Σήμερα, δυστυχώς… δεν είναι τα γενέθλιά σου…

Σήμερα είναι τα γενέθλιά σου. Ή μάλλον θα ήταν τα γενέθλιά σου. Αν ήσουν εδώ. Αν ήσουν ακόμα μαζί μας. Αν η τύχη ήταν με το μέρος μας. Αν δεν έφευγες τόσο νωρίς. Τόσο μικρός. Τόσο άδικα.

Σήμερα είναι τα γενέθλιά σου. Θα ετοίμαζα μια όμορφη τούρτα. Θα έβαζα πάνω 13 κεράκια. Ακούς 13! 13 χρονών θα γινόσουν. Θα έφτιαχνα μια τούρτα … με θέμα το ποδόσφαιρο. Πόσο σου άρεσε το ποδόσφαιρο! Θα έβαζα τέρματα, παίκτες και μια μπάλα! Κατά προτίμηση θα ήταν όλα ασπρόμαυρα. Σαν το χρώμα της ομάδας σου. Του ΠΑΟΚ.

Θυμάσαι πόσο χάρηκες όταν ο πατέρας σου σού αγόρασε την πρώτη σου φανέλα; Θυμάσαι που βλέπαμε όλοι μαζί τους αγώνες στην τηλεόραση; Δεν είχα δει ποτέ μου αγώνα πριν γεννηθείς εσύ. Μου άρεσε όμως να βλέπω αγώνες μαζί σου. Να πανηγυρίζουμε μαζί για τα γκολ, να σε βλέπω να χαμογελάς και να λάμπεις όταν η ομάδα μας κερδίζει… Μα και να σε παρηγορώ όταν χάνει…

Σήμερα είναι τα γενέθλια σου. Θα έρχονταν οι φίλοι σου στο σπίτι. Θα είχα ετοιμάσει ένα σωρό λιχουδιές… Όπως παλιά… Θα χορεύατε, θα διασκεδάζετε και πού ξέρεις; Ίσως να ερχόταν και το κορίτσι που σου αρέσει. Ίσως να έδινες σήμερα το πρώτο σου φιλί… Ίσως από την άλλη να είχες ήδη κορίτσι! Γιατί να μην είχες; Ήσουν τόσο όμορφο αγόρι!

Θυμάσαι στην πρώτη δημοτικού που η Κατερινούλα ήθελε να σε παντρευτεί Κι εσύ δεν ήθελες καμία! Έλεγες πάντα πως θα παντρευτείς εμένα… τη μανούλα σου! «Γιατί καμία γυναίκα δεν θα μαγειρεύει τόσο νόστιμα», έλεγες! Καμάρωνα τότε γελούσα. Αν ήσουν τώρα εδώ σίγουρα θα είχες αλλάξει γνώμη! Αλλά δεν θα με πείραζε. Θα χαιρόμουν. Θα γινόσουν άντρας σιγά σιγά. Η εφηβεία θα ήταν δύσκολη. Μπορεί και να τσακωνόμασταν. Μπορεί να μας απέρριπτες, όπως κάνουν οι έφηβοι. Μπορεί να χρειαζόταν να σου φωνάζουμε. Μπορεί να μας φώναζες και εσύ! Μα θα ήσουν εδώ. Και αυτό είναι που έχει μόνο σημασία. Να ήσουν εδώ.

Σήμερα είναι τα γενέθλια σου. Μα δεν είσαι εδώ. Δεν πρόλαβες να τα κλείσεις τα 13. Δεν πρόλαβες να χαρείς τη ζωή. Εμείς δεν προλάβαμε να σε χαρούμε. Να σου γνωρίσουμε τη ζωή. Έφυγες από κοντά μας. Έγινες άγγελος. Μας βλέπεις από ψηλά.

Ένας χρόνος κοντεύει να περάσει από τότε που έφυγες.  Ούτε που κατάλαβα πως πέρασε. Ο χρόνος σταμάτησε τότε. Ούτε που κατάλαβα πώς έγινε. Ούτε που κατάλαβα γιατί. Από τη μία στιγμή στην άλλη όλα αλλάζουν. Ολόκληρη η ζωή αλλάζει. Ένα παιδί γεμάτο όνειρα, γεμάτο ελπίδα, γεμάτο χαμόγελο … ένα παιδί … το δικό μου παιδί έφυγε. Έτσι ξαφνικά. Χωρίς εξήγηση. Χωρίς αιτία. Απλώς έφυγε. Ναι … Μας εξήγησαν οι γιατροί. Μα ούτε που με νοιάζει. Τι να τις κάνω τις εξηγήσεις τους; Τι να τα κάνω «επιστημονικά» τους. Δεν με ενδιαφέρουν. Αφού δεν μπόρεσαν να σε κρατήσουν εδώ, αφού δεν μπόρεσα να σε κρατήσω εδώ. Τι να τα κάνω τώρα τα λόγια τους; Τι να την κάνω την αιτία; Ήταν ήδη αργά όταν μου την εξήγησαν. Είχες ήδη φύγει.

Δεν μπορούσα να το φανταστώ. Ποια μητέρα μπορεί άλλωστε; Την τελευταία φορά που σε είδα,  εκείνο το πρωινό πριν φύγεις για το σχολείο … εκείνο το πρωινό … δεν μπορούσα να φανταστώ ότι δεν θα σε ξαναδώ.  Ότι δεν θα ξανακούσω τη φωνή σου, ότι δεν θα με αγκαλιάσεις ξανά. Έγιναν όλα τόσο ξαφνικά. Τώρα σκέφτομαι  πως αν ξέραμε πότε είναι η τελευταία φορά που βλέπουμε κάποιον θα δείχναμε πάντα όλη μας την αγάπη. Αν ήξερα κι εγώ δεν θα σε χαιρετούσα με ένα απλό «Γεια» και με ενα φιλί. Αν ήξερα θα σε έσφιγγα στην αγκαλιά. Θα σου έλεγα πόσο πολύ σε αγαπώ, πόσο πολύ ομόρφυνες τη ζωή μου. Αν ήξερα δεν θα σε άφηνα να φύγεις.

Το σπίτι πια είναι άδειο. Δεν αφήνεις πια την τσάντα σου στην καρέκλα. Δεν σου φωνάζω πια να … βγάζεις τα παπούτσια πριν μπεις στο σπίτι. Δεν σε «ζαλίζω» να στρώσεις το κρεβάτι σου, να μαζέψεις τα ρούχα σου, να καθαρίσεις το δωμάτιό σου. Δεν μαγειρεύω δεύτερο φαγητό για σένα, όταν φτιάχνω αρακά. Τον σιχαινόσουν τον αρακά!

Το σπίτι πια είναι άδειο. Δεν μου λες πώς πέρασες στο σχολείο. Πώς τα πήγες στο διαγώνισμα, με ποιον τσακώθηκες στο διάλειμμα, πώς έβαλες εκείνο το απίθανο γκολ όταν παίζατε ποδόσφαιρο…

Κι οι φίλοι σου βυθίστηκαν στη θλίψη. Ούτε αυτοί μπορούν να πιστέψουν αυτό που έχει συμβεί. Το σχολείο έκλεισε την ημέρα που έφυγες. Ποιος θα μπορούσε άλλωστε να κάνει μάθημα εκείνη την ημέρα; Ούτε οι μαθητές, μα ούτε και οι καθηγητές ήταν σε θέση. Οι φίλοι σου δεν περνούν πια από το σπίτι, όπως παλιά. Τι να κάνουν άλλωστε … Εσένα έρχονταν να δουν … Τώρα τι να κάνουν εδώ πέρα;

Ξέρεις … η ομάδα ποδοσφαίρου του σχολείου μας κέρδισε το κύπελλο στους σχολικούς αγώνες… Σου το είχαν υποσχεθεί άλλωστε… Και το αφιέρωσαν σε σένα. Στο σχολείο, δίπλα στο κύπελλο, έχουν τη φωτογραφία σου. Μα ίσως αυτό να μην αρκεί… Ούτε σε εκείνους, μα ούτε και σε σένα. Είμαι σίγουρη πως θα ήθελες να είσαι μαζί τους εκείνη τη στιγμή. Να είχες βάλει κι εσύ μερικά γκολ. Να πανηγύριζες ανάμεσά τους, να σήκωνες το κύπελλο, να έβαζες μαζί τους στόχο για την επόμενη χρονιά!

Σήμερα είναι τα γενέθλιά σου. Ή μάλλον θα ήταν τα γενέθλιά σου. Μα δεν είναι. Τα τελευταία σου γενέθλια ήταν πέρυσι. Τα δωδέκατα γενέθλιά σου. Πώς θα γιορτάζουμε τα γενέθλιά σου χωρίς να είσαι εσύ εδώ; Πώς θα γιορτάσουμε τα γενέθλιά σου, αν δεν μπορείς να σβήσεις τα κεράκια; Πώς θα γιορτάσουμε ξανά χωρίς εσένα;

Σήμερα, δυστυχώς… δεν είναι τα γενέθλιά σου…

Πηγή: fylada.gr