Της Δώρας Καρακεχαΐδου

Όταν ήμουν τρίτη Λυκείου, μια φορά την εβδομάδα είχαμε το μάθημα του επαγγελματικού προσανατολισμού για να μας βοηθήσει, λέει, να επιλέξουμε τι θέλουμε να κάνουμε στη ζωή μας. Κάποια στιγμή η καθηγήτριά μας μίλησε για την σχολή της Ειδικής Αγωγής. Συγκεκριμένα μας είπε ότι εκεί εκπαιδεύεσαι για να γίνεις «δάσκαλος σε παιδάκια με ειδικές ανάγκες».

Μʾ ενόχλησε τόσο πολύ αυτό, κι ακόμα με ενοχλεί. Όταν την ρώτησα τι ακριβώς εννοούμε όταν λέμε «ειδικές ανάγκες» με εξέπληξε με την κυνικότητα της.

«Ας πούμε ότι δεν είναι τόσο έξυπνα όσο τα άλλα παιδιά». Αυτό ήταν. Έγινα έξαλλη και άρχισα να ωρύομαι. Ακόμα δεν μπορώ να καταλάβω, πώς μπορεί ένας άνθρωπος να πιστεύει κάτι τέτοιο.

Πιστεύεις ότι ένα παιδί που μπορεί νʾ άργησε να μιλήσει ή δεν μπορεί να περπατήσει, ή έχει κάποια νόσο που δεν του επιτρέπει να κάνει μόνο του ό,τι κάνουν τα άλλα παιδιά, δεν είναι τόσο έξυπνο. 

Μου λες, δηλαδή, ότι ένα παιδί που δεν μπορεί να εκφραστεί όπως τα περισσότερα ή που μπορεί να εκφράζεται πιο απότομα, έντονα ακόμα κι ανορθόδοξα απʾ τα υπόλοιπα, είναι παιδί με ειδικές ανάγκες.

Μπορεί να μην ξέρω πολλά από παιδιά, αλλά αυτό που ξέρω σίγουρα είναι ότι οι ανάγκες των ανθρώπων είναι πάνω κάτω οι ίδιες. Όλοι μας έχουμε ανάγκη να φάμε, να κάνουμε μπάνιο, να ντυθούμε.

Κάποιοι από εμάς είμαστε πραγματικά τυχεροί, άλλο αν το θεωρούμε δεδομένο, και μπορούμε να τα κάνουμε τόσο εύκολα. Είναι και κάποιοι άλλοι, όμως, που έμαθαν να τα κάνουν με το δύσκολο τρόπο. Είναι όλοι αυτοί που εσύ αποκαλείς άτομα με ειδικές ανάγκες. Είναι όλοι αυτοί που σε ζηλεύουν που μπορείς να τα κάνεις τόσο εύκολα, την ώρα που εσύ θα έπρεπε να τους θαυμάζεις για ό,τι έχουν καταφέρει.

Για εσένα το να πιάσεις το μολύβι και να γράψεις τʾ όνομά σου είναι μια ρουτίνα. Για κάποιον άλλο μπορεί να είναι το αποτέλεσμα μιας μακροχρόνιας προσπάθειας, που τον έκανε νʾ αποκτήσει αυτή την ιδιαίτερη ικανότητα. Μπορεί να μην το γράφει τέλεια, άλλα το γράφει. Κι αυτό είναι πολύ σημαντικό για εκείνο.

Επίσης, όλοι μας έχουμε τις ίδιες συναισθηματικές ανάγκες. Η μεγαλύτερη απʾ αυτές είναι η έμφυτη ανάγκη για αγάπη κι αποδοχή. Ανεξαρτήτως IQ και γνώσεων, αυτό που μας κάνει να νιώθουμε όμορφα είναι η αγάπη. Η αγκαλιά νʾ ακουμπήσεις όταν νιώθεις μόνος. Το φιλί στο μέτωπο που θα πάρει όλες σου τις έγνοιες. Η ανάγκη να νιώθεις ότι κάποιος είναι εκεί για σένα, γιʾ αυτό που είσαι, ό,τι και να είναι αυτό.

Δεν έχει να κάνει με ανάγκες. Όλοι με τις ίδιες γεννιόμαστε, όλοι απʾ τα ίδια υλικά είμαστε φτιαγμένοι. Άλλοι παίρνουν περισσότερες μονάδες IQ, άλλοι περισσότερη ομορφιά, άλλοι περισσότερη μελανίνη, αλλά όλοι με τα ίδια «έχω ανάγκη».

Στο μόνο πράγμα που διαφέρουν τα άτομα αυτά, είναι ότι αναγκάζονται νʾ αποκτήσουν διαφορετικές ικανότητες για απλά, καθημερινά πράγματα. Είναι, απλώς, άτομα με ιδιαίτερες ικανότητες.

Αντί, λοιπόν, να τους λυπάσαι, ίσως θα έπρεπε να τους σέβεσαι παραπάνω και να μην παρκάρεις τʾ αυτοκίνητο σου μπροστά στις ράμπες. Να είσαι ευγνώμων γι’ αυτά που θεωρείς δεδομένα και να μη μεγαλοποιείς τα προβλήματά σου.

Να τους θαυμάζεις γι’ αυτές τις ικανότητες που έχουν αναπτύξει. Να τους θυμάσαι πιο συχνά απʾ τα Χριστούγεννα και το Πάσχα. Να τους αγκαλιάζεις σε κάθε ευκαιρία. 

Βγες απ’ τον μικρόκοσμο σου και κοίτα με τα μάτια της ψυχής σου.

Σταμάτα να λυπάσαι και ξεκίνα να θαυμάζεις.

Πηγή: ilov.gr