Επιμέλεια Κειμένου: Μαρία Σκαμπαρδώνη

Όταν ο γιος μου ήταν τεσσάρων ετών, ο καλύτερός του φίλος τον χτύπησε στο πρόσωπο αρπάζοντας ταυτόχρονα από το χέρι του ένα κομμάτι κέικ. Λίγα λεπτά αργότερα, έπαιζαν μαζί σαν να μη συνέβη τίποτα. Θυμάμαι που κοιτούσα το μικρό μου αγόρι να γελάει μαζί του και αναρωτιόμουν πώς είναι δυνατόν να ανέχεται αυτό το παιδί, να έχει ξεχάσει τόσο γρήγορα αυτό που του έκανε.

Αν κάποιος άλλος το έκανε αυτό σε μένα _ με χτυπούσε στο πρόσωπο και μου άρπαζε από το χέρι ένα κομμάτι κέικ _ θα ένιωθα την ανάγκη να του κάνω αγωγή, μήνυση και ασφαλιστικά μέτρα προκειμένου να το ξεπεράσω. Κι αυτό που μπορώ να πω με απόλυτη βεβαιότητα είναι ότι τα επόμενα δέκα δευτερόλεπτα δεν θα έπαιζα μαζί του… Spiderman για να το ξεπεράσω.

Αλλά αυτό είναι το μαγικό με τα παιδιά: το ότι είναι πρόθυμα να συγχωρούν ό,τι κι αν τους κάνεις. Ο γιος μου, δεν μου έχει κρατήσει ποτέ κακία επειδή του τράβηξα απότομα το tablet από το χέρι λέγοντάς του “τέλος για σήμερα”, οι κόρες μου δεν μου το “κρατούν μανιάτικο” κάθε φορά που τους λέω ότι “πρέπει τώρα (!) να πάτε για ύπνο”. Ναι. Μπορεί να φωνάξουν, να στραβομουτσουνιάσουν, να θυμώσουν, αλλά όλα τα παραπάνω δεν κρατούν παρά μόνο λίγα δευτερόλεπτα. Την επόμενη κιόλας στιγμή θα μ” αγκαλιάσουν, θα με φιλήσουν και θα μου πουν: “Μαμά, είσαι η καλύτερη μαμά του κόσμου”.

Δεν υπάρχει παιδί που να μην συγχωρεί εύκολα όπως δεν υπάρχει γονιός που να μην το έχει διαπιστώσει. Παρότι ξοδεύουμε πολύ χρόνο στο να διδάσκουμε τα παιδιά μας από το πώς να δένουν τα παπούτσια τους και να πιάνουν το πιρούνι μέχρι το πως να πλένουν τα δόντια τους και να σκουπίζουν τα χέρια τους κάθε φορά που τελειώνουν το φαγητό, δεν ξοδεύουμε ούτε ένα δευτερόλεπτο για να πάρουμε από εκείνα πολύτιμα μαθήματα ζωής, όπως αυτό της συγχώρεσης.

Πόσο συχνά αναρωτιόμαστε στ” αλήθεια για το τι μπορούμε να πάρουμε, να μάθουμε, να διδαχτούμε από τα ίδια μας τα παιδιά; Πόσο ανοιχτά έχουμε τα μάτια μας, τα αυτιά μας και κυρίως τις καρδιές μας κάθε φορά που τα βλέπουμε να συγχωρούν τόσο απλά, τόσο ανόθευτα, τόσο αγνά;

Είμαι 33 ετών και έχω δει ανθρώπους να σπαταλάνε μία ολόκληρη ζωή μέσα στη μνησικακία, το μίσος και την εκδίκηση. Ζουν γι” αυτήν, υπάρχουν, αναπνέουν. Ναι. Στον κόσμο των μεγάλων υπάρχουν κάποια πράγματα που είναι ασυγχώρητα όπως το να τσακώνεσαι με τον αδελφό σου για οικονομικά θέματα και “ζηλευτές” περιουσίες. Ωστόσο, τα περισσότερα πράγματα, ακόμη και στον κόσμο των μεγάλων, μπορούν συγχωρεθούν, και τα παιδιά είναι τα μόνα που το γνωρίζουν. Δε στέκονται σε ένα χτύπημα, γιατί θα χαλάσει το παιχνίδι τους. Δεν κρατάνε κακία επειδή ο φίλος τους τους άρπαξε το κέικ από το χέρι, επειδή η φιλία είναι για εκείνα σημαντική. Δεν κρατάνε μούτρα στη μαμά και τον μπαμπά επειδή τα μαλώνουν, γιατί κατά βάθος γνωρίζουν ότι η μαμά και ο μπαμπάς τα αγαπούν όσο τίποτα άλλο στον κόσμο. Τα παιδιά είναι τα μοναδικά πλάσματα επάνω στη γη που από διαίσθηση ξέρουν ότι το να κρατάς κακία είναι η μεγαλύτερη βλακεία στον κόσμο.

Αυτή ακριβώς, η μεγαλύτερη βλακεία στον κόσμο, υπάρχει χρόνια τώρα ανάμεσα σε μένα και στον αδελφό μου με τον οποίο μιλάμε σπάνια. Για την ακρίβεια, έχουμε να μιλήσουμε πάνω από έναν χρόνο. Όταν ήμασταν παιδιά παλεύαμε, χτυπιόμασταν, βριζόμασταν, αλλά το ξεπερνούσαμε. Συγχωρούσαμε ο ένας τον άλλον. Δυστυχώς, κάπου στην πορεία, μάθαμε να αντιπαθούμε ο ένας τον άλλον. Και δεν ξέρω τι ακριβώς συνέβη. Υποθέτω ότι οι λόγοι ήταν πολλοί και διάφοροι. Αποκτήσαμε διαφορετικές πολιτικές πεποιθήσεις, τσακωθήκαμε για οικονομικά θέματα, χαθήκαμε μέσα στα απωθημένα του παρελθόντος και στην ανασφάλεια του μέλλοντος. Κι όμως. Όταν σκέφτομαι πόσο αγαπημένοι ήμασταν κάποτε, αναρωτιέμαι  πόσες όμορφες στιγμές έχουμε χάσει και πόσες όμορφες στιγμές θα χάσουμε ακόμα.

Δεν ξέρω πώς μπορώ να το διορθώσω αυτό, αλλά ξέρω ότι θα μας πάρει καιρό να συγχωρήσουμε ο ένας τον άλλον. Πρέπει όμως να το κάνουμε, γιατί πάνω απ” όλα και πέρα απ” όλα είμαστε άνθρωποι. Πάω να τον πάρω ξανά τηλέφωνο. Και ελπίζω να το σηκώσει αυτή τη φορά. Αν το κάνει, θα ζητήσω «συγγνώμη». Όχι για αυτά που του έκανα ούτε για εκείνα που πιστεύει ότι του έχω κάνει. Θα ζητήσω συγνώμη επειδή αυτό ακριβώς είναι ένα μάθημα ζωής που διδάσκομαι κάθε μέρα από τα παιδιά μου και που θέλω να τους αποδείξω ότι το έμαθα καλά.

Αν έχετε λοιπόν κάποιον στη ζωή σας με τον οποίο δε μιλάτε, αν κρατάτε μίση, κακίες και απωθημένα, κοιτάξτε τα παιδιά σας, δείτε τον τρόπο με τον οποίο συγχωρούν και σηκώστε το τηλέφωνο. Τώρα. Όχι άυριο…