Είναι από αυτές τις εμπειρίες που όσο τις ζεις δεν καταλαβαίνεις πόσο θα σε στιγματίσουν. Δεν καταλαβαίνεις το μέγεθος των συναισθημάτων που σε κατακλύζουν. Συναισθήματα όλων των ειδών. Νοσταλγία για το σπίτι, θυμός για την παρεξήγηση με τα παιδιά της ομάδας, τρυφερότητα κι αγάπη, πολλή αγάπη.

Φιλίες που σχηματίστηκαν σε αυτούς τους τόπους, δύσκολα χάθηκαν στην πορεία του χρόνου. Όταν σε τόσο μικρή ηλικία περνάς όλη μέρα μαζί με κάποια άτομα, ο δεσμός σας γίνεται ξεχωριστός. Κι ας τσακώνεστε, κι ας κρατάτε μούτρα. Δε γίνεται να μην τα βρείτε ξανά! Ξυπνάτε μαζί, τραγουδάτε μαζί, τρέχετε για φαγητό μαζί και μοιράζεστε κοτόπουλο με πατάτες απ’ την ίδια πιατέλα. Πώς να μην φιλιώσετε ξανά; Πώς να μη γίνει ο άλλος κομμάτι της ζωής σου όταν σε έχει δει στα καλύτερα και στα χειρότερά σου;

Αυτή είναι η μαγεία της κατασκήνωσης. Ίσως γι’ αυτό όσοι δε φύγουν τις πρώτες μέρες – τις πιο δύσκολες – έπειτα τη θεωρούν ως δεύτερο σπίτι τους. Είναι μια μικρή κοινωνία με τα όλα της, όπως ακριβώς και μια οικογένεια. Μαθαίνεις την υπομονή. Να συμβιβάζεσαι και να περιμένεις. Τη σειρά σου, το επόμενο μεγάλο παιχνίδι βόλεϊ, το επισκεπτήριο των γονέων. Μικρά τεστ υπομονής μέσα σε κλίμα συντροφικότητας.

Αυτή η συντροφικότητα είναι που κάνει την όλη εμπειρία ν’ αξίζει. Όχι μόνο με τα υπόλοιπα παιδιά αλλά και με τους υπεύθυνους. Τους ομαδάρχες, το αρχηγείο, ακόμα και τους μαγείρους στην κουζίνα. Νιώθεις την αγάπη τους και ξέρεις πως μπορείς να τους πεις κάθε μικρό μυστικό σου.

Ιδιαίτερα για τα πιο «κλειστά» παιδιά, η επικοινωνία αυτή με άλλους είναι πολύ σημαντική. Μαθαίνουν ν’ ανοίγονται σιγά-σιγά, ξεπερνούν τους φόβους τους και συμμετέχουν σε ομαδικές δραστηριότητες. Ίσως αυτά είναι και τα παιδιά που δένονται περισσότερο με την κατασκήνωση.

Μέσα εκεί έμαθαν να κάνουν πράγματα που ούτε φαντάζονταν πως μπορούσαν. Ένιωσαν την υποστήριξη και τη φιλία. Ένιωσαν πως τελικά αξίζουν κι αυτά. Και πως ναι, μια ομάδα χρειάζεται κάθε μέλος της, ακόμη και τα ίδια. Γιατί είναι ξεχωριστά, όπως κάθε παιδί στην κατασκήνωση και παντού.

Λένε πως δένεσαι με μέρη που σου θυμίζουν ευχάριστες καταστάσεις. Η κατασκήνωση είναι σίγουρα ένα από αυτά. Ειδικά αν πήγαινες σε κάποια συγκεκριμένη για πολλά χρόνια και πλέον ξέρεις κάθε κρυφή γωνιά της, όταν την επισκέπτεσαι μετά από καιρό, η συγκίνηση είναι μεγάλη.

Νομίζεις πως ακούς ακόμη τα συνθήματα που φωνάζατε τόσο δυνατά μέχρι που έκλεινε ο λαιμός σας. Μερικοί δεν αντέχουν να την εγκαταλείψουν καν. Γίνονται ομαδάρχες κι ομαδάρχισσες και συνεχίζουν να προσφέρουν την αγάπη που δέχτηκαν μικροί.

«Οι πράξεις φωνάζουν πιο δυνατά απ’ τα λόγια». Αυτό δεν πιστεύουμε όλοι; Ε, στην κατασκήνωση εφαρμόζεται στην πιο αγνή του μορφή. Το ομαδικό πνεύμα μιλάει μόνο μέσα από τις πράξεις κι όταν η ομάδα είναι δεμένη, κανένα μέλος της δεν παραμελείται. Κι όταν κανένα παιδί δεν αισθάνεται στην απ’ έξω, τότε όλα νιώθουν την κατασκήνωση ως δεύτερο σπίτι τους. Ένα σπίτι που ξεχειλίζει από αγάπη κι αποδοχή.

Επιμέλεια Κειμένου Χριστίνας Κωνσταντουδάκη: Πωλίνα Πανέρη