Επιμέλεια: Αγγελική Αλεξοπούλου

Δεν είχα ποτέ μου καλή μνήμη. Οι αναμνήσεις από την παιδική μου ηλικία είναι θολές. Για αυτό το λόγο, μου φαίνεται σχεδόν ακατόρθωτο κάποιος να καταφέρει να με κάνει να θυμηθώ κάτι από εκείνον.

Αυτό το θυμάμαι όμως. Πήγαινα τρίτη δημοτικού. Για την ημέρα των Ευχαριστιών είχα να γράψω μια έκθεση στο σχολείο σχετικά με τα πράγματα για τα οποία ήμουν ευγνώμων. Πήγα στο δωμάτιό μου κι έγραψα ένα αριστούργημα. Είχα γράψει με τεράστιο ενθουσιασμό ότι ήμουν ευγνώμων που δεν ήμουν υιοθετημένος!

Έπειτα, έδειξα την έκθεση με χαρά στους γονείς μου και τους κοιτούσα όσο την διάβαζαν, περιμένοντας με αγωνία για τα “μπράβο” τους. Θυμάμαι τη μητέρα και τον πατέρα μου να κοιτάζονται μεταξύ τους, μπερδεμένοι. Μπερδεύτηκα κι εγώ. Τι τους είχε παραξενέψει στην έκθεσή μου; Αναμφίβολα, ήμουν τρομερός συγγραφέας, ακόμα και στην ηλικία των 9.

Ο πατέρας μου με πήρε ήσυχα στο δωμάτιό μου και καθίσαμε. Μου εξήγησε ότι θα έπρεπε να ξαναγράψω την έκθεσή μου γιατί εκεί έξω, υπάρχουν παιδιά που έχουν υιοθετηθεί και μπορεί να πληγωθούν αν διαβάσουν αυτό που έγραψα. Μου εξήγησε ότι δεν πειράζει να είναι κάποιος υιοθετημένος.

Για να μην μακρηγορώ, ας περάσω στα επόμενα χρόνια. Ήμουν σε ένα γάμο και ο κουμπάρος, που ήταν ο αδερφός του γαμπρού, πήρε το μικρόφωνο για να βγάλει λόγο. Ήταν ένας πολύ συμπαθητικός άντρας και πριν αρχίσει τις ιστορίες για την αδελφική αγάπη, ξεκίνησε με ένα γρήγορο, απλό αστείο. Είπε απλά, «Είναι καιρός να σας πούμε ότι…είστε υιοθετημένοι.» Όλοι γέλασαν φυσικά. Όλοι, εκτός από μένα. Καθόμουν εκεί και τον κοιτούσα και σκεφτόμουν ότι ήθελα να χτυπήσω αυτόν τον ηλίθιο στη μούρη.

Βλέπετε, στις 8 Αυγούστου 2011 εγώ και η γυναίκα μου αποκτήσαμε το ωραιότερο δώρο της ζωής, τον γιο μας. Γεννήθηκε με καισαρική τομή και ήταν τέλειος. Η γυναίκα μου ήταν ο πρώτος άνθρωπος που αγκάλιασε το γιο μας κι έπειτα τον πήρα εγώ. Η γυναίκα μου δεν πήρε κανένα κιλό κατά την εγκυμοσύνη, καθώς όπως μπορεί να μαντέψατε, τον υιοθετήσαμε.

Το βρήκα ντροπιαστικό να ακούω αυτόν τον τύπο να κάνει αστείο, λέγοντας στο κοινό «είστε υιοθετημένοι». Δεν είναι αστείο και πιστέψτε με, έχω μια αρκετά καλή αίσθηση του χιούμορ. Νομίζω όμως ότι στην πλάκα πρέπει να υπάρχει ένα όριο.

Γιατί το «είστε υιοθετημένοι» φάνηκε στον κόσμο αστείο; Το βλέπω παντού να χρησιμοποιείται σαν αστείο, στην τηλεόραση, στις ταινίες, παντού. Όταν όμως χρησιμοποιείς τη φράση αυτή σαν αστείο, τότε λες σε εμένα, στο γιο μου και σε όποιον άλλον έχει υιοθετήσει ή είναι ο ίδιος υιοθετημένος ότι είναι κατώτερος από εκείνους που τους μεγάλωσαν οι βιολογικοί τους γονείς. Αν αυτά είναι τα «πιστεύω» σου τότε έχεις ακόμα πολλά να μάθεις και υποθέτω ότι δεν υπάρχει τίποτα που να μπορώ να κάνω για να σε πείσω πέρα από το να σου πω ότι κάνεις ένα μεγάλο, ένα τραγικό λάθος…

By Josh Adler