Ο ήχος του μέηλ στο κινητό σχεδόν αθόρυβος και όμως είναι εκεί και δεν τον χάνεις ποτέ. Μη μου πεις ότι δεν έχεις πιάσει τον εαυτό σου να αγχώνεται, αν ένα ραντεβού κρατήσει λίγο παραπάνω και ξαφνικά συνειδητοποιήσεις ότι έχεις να τσεκάρεις κανα τρίωρο τα μέηλ σου! Και τα αδιάβαστα συσσωρεύονται. Τί άγχος Θεέ μου! Τι ψυχαναγκασμός!
Άλλη μία σελίδα…κάτσε κάτσε να γυρίσω στην προηγούμενη να θυμηθώ τί γράφει γιατί με όλα αυτά στο μυαλό μου δεν γίνεται να συνεχίζω στην επόμενη. Είναι φαινομενο της εποχής μας, είναι μαστιγα μπορώ να πω. Μην σου ακούγεται βαριά η λέξη. Διάσπαση προσοχής λέγεται και το έχουμε όλοι λίγο πολύ. Δεν είναι καθόλου αστείο, γιατί με αυτό τον τρόπο δεν μπορείς να εστιάσεις τη ματιά σου, τη σκέψη σου, την ενέργεια σου σε ένα πράγμα τη φορά. Σε αυτό που είσαι εκείνη τη στιγμή. Πώς να μας καταλάβουν οι γονείς μας. Αυτοί είχαν ένα πράγμα τη φορά. Μεγάλωμα παιδιού, δουλειά μέχρι όποια ώρα και μετά τέλος. Δεν υπήρχε ίντερνετ, facebook, instagram, mail! Όλη αυτή η “βαβούρα” που δεν σε αφήνει ποτέ. Όσο είσαι εκεί και απαντάς τόσο πολλαπλασιάζεται. Λερναία ύδρα. Πώς να καταλάβει η μαμά μου τί της λέω όταν δεν έχει να τσεκάρει καμιά 50αριά μέηλ την ημέρα. Για αυτό και όταν μιλάμε και πολύ απλά με ρωτάει κάτι, η συζήτηση διαρκώς καταλήγει με εμένα να λέω “Πού να σου εξηγώ!”Και αυτή να με κοιτά έντρομη σχεδόν μην ξέροντας τί μου συμβαίνει. Τουλάχιστον θα τα συζητάει με τις φίλες της και θα αναγνωρίζουν κοινά συμπτώματα (θέλω να πιστεύω)
Φταίει σε μεγάλο βαθμό το ίντερνετ που είναι ξάγρυπνο και ακούραστο. Δεν σταματά ποτέ. Ούτε στις διακοπές. Φταίει που τελικά, ενώ το facebook ξεκίνησε για να διευκολύνει τη ζωή κάποιων φοιτητών τελικά κατευθύνει τις ζωές μας. Πόσους φίλους έχεις. πόσοι σε ακολουθούν, τί θα ανεβάσεις…κι εκεί που ξεκίνησε σαν παιχνίδι, τώρα πια δεν είναι καθόλου παιχνίδι. Σε κατευθύνει, σε χαρακτηρίζει, σε κρίνει. Έγινε δουλειά και μάλιστα θέλει και προσοχή. Και σαν να μην έφτανε αυτό ήρθε και προστέθηκε και το γεγονός ότι κανένας δεν κάνει μόνο ένα πράγμα. Για την ακρίβεια ή θα κάνεις χίλια πράγματα ταυτόχρονα ή τίποτα. Μέση λύση δεν υπάρχει. Άκου που σου λέω! Πώς να καταφέρει η δόλια η προσοχή να μην διασπάται αφού μέσα σε μία μέρα γινόμαστε χίλια κομμάτια. Μία μέρα τωρινή από αυτές που ζούμε είναι σαν ένας ολόκληρος μήνας παλιός, από αυτούς των γονιών μας. Εσύ μιλάς με εκατοντάδες ανθρώπους μέσα σε μία εβδομάδα (μέσω μέηλ, facebook κλπ) όταν παλιά για να τους συναντήσεις όλους αυτούς ήθελες μήνες. Για σκέψου το! Νομίζω ούτε να το αντιληφθούν στην ολότητα του, δεν μπορούν οι γονείς μας! (Ευτυχώς μεταξύ μας!)
Και όταν είσαι για καφέ αυτός ο διάολος σε διακόπτει και σου λέει “ψιτ…εδώ είμαι”, ανεβάζεις μία φωτογραφία…”Μισό…να απαντήσω και στον…” Συγγνώμη…να απαντήσω λίγο στο κινητό;”
Και έφυγε έτσι η προσοχή! Πάει πέταξε! Μέχρι να δεις ένα μέηλ, να ανεβάσεις μία φωτογραφία μάλλον χάνεις τη ζωή που περνάει δίπλα σου. Δεν σου λέω κάτι καινουριο. Το ξέρεις εδώ και καιρό αυτό που συμβαίνει, απλά σου επισημαίνω ότι είμαι σίγουρη πλέον ότι αυτό δεν έχει γυρισμό. Δεν δραματοποιώ την κατάσταση, την εντοπίζω και την περιγράφω. Δεν γίνεται τώρα που έχουμε πλυντήριο να ξαναβγούμε να πλύνουμε τα ρούχα στο ποτάμι, δεν γίνεται τώρα που έχουμε ίντερνετ να κάνουμε πως δεν υπάρχει. Γίνεται όμως να προσπαθήσουμε να διαβάζουμε και βιβλία γιατί έτσι όπως πάμε και με αυτούς τους ρυθμούς, στο τέλος δεν θα διαβάζουμε ούτε τα ποστ μας στο facebook.
Αυτό το ποστ θα μπορούσε να είναι και διαφημιστικό εκδοτικού οίκου, όμως δεν είναι…είναι μια μεγάλη αλήθεια…σκέτη!
Αν σου συμβαίνει κι εσένα αυτό ή έστω έχεις δει τα πρώτα συμπτώματα κάνε like και share και θα κερδίσεις κάτι…ότι έχεις διαβάσει ένα ολόκληρο ποστ 802 λέξεων…
Και εις ανώτερα!
