Της Αγγελικής Κοντογιαννάτου

Πρωινό ημέρας καθημερινής και παίρνω το μετρό για να πάω σε μια δουλειά στο κέντρο. Λίγο αφότου περνάει η πρώτη στάση, ολόκληρος ο συρμός σείεται από παιδικά κλάματα και φωνές. Όλοι οι επιβάτες γυρίζουν θορυβημένοι, για να αντικρίσουν ένα παιδί σε έξαλλη κατάσταση και δίπλα του μια μητέρα απαθή που δεν νοιαζόταν ούτε για το τι μπορεί να έχει το παιδί της, ούτε αν ενοχλεί τους υπόλοιπους.

Για να βάλουμε τα πράγματα σε μια σειρά από την αρχή, όχι δεν είμαι μισάνθρωπος, ούτε με λες και σύγχρονη εκδοχή του Ηρώδη. Καταλαβαίνω απόλυτα και τα ουρλιαχτά και τους λυγμούς, όταν είναι σε μέρη που δικαιολογούνται. Ακόμα και εγώ που γράφω τώρα όλα αυτά, είχα φύγει με σπαρακτικά κλάματα όταν με είχαν πάει μικρή στον ΩΡΛ.

Είναι όμως εντελώς διαφορετικό ένα τέτοιο σκηνικό και άλλο μικρά παιδιά να βγαίνουν εκτός εαυτού παντός τόπου και χρόνου, σε μαγαζιά, μέσα μεταφοράς, στην παράλια ακόμα και καταμεσής του δρόμου με την παραμικρή αφορμή.

Σε αυτό το σημείο βέβαια είναι που αρχίζεις να αντιλαμβάνεσαι πως η ρίζα του προβλήματος είναι οι ίδιοι οι γονείς τους.

Γιατί, όταν πηγαίνεις σε ένα κατάστημα να ψωνίσεις και βλέπεις το νήπιο να ζητάει υστερικά ότι δει μπροστά του, δεν φταίει ότι είναι fashion victim και την είδε Carrie Bradshaw. Ευθύνονται όμως εξ’ ολοκλήρου η μαμά και ο μπαμπάς που δεν τους έχουν μάθει πως και το «όχι» είναι απάντηση και μάλιστα τελειωτική, χωρίς να αλλάζει  όταν αυξηθούν τα ντεσιμπέλ ή η συχνότητα που θα ζητήσουμε κάτι.

Είναι μάλλον οι ίδιοι άνθρωποι που συνηθίζουν να προσφέρουν απλόχερα ό,τι παράλογο ζητήσει το καμάρι τους, για να μην το κακοκαρδίσουν, δίχως να σκέφτονται αν όλο αυτό θα το κάνει να αποκτήσει το χειρότερο δυνατό χαρακτήρα. Κάπως έτσι λοιπόν τα μαθαίνουν να αντιδρούν ανεξέλεγκτα μέχρι να γίνει εκείνη τη στιγμή το δικό τους, χωρίς να υπολογίζουν κανένα και τίποτα.

Δεν τους διδάσκουν το σεβασμό που πρέπει να έχουν και στο κάθε περιβάλλον που βρίσκονται αλλά και στους ανθρώπους που υπάρχουν τριγύρω εκείνη τη στιγμή.

Ακόμα όμως και αν τα έχουν διδάξει όλα αυτά, η κατάσταση μπορεί ανά πάσα στιγμή να ξεφύγει εκτός ελέγχου. Ποια πρέπει όμως να είναι εκείνη την ώρα η αντιμετώπισή τους; Να αφήσουν το παιδί να κλαίει και να οδύρεται ή να του εξηγήσουν γιατί αυτό που κάνει είναι λάθος έτσι ώστε να το διορθώσει την επόμενη φορά; Και κατά αυτό τον τρόπο να καταφέρουν να το ηρεμήσουν.

Γονείς αδιάφοροι είναι αυτοί που κάνουν τα παιδιά τους να ωρύονται, είτε γιατί έτσι προσπαθούν να τους τραβήξουν την προσοχή, είτε επειδή έχουν αντικαταστήσει το ενδιαφέρον που έπρεπε να δείχνουν με το να τους κάνουν συνεχώς ότι και αν θελήσουν. Γονείς που βαριούνται να συμβουλέψουν και να καθοδηγήσουν τα ίδια τους τα παιδιά και τα αφήνουν έτσι στη μοίρα τους.

Για το λόγο αυτό, αν είσαι και εσύ γονιός, την επόμενη φορά που θα έρθεις αντιμέτωπος με κάποια τέτοια συμπεριφορά έχε το κουράγιο και την υπομονή να κάτσεις και να εξηγήσεις όλα τα τι και πως και σταμάτα να τα αφήνεις όλα στην τύχη τους. Μόνο έτσι θα καταφέρεις όχι μόνο να μεγαλώσεις, αλλά και να διαπαιδαγωγήσεις το τέκνο σου.

Για εσένα πάλι που θα βρεθείς μπροστά σε ένα παιδί που φωνάζει και κλαίει υστερικά, γύρνα αυτή τη φόρα προς τον γονιό και όχι σε αυτό και κούνα επικριτικά το κεφάλι σου.

Πηγή: mindthetrap.gr