Όταν είχε κυκλοφορήσει η φωτογραφία του νεκρού Aϊλάν στα παράλια της Τουρκίας, η παγκόσμια κοινή γνώμη ταρακουνήθηκε: δεν υπήρχε πλέον «μία κάποια εμφύλια διαμάχη, κάπου στη Μέση Ανατολή», αλλά παιδιά από τη Συρία που αναγκάζονταν να ξεριζωθούν από τον τόπο τους για να βρουν σωτηρία και, κάποια από αυτά, ξεβράζονταν από τη θάλασσα, σαν παιδικές κούκλες που παρασύρθηκαν στο κύμα…

του Δημήτρη Καλαντζή

Η Ευρώπη αναγκάστηκε να δει το πρόβλημα, η «άθλια» Μέρκελ άνοιξε τα σύνορα της Γερμανίας και υποδέχτηκε τους πρόσφυγες, αλίμονο όμως, οι υπόλοιποι κατέβασαν γρήγορα την εικόνα του Αϊλάν από τον «τοίχο» τους και όρθωσαν πραγματικούς τοίχους με συρματοπλέγματα και πάνοπλους φύλακες στα σύνορά τους, έβγαλαν εθνικιστικές κραυγές, βγήκαν ακόμα και από την Ευρωπαϊκή Ένωση για να μην αναλάβουν το μερίδιο ανθρωπιάς που τους αναλογούσε.

Η Ευρώπη τρόμαξε. Δεν ήταν παράλογος φόβος. Πώς να βάλεις στο «σπίτι» σου τόσο πολλούς ανθρώπους, αλλόθρησκους και πεινασμένους; Πως να τους κοιμήσεις, να τους ταΐσεις και να τους βρεις δουλειά, όταν η βιομηχανία δεν χρειάζεται πια ανειδίκευτους εργάτες; Και με τους οικονομικούς μετανάστες που έρχονται μαζί τους, τι θα κάνεις; Είναι καλύτερα τα πράγματα στο Αφγανιστάν, για να τους πεις «γυρνάτε σπίτια σας»;

Θυμάμαι πριν από μήνες στο bbc μία επιθετική βρετανίδα δημοσιογράφο να κάνει επιτόπιο ρεπορτάζ σε Κέντρο φιλοξενίας προσφύγων στη Γερμανία. Η στιχομυθία με τον διευθυντή του Κέντρου πήγαινε κάπως έτσι:

• Είστε έτοιμοι να φιλοξενήσετε τόσο πολύ κόσμο;

Δεν είμαστε αλλά προσπαθούμε.

• Κι αν έρθουν κι άλλοι πρόσφυγες;

Θα τους φιλοξενήσουμε κι αυτούς.

• Μα πως θα τους φιλοξενήσετε; Αν είναι πάρα πολλοί;

Θα τα καταφέρουμε. Αποφασίσαμε να δεχτούμε ανθρώπους που κινδυνεύει η ζωή τους στην πατρίδα τους και θα υλοποιήσουμε αυτή μας την απόφαση.

• Είστε σίγουροι ότι θα μπορέσετε;

Θα τα καταφέρουμε.

Η Αγγλίδα δεν κατάφερε να «σπάσει» το Γερμανό. Για την ακρίβεια δεν τον έκανε ούτε να σχηματίσει μία ρυτίδα αμφιβολίας στο μέτωπό του. Ούτε μέρος της γερμανικής κοινής γνώμης κατάφερε να «σπάσει» τη Μέρκελ. Κι έτσι η Γερμανία μαζί με την Ελλάδα έδειξαν ανθρωπιά. Η Γερμανία με τον πλούτο και την οργάνωσή της και η Ελλάδα με την ψυχή του λαού της.

Η φωτογραφία του πεντάχρονου Ομράν, τραυματισμένου και σοκαρισμένου από έναν ακόμα βομβαρδισμό στο Αλέπο, ήρθε σαν «υπομνηστική δόση», ενός φαρμάκου για τη μνήμη μας. Ο πόλεμος δεν έχει τελειώσει. Η ζωή των παιδιών, που δεν μπήκαν στις βάρκες για να πάνε στην Ευρώπη, κινδυνεύει κάθε λεπτό. Ο Ομράν σώθηκε αλλά δεκάδες άλλοι Ομράν πεθαίνουν, ακρωτηριάζονται, χάνουν μάνα και πατέρα, σπίτια και κάθε όνειρο φυσιολογικής ζωής.

Ξέρω, ξέρω, φταίνε οι κακοί Αμερικάνοι που ήθελαν να βάλουν πόδι στη Συρία και τα έκαναν μαντάρα (όπως και σ’ όλη τη Μέση Ανατολή και τη Βόρεια Αφρική), φταίνε και οι άθλιοι Ρώσοι που στηρίζουν με νύχια και με δόντια τον δικτάτορα Άσαντ… Και λοιπόν;

Τι λέει η απόδοση ευθυνών, όταν η ζωή του Ομράν καταστράφηκε και ο Αϊλάν πέθανε πριν προλάβει να σταθεί στα πόδια του;

Φίλοι αναγνώστες, πιστεύω ότι πρέπει να πούμε κι εμείς «θα τα καταφέρουμε». Η φωνή μας, ας μην έχει την ψυχρότητα του Γερμανού υπεύθυνου του Κέντρου Φιλοξενίας, αλλά ας έχει την ίδια αποφασιστικότητα.

Θα τα καταφέρουμε να σταθούμε άνθρωποι.

Δεν είμαστε πλούσιοι, κάποιοι είμαστε άνεργοι, οι περισσότεροι τα «κουτσοβολεύουμε», αλλά θα τα καταφέρουμε να κρατήσουμε την αγκαλιά μας ανοιχτή για τους Αϊλάν και τους Ομράν. Για τον Σύριο πατέρα και τη Σύρια μάνα που θέλουν τα παιδιά τους να ζήσουν στην ασφάλεια, ακόμα κι αν αυτή είναι μία τέντα στο λιοπύρι.

Φίλοι αναγνώστες, δεν διανύσαμε τόσα χρόνια πολιτισμού για να λέμε ακόμα «Αυτά έχει ο πόλεμος»…

Ακολουθούν memes από την καμπάνια ευαισθητοποίησης της κοινής γνώμης για λύση στον εμφύλιο της Συρίας με τη χρήση της εικόνας – viral του Ομράν.

Πηγή: postmodern.gr