροκροτούσαν τον όποιο Χίτλερ. Αυτοί οι απέραντοι «στρατοί» που μεθοδικά εμποτίζονται για ν΄ακολουθούν υπάκουα, τυφλά, δοξαστικά. Ο όποιος Χίτλερ, στη διάρκεια των χρόνων μετατρέπεται ύπουλα σε καρικατούρα. Ο Χίτλερ παίρνει επάνω του την ιστορία του Ναζισμού. Μελετήστε τον να μιλάει από το μπαλκόνι του. Δείτε τον χαιρετισμό του. Κουνείστε με αποδοκιμασία το κεφάλι. Θυμώστε. Μη σταματάτε όμως εκεί. Προχωρήστε στα πιο δύσκολα. Εκεί σας θέλω! Μετρείστε τον κόσμο κάτω από το μπαλκόνι του! Μπορείτε;

Επισκεφτήκαμε το Άουσβιτς. Απέχει λίγο παραπάνω από μια ώρα από την Κρακοβία. «Δεν είναι σκληρό το Άουσβιτς για να το επισκεφτεί ένα παιδί;». Αν θέλετε τη διαδρομή του ενστίκτου μου, το Άουσβιτς, είναι ο πιο κατάλληλος τόπος για να τον επισκεφτούν παιδιά. Μεταξύ μας, η Disneyland είναι για τους μεγάλους. Έχετε δει τι χαρά κάνουν οι μεγάλοι την Disneyland; Όλα ανάποδα τα κάνουμε.

Πηγή: protagon.gr