Επιμέλεια Ελένη Μάνου

Μπαμπάδες που μεγαλώνουν μόνοι τους τα παιδιά τους μοιράζονται τις εμπειρίες τους στο διαδίκτυο. Κάθε ιστορία είναι διαφορετική αλλά σε όλες τις περιπτώσεις αποτυπώνεται η αγάπη του γονιού προς το παιδί και η κατάρριψη του μύθου: μάνα είναι μόνο μία…

Ανώνυμος μπαμπάς

Η μητέρα του γιου μου πέθανε τρεις ημέρες μετά τη γέννα. Όταν μάθαμε ότι είναι έγκυος έπρεπε να αποφασίσουμε αν θα επιλέξουμε να ρισκάρουμε, καθώς είχε ήδη προσβληθεί από καρκίνο, ή να τερματίσουμε την εγκυμοσύνη. Επιλέξαμε το πρώτο και γι’ αυτό ο γιος μου αποτελεί για μένα περισσότερα από όσα μπορώ να εκφράσω με λόγια. Στο πρόσωπο του βλέπω τη γυναίκα μου και ο ίδιος είναι το αποτέλεσμα της αυτοθυσίας της.

Στην αρχή ήταν πολύ δύσκολα. Τα περισσότερα προγράμματα υποστήριξης νέων γονέων είναι φτιαγμένα για ανύπαντρες μαμάδες, τα σχετικά βιβλία είναι γραμμένα με θηλυκή ματιά και η κοινωνία αντιμετωπίζει τους ανύπαντρους μπαμπάδες με διαφορετικό βλέμμα.

Για παράδειγμα, οι αλλαξιέρες για τα μωρά βρίσκονται στις γυναικείες τουαλέτες και εγώ έπρεπε να έχω μαζί μου τσάντα-αλλαξιέρα και αλλάζω το γιο μου με το ένα χέρι όταν δεν έβρισκα επίπεδη επιφάνεια.

Όταν ένα άνδρας κυκλοφορεί μόνος του με ένα παιδί τον κοιτούν πολλές φορές με καχυποψία. Πάνω από δύο φορές με είχαν σταματήσει αστυνομικοί βλέποντας να έχω μαζί μου στο αυτοκίνητο ένα παιδί δύο ετών. Παρά το γεγονός ότι εκτιμώ την αφοσίωση και την επιμέλεια που έδειξαν τα όργανα της τάξης, όταν σου συμβαίνει είναι ενοχλητικό.

Παράλληλα, διαπίστωσα πόσο δύσκολο είναι να βρει σύντροφο ένας γονιός που μεγαλώνει μόνος του το παιδί του. Τις περισσότερες φορές που βγήκα ραντεβού, μόλις μάθαιναν την ιστορία μου δεν έβγαιναν ξανά μαζί μου. Μετά το θάνατο της γυναίκας μου έκανα κάποιες σχέσεις, κυρίως όμως επιφανειακές. Παλαιότερα η κατάσταση αυτή δεν με ενοχλούσε, ωστόσο πρόσφατα κάνω δεύτερες σκέψεις και τα συναισθήματα μου έχουν αλλάξει. Τρία χρόνια έχω δημιουργήσει ένα δικό μου τρόπο ζωής και όταν αποφάσισα να προχωρήσω σε πιο ουσιαστικές σχέσεις ένιωσα απογοήτευση και πόνο. Ξέρω, πάντως, ότι άξιζε τον κόπο.

Από την άλλη πλευρά, αρκετές φορές νιώθω τυχερός. Υπάρχουν άνθρωποι που θεωρούν το γιο μου οικογένεια σε κάποιο βαθμό και θα τον φροντίσουν όσο μπορούν όταν είμαι στη δουλειά ή ψωνίζω. Μάλιστα τους θεωρεί οικογένεια και ο μικρός. Ωστόσο, επειδή η σχέση μας δεν είναι βιολογική υπάρχει πάντα η περίπτωση να αλλάξουν οι καταστάσεις.

Πάντα έχω μαζί μου το διαβατήριο του παιδιού μου όταν είμαστε στο πάρκο ή στον παιδότοπο. Είναι σπάνιο να βλέπεις έναν άνδρα μόνο του σε ένα παγκάκι να παρακολουθεί τα παιδιά να παίζουν και κάποιος μπορεί να καλέσει την αστυνομία. Πρέπει βέβαια να διευκρινήσω ότι έχω πολλά τατουάζ πάνω μου, δεν φοράω κουστούμια ή γραβάτες και το πιο ακριβό μου παντελόνι είναι ένα τζην.

Μία προσπάθεια που έκανα να αλλάξω χώρα αποδείχθηκε μία βασανιστική δοκιμασία. «Πού είναι η μητέρα του παιδιού ή η συγκατάθεση της για να φύγει;» «Είμαι μόνος πατέρας», «Περιμένετε εδώ», «Συγγνώμη χάσατε την πτήση σας».

Πέρασα πάνω από ένα χρόνο προσπαθώντας να βρω κι άλλους μπαμπάδες που μεγαλώνουν μόνοι τα παιδιά τους για να έχω επαφή μαζί τους. Οι περισσότεροι εξακολουθούν εδώ και χρόνια να αντιμετωπίζουν τα ίδια προβλήματα, αρκετοί παραμένουν αδέσμευτοι και ελάχιστοι μπόρεσαν να διατηρήσουν τη δουλειά τους, ενώ είναι πάρα πολύ δύσκολο να βρεις βοήθεια από το κράτος όταν είσαι άνδρας.

Ωστόσο, παρά τις αντιξοότητες που περιγράφω δεν μου έχει περάσει ούτε μία φορά από το μυαλό να ανταλλάξω αυτό που ζω με κάτι άλλο. Βλέποντας το γιο μου να μεγαλώνει, παρακολουθώντας τον να μαθαίνει πράγματα, ακούγοντας τις πρώτες του ολοκληρωμένες προτάσεις και τη φράση «Σ΄ αγαπώ μπαμπά» όταν τον βάζω για ύπνο, όλα αυτά αρκούν για μια ζωή και δεν θα τα άλλαζα με τίποτε. Ποτέ!

Μάικλ Χόπκινς

Είμαι ο πατέρας ενός πεντάχρονου κοριτσιού, της Γκάμπριελ. Μέχρι πρότινος είχα με την πρώην γυναίκα μου από κοινού την επιμέλεια της μικρής, ενώ έκανα κάθε δυνατή προσπάθεια να διατηρήσω μαζί της μία τυπική, μη εχθρική σχέση για χάρη του παιδιού μας. Ωστόσο, πρόσφατα, η πρώην γυναίκα μου αποφάσισε ότι θα ήταν καλύτερο για όλους μας να μην συμμετέχει πλέον στο μεγάλωμα της μικρής, αφήνοντας όλη την ευθύνη σ’ εμένα.

Η κατάσταση που ζω είναι δύσκολη, δεδομένου ότι κατοικώ 7.000 μίλια μακριά από την κόρη μου λόγω εργασίας. Έχω συμβόλαιο για τα επόμενα δύο χρόνια και δεν μπορώ να το διακόψω γιατί θα έχω κυρώσεις.

Λόγω του περιβάλλοντος στο οποίο ζω, μία αυστηρή μουσουλμανική χώρα που απαξιώνει και καταπιέζει τις γυναίκες σε βαθμό που δεν φαντάζεται κανείς σε μία σύγχρονη κοινωνία, είμαι διστακτικός να τη φέρω να μείνει μαζί μου. Ωστόσο, ως μόνος γονιός δεν μπορώ να μένω μακριά της για μεγάλο χρονικό διάστημα. Στην παρούσα φάση ζει με τη μητέρα μου και το σύντροφο της. Τους έχω ορίσει κηδεμόνες για να μπορούν να παίρνουν αποφάσεις σε περιπτώσεις ανάγκης που εγώ δεν είμαι διαθέσιμος, πράγμα που συμβαίνει συχνά.

Όταν έχω αξιόπιστη πρόσβαση στο διαδίκτυο της τηλεφωνώ και μπορώ να τη βλέπω παράλληλα. Αυτό μας βοηθά και τους δύο. Ωστόσο, δεν είναι το ίδιο με το να είμαστε κοντά, να της κρατώ το χεράκι και να τη βάζω για ύπνο με ένα φιλί. Δεν είναι το ίδιο με το να παρακολουθώ τα παιχνίδια της και την παράσταση χορού της. Ή να είμαι παρών στην αποφοίτηση της από το νηπιαγωγείο το Μάιο. Πρόσφατα, μάλιστα, έμαθα ότι λόγω έκτακτων εργασιών, δεν θα μπορέσω να ταξιδέψω κοντά της τον επόμενο μήνα που θα γιορτάσει τα έκτα της γενέθλια.

Και σε όλα αυτά θα πρέπει να προσθέσουμε και το γεγονός ότι η μητέρα της αποφάσισε ξαφνικά πριν δύο μήνες να εξαφανιστεί από τη ζωή της…

Όταν είμαι σπίτι, όπως τα περασμένα Χριστούγεννα, και είμαστε μαζί, έχω νιώσει και εγώ να με κοιτούν περίεργα όταν πηγαίνουμε σινεμά ή για φαγητό, ή όταν περπατάμε και της κρατώ το χεράκι. Η αστυνομία στα φανάρια με κοιτά καχύποπτα όταν βλέπει στο πίσω κάθισμα του αυτοκινήτου ένα μικρό κοριτσάκι και δεν υπάρχει άλλος επιβάτης στη θέση του συνοδηγού.

Πέρυσι το καλοκαίρι πήγαμε σε ένα πάρκο με νεροτσουλήθρες και κάποια στιγμή χρειάστηκε να επιστρέψουμε και να πάρω την ταυτότητα μου από το ντουλαπάκι για να αποδείξω σ” έναν αστυνομικό ότι η μικρή είναι κόρη μου. Έχω παρατηρήσει ότι όλα αυτά συμβαίνουν κυρίως τις καθημερινές και συμπεραίνω ότι όλοι θεωρούν πως ένας χωρισμένος μπαμπάς συνήθως έχει το παιδί του μόνο σαββατοκύριακα…

Επίσης, πρέπει να αναφέρω ότι όταν είμαι με τη Γκάμπι είμαι πολύ διαχυτικός μαζί της, την αγκαλιάζω και τη φιλάω, της χαϊδεύω τα μαλλιά και είμαι τρυφερός. Προσπαθώ, μάλλον, να κερδίσω το χαμένο χρόνο. Εγώ μεγάλωσα σε μία οικογένεια με περιορισμένη τρυφερότητα και γνωρίζω ότι αυτό επηρέασε το χαρακτήρα μου όταν ενηλικιώθηκα. Δεν θέλω η κόρη μου να νιώσει έτσι. Από την άλλη πλευρά, αναρωτιέμαι μήπως η υπερβολική μου αγάπη της προκαλέσει άλλα προβλήματα, ωστόσο, προς το παρόν όλα είναι μια χαρά.

Όσον αφορά το ερώτημα, πως νιώθω που είμαι μόνος, η απάντηση είναι: βασανιστικά και τρομακτικά. Μερικά βράδια κλαίω σαν μικρό παιδί όταν σκέφτομαι πόσο μακριά είναι, τι χάνω αλλά και τι θα πρέπει η ίδια να αντιμετωπίσει λόγω της απουσίας μου.

Σίγουρα θα ήθελα η κατάσταση να είναι διαφορετική αλλά δεδομένων των συνθηκών κάνω το καλύτερο που μπορώ και προσπαθώ και ελπίζω να είναι αρκετό. Της δείχνω την αγάπη μου και θέλω πάντα να νιώθει ότι είμαι κοντά της. Νιώθω περήφανος για κάθετι καλό που κάνει και προσπαθώ να διορθώσω τα λάθη. Δεν ξεχνώ ποτέ ότι πρώτα απ’όλα είμαι ο μπαμπάς της και μετά ο φίλος της αλλά προσπαθώ να είμαι καλός και στις δύο ιδιότητες. Και της λέω «σ’αγαπώ» σε κάθε ευκαιρία.

Έτσι είναι ο γονιός…

Μάρκ Άλγουορντ

Η δική μου εμπειρία μου άλλαξε τη ζωή προς το καλύτερο. Ήμουν καλός μπαμπάς πριν το διαζύγιο και έγινα καλύτερος μετά.

Κέρδισα την πλήρη κηδεμονία των παιδιών μου, τα οποία δεν ήταν μικρά όταν ξεκίνησε η επίπονη διαδικασία του διαζυγίου μου, που κράτησε τέσσερα ολόκληρα χρόνια.

Δυστυχώς για τα παιδιά, η μητέρα τους έβαλε την εκδίκηση πάνω από τη διασφάλιση της καλής και ήρεμης ζωής τους και η δυσλειτουργία του δικαστικού συστήματος δυσκόλεψε την γρήγορη ολοκλήρωση της υπόθεσης. Ωστόσο, το γεγονός ότι το δικαστήριο έδωσε την κηδεμονία στον πατέρα, κάτι που συμβαίνει σε σπάνιες περιπτώσεις, καταδεικνύει τη σοβαρότητα της κατάστασης.

Κάθε φορά που τα παιδιά μου με ρωτούσαν «γιατί» ή «δεν είναι δίκαιο», έβρισκα την ευκαιρία να τους διδάξω ένα μάθημα ζωής. Παράλληλα, ήξερα βαθιά μέσα μου ότι αν ακολουθούσα αυτό το δρόμο θα καταλάβαιναν μόνα τους το σωστό. Δεν ήταν εύκολο αλλά πέτυχε. Τα παιδιά είναι πολύ πιο έξυπνα απ’όσο νομίζουμε και δεν υπάρχει λόγος να υπερασπίζεσαι τον εαυτό σου ή να κατηγορείς την άλλη πλευρά. Και στις δύο περιπτώσεις φαντάζεις ανόητος και εάν δεν είσαι ένοχος δεν υπάρχει λόγος να αμύνεσαι.

Μπορούσα να παίρνω τα παιδιά μου από τις εξωσχολικές τους δραστηριότητες, να παρακολουθώ τα παιχνίδια τους, τις παραστάσεις τους και να ζω μαζί τους κάθε μοναδική στιγμή καθώς μεγάλωναν. Το να ασχολούμαι μαζί τους και να ακολουθώ τα προγράμματα τους ήταν δύσκολο αλλά παράλληλα το πιο ανταποδοτικό πράγμα που έχω κάνει. Έχασα εκατομμύρια στη διαδρομή, τόσο σε πραγματικά δολάρια όσο και σε προοπτικές και ξεκίνησα ξανά από την αρχή. Ωστόσο, δεν μπορώ να σκεφτώ κανένα άλλο πατέρα από αυτούς που γνωρίζω, που να ήταν πιο κοντά στα παιδιά του και να έζησε τόσο κοντά στη ζωή τους.

Ήταν πραγματικά μοναδική εμπειρία να είμαι τις περισσότερες φορές ο μοναδικός άνδρας στην παρέα, αλλά συνήθως οι άνθρωποι γύρω μου έδειχναν ευγενικοί και συγκαταβατικοί.

Οποιοσδήποτε βρεθεί αντιμέτωπος με τόσο δύσκολο διαζύγιο, έχοντας παιδιά, θα του έλεγα: τα πράγματα θα φτιάξουν, θα γίνουν καλύτερα. Τα παιδιά θα είναι καλά, καθώς είναι πιο δυνατά από εμάς. Να παίρνεις μέρος σε ότι κάνουν γιατί μεγαλώνουν γρήγορα. Να μην κάνεις αρνητικά σχόλια για την πρώην σύζυγο σου γιατί τα παιδιά δεν θέλουν να ακούν άσχημα λόγια για την μαμά τους. Να είσαι σίγουρος ότι πριν πάρεις μία απόφαση ή πριν ανακοινώσεις κάτι, έχεις λάβει υπόψη σου ένα και μόνο πράγμα…είναι για το συμφέρον των παιδιών;

Καλή τύχη σε όλους σας