Της Φοίβης Γλύστρα,

Το γνωστό κλισέ «κάθε ηλικία έχει τα καλά της» βρίσκει ωραιότατη εφαρμογή και στα μικρά μας. Όταν είναι μωρά, μπορεί να ξυπνούν συχνά, αλλά είναι ήσυχα, γύρω στα δύο μάς κερνούν χαρές με τα πρώτα τους λογάκια και την καλπάζουσα ανάπτυξή τους, αλλά είναι ένας κινούμενος όχι και τόσο συνεννοήσιμος σίφουνας. Αργότερα, αγαπάμε να τα βλέπουμε να μαθαίνουν και να μεγαλώνουν, αλλά αρχίζει ο Γολγοθάς του παιδικού σταθμού, των παιδικών υστεριών ή του άγχους αποχωρισμού. Εκεί, όμως, μετά τα τέσσερα-πέντε, η ζωή σκάει ένα φωτεινό χαμόγελο στις μαμάδες. Το παιδί έχει πια μεγαλώσει κι αυτό μας προσφέρει απλόχερα πολλές, μικρές χαρές όπως…

Συνεννοείται μαζί μας (σχεδόν) σαν μεγάλος

Οι εποχές που προσπαθούσαμε να αποκρυπτογραφήσουμε τα ημι-μωρουδίστικα λόγια του ανάμεσα σε γκρινιάρικες φωνούλες και αναφιλητά ανήκουν στο παρελθόν. Όχι πως δεν θα γκρινιάξει ένα παιδί στην προσχολική ηλικία ή στα πρώτα χρόνια του Δημοτικού –κάθε άλλο!- όμως η συνεννόηση θα γίνει πολύ γρηγορότερα και οι απαιτήσεις θα είναι λογικότερες και ωριμότερες. Το «όχι» θα γίνει πιο εύκολα αντιληπτό και οι φοβίες θα καταρριφθούν με λογικά επιχειρήματα.

Είναι πιο εύκολο να «το αφήσουμε» στους παππούδες (και όχι μόνο)

Σε μικρή ηλικία τα παιδιά βιώνουν το γνωστό –και μη εξαιρετέο- άγχος αποχωρισμού: δεν θέλουν η μαμά τους να φύγει, ούτε να μείνουν μόνα στη γιαγιά ή με τη θεία στο σπίτι. Μπορεί να αφήσεις το μικρό σου ήσυχο και χαμογελαστό το βράδυ στο σπίτι με τη γιαγιά κι εκείνη να σε πάρει έντρομη τηλέφωνο στις 2 η ώρα το ξημέρωμα να σου πει ότι ξύπνησε, ότι σε ζητάει κι ότι δεν μπορεί με τίποτα να το ηρεμήσει.

Περίπου στην ηλικία των τεσσάρων και λίγο μετά, όλα αυτά εξομαλύνονται. Τα παιδιά βλέπουν την εκτός σπιτιού διανυκτέρευση σαν εκδρομή, οι γιαγιάδες απαλλάσσονται από τα άγχη κι εμείς μπορούμε μακάριοι να απολαύσουμε τους καρπούς των κόπων και της υπομονής μας!

Απασχολείται μόνο του

Τα ευκόλως εννοούμενα θα έπρεπε να παραλείπονται, αλλά ας κάνουμε μια εξαίρεση: φυσικά και όλοι λατρεύουμε να παίζουμε, να κυλιόμαστε, να απαντάμε στα «Μαμά, κοίτα» και να κάνουμε τα μικρά μας να ξεκαρδίζονται με κάθε «Τρέξε γρήγορα! Θα σε πιάσω!». Έρχεται όμως η στιγμή, που η μαμά θέλει να πάρει μια ανάσα, να κάνει ένα τηλέφωνο ή ξεπετάξει στα γρήγορα μια δουλειά. Τότε, είναι που εκτιμάς το γεγονός ότι το παιδάκι σου μεγάλωσε και ίσως περάσει ένα ολόκληρο μισάωρο που θα απασχοληθεί μόνο, ήσυχο και σοβαρό στο δωμάτιό του.

Μαθαίνει να εκφράζεται (και μας κάνει να λιώνουμε)

Όχι πως πριν δεν ενθουσιαζόμασταν με την περιέργειά του για ζωή, με τις τρυφερές αγκαλιές και τα «σ’ αγαπάω, μαμά», όμως όσο το μικρό μας μεγαλώνει, γίνεται όλο και πιο χαριτωμένα περίεργο. Παλιά δεν μπορούσες να του πάρεις λέξη παραπάνω απ’ το σκέτο «καλά» στην ερώτηση πώς πέρασες στο «σχολείο» και τώρα είναι χείμαρρος. Μπαίνεις στο αυτοκίνητο και διαπιστώνεις ότι η διαδρομή πέρασε γρήγορα γιατί έχετε πιάσει μια σχεδόν κανονική ενήλικη κουβέντα. Σε μαλώνει, σε κριτικάρει, σ’ αγαπάει και σου μιλάει για πρώτη φορά σαν κανονικό ανθρωπάκι –κι αυτό δεν μπορεί να περάσει απαρατήρητο.

Πηγή: mama365.gr