Δεκαπενταύγουστος. Μία ημέρα πριν το τραγικό συμβάν που θέρισε τη ζωή τεσσάρων ανθρώπων, μεταξύ των οποίων κι ένα πεντάχρονο παιδί.

Της Ρομίνας Ξύδα,

Κατεβαίνω το δρόμο που οδηγεί στην παραλία “Κλειδί” της Αίγινας, το μονοπάτι του επικείμενου θανάτου. Στα χέρια μου κρατάω δύο μικρά παιδιά, τα δικά μου παιδιά, και στα μάτια μου την απόλυτη κατάντια… δεμένη αρόδο. Ένας, δύο, τρεις, δεκάδες σκαφάτοι έχουν δέσει παρέα με το απύθμενο κόμπλεξ τους λίγα μόλις μέτρα μακριά από την παραλία. Είναι εύκολο να τους πλησιάσεις, τρεις απλωτές δρόμος, κι ακόμη ευκολότερο να τους μυρίσεις. Ο αέρας γύρω τους ζέχνει βότκα και τεκίλα, ο αέρας μέσα τους βρωμάει έπαρση και τσαμπουκά. Μου τον φυσούν με θράσος στο πρόσωπο, την στιγμή που λέω σε κάποιον από αυτούς ότι θα φωνάξω το λιμενικό, ότι είναι απαράδεκτο και ανεπίτρεπτο να έχουν μετατρέψει την παραλία σε λιμάνι τους, ότι γύρω τους, δίπλα τους, κολυμπάνε άνθρωποι και παιδιά: “Και τι θέλεις να κάνουμε ρε κοπελιά; Από που θα πάρουμε τα ποτάκια μας; Πώς θα ανεφοδιαστούμε; Άσε που έχουμε ρεζερβάρει από τις αρχές του μήνα ξαπλώστρες στην παραλία. Είμαστε βλέπεις πολλοί και το ντεκ δεν μας χωράει όλους…”

Αυτή είναι η αντίληψη του μέσου σκαφάτου Έλληνα. Μια αντίληψη βυθισμένη στα άπατα νερά της θλιβερής του πάρτης, ανέγγιχτη από κάθε απόπειρα λογικής. Κι εσύ, και τα παιδιά σου, και οι φίλοι σου, και ο κόσμος ολάκερος να πάτε να πνιγείτε ή να αρκεστείτε σε είκοσι μέτρα θαλασσινού νερού. Έτσι ακριβώς όπως αρκέστηκα στο “Κλειδί” της Αίγινας, κι εγώ, και τα παιδιά μου και οι φίλοι μου και δεκάδες λουόμενοι που κολυμπούσαν αιχμάλωτοι των σκαφάτων με το γρήγορο σκαρί και το βραδύ μυαλό. Όχι. Δεν είναι θέμα λιμενικού. Είναι ζήτημα συμπλεγματικού “καραβοκύρη”, μια κατηγορία που οι ειδικοί θα πρέπει να ψυχολογιοποιήσουν ή και να ψυχιατρικοποιήσουν το συντομότερο δυνατό.

Το τραγικό συμβάν που σημειώθηκε μόλις πριν από λίγες ώρες στην εν λόγω θαλάσσια περιοχή δεν είναι το πρώτο και σίγουρα δεν θα είναι και το τελευταίο όπως ακριβώς και η είδηση που ήρθε να υπονομεύσει την ανεμελιά των διακοπών μας, το “νοικοκύρεμα” της αντίληψης πως “αν έχεις τα μάτια σου δεκατέσσερα δεν θα σου συμβεί το κακό”. Όταν ο άλλος αναπτύσσει δίπλα σε παραλίες ταχύτητες πυραύλου, θα σου συμβεί το κακό. Όταν ρίχνει άγκυρα εκεί όπου απλώνεις την πετσέτα σου, θα σε τραβήξει στον πάτο. Κι όταν αδυνατεί να κατανοήσει ότι, αν δεν προσέξει, μπορεί ανά πάσα στιγμή να σκοτώσει, θα βάψει τη θάλασσα με το δικό σου και το δικό μου αίμα.

Αν η ιστορία χρησιμεύει στο να μην επαναλαμβάνονται τα λάθη του παρελθόντος, θα πρέπει να αναλογιστούμε ότι αυτό που συνέβη στην Αίγινα δεν έχει ένα, αλλά πολλά, αμέτρητα τραγικά προηγούμενα, μόνο που οι περισσότεροι σκαφάτοι δεν διαβάζουν την δική τους ιστορία… Σύμφωνα με λιμενικούς κάθε καλοκαίρι κάποιος άνθρωπος χάνει τη ζωή του λόγω εσφαλμένων κινήσεων οδηγών ταχυπλόων ενώ δεκάδες λουόμενοι τραυματίζονται σοβαρά. Ήταν τώρα, στα τέλη Ιουλίου, όταν ένα επτάχρονο αγοράκι χτυπήθηκε από ακυβέρνητο σκάφος σε παραλία της Ζακύνθου με τη ζωή του να κρέμεται κυριολεκτικά από μία κλωστή. Ήταν πριν από λίγα χρόνια όταν, ανήμερα της Παναγίας, ένα ταχύπλοο σκότωσε έναν 47χρονο πατέρα και τραυμάτισε το 15χρονο παιδί του στη θαλάσσια περιοχή του Αγίου Μηνά στα Κάτω Λεχώνια Μαγνησίας. Ήταν πάλι κάποια μέρα του Αυγούστου όταν ένα ταχύπλοο σκάφος τραυμάτισε ένα δεκάχρονο αγοράκι που κολυμπούσε μαζί με τον πατέρα του σε ακτή, στη νησίδα Άγιος Γεώργιος στο Καστελόριζο. Και δεν ήταν η “κακιά η ώρα” όπως βλακωδώς αναπαράγεται από πληθώρα ΜΜΕ. Ήταν ο ζαμανφουτισμός, το αλκοόλ, η άγνοια, η απερισκεψία, η ανοησία των δολοφόνων που ήρθαν από τη θάλασσα και που θα επιστρέψουν ξανά…

Πηγή: protothema.gr