Τελικά δύο καλοί φίλοι αποφάσισαν να συνεισφέρουν κι απέκτησαν έτσι ένα παιδί. Εγώ είμαι ο νονός της υπόθεσης. Παίρνω τη δουλειά μου στα σοβαρά. Έτσι έφερα το παιδί σε επαφή με τα ωραία πράγματα της ζωής — σοκολάτα, μπύρα, πούρα, Μπετόβεν και σόκιν ανέκδοτα. Δε νομίζω πως ενδιαφέρεται πολύ για τον Μπετόβεν. 

Είναι όμως μόνο ενάμιση χρόνου και θα βαρεθεί τις σοκολάτες, τις μπύρες, τα πούρα και τα σόκιν ανέκδοτα. Δεν του έχω μιλήσει ακόμη για το σεξ, αλλά έχει ήδη μια ιδέα από μόνο του. Δε θα μπω σε λεπτομέρειες εδώ, αλλά αν είχατε ποτέ ένα παιδάκι ή υπήρξατε ποτέ παιδάκι, τότε θα καταλάβετε τι εννοώ.

Ακόμη, το έφερα σε επαφή με τις κηρομπογιές. Του αγόρασα ένα σετ για αρχάριους — αυτές τις χοντρές και σκληρές με τα βοηθητικά σχεδίου. Κάθε λίγες εβδομάδες θα του έβαζα από μια στο χέρι και θα του έδειχνα πώς να κάνει σημάδια. Αρχικά την κράτησε και κάρφωσε το βλέμμα του πάνω μου. Είχε ένα πούρο στο άλλο χέρι και δεν μπορούσε να καταλάβει τη διαφορά μεταξύ τους. Μετά πέρασε στη φάση που βουλώνουν τρύπες, και η κηρομπογιά πήγε στο στόμα του, στ’ αυτιά του και στη μύτη του. Τελικά, την περασμένη βδομάδα, κράτησα, το χέρι του κι έκανα ένα μεγάλο κόκκινο σημάδι με τη κηρομπογιά σ’ένα φύλλο από εφημερίδα. Και, ΓΙΟΥΧΟΥ! Συνέλαβε την εικόνα. Ένα φωτεινό λαμπάκι άναψε σε κάποιο καινούριο σημείο του μυαλού του. Και το έκανε πάλι μόνος του. Τώρα, λέει η μητέρα του, με ευχαρίστηση και πόνο μαζί, τίποτε δεν μπορεί να το σταματήσει.

Κηρομπογιές συν φαντασία (η ικανότητα να δημιουργείς εικόνες) — αυτό είναι ευτυχία, όταν είσαι παιδί.

Κηρομπογιές, καταπληκτικά πράγματα. Λίγο κερί με βάση το πετρέλαιο, λίγο χρώμα, ελάχιστο στερεωτικό — όχι πολλά πράγματα. Μέχρι να προσθέσεις τη φαντασία. Η εταιρία Binney στην Πενσυλβάνια φτιάχνει περίπου δύο δισεκατομμύρια κάθε χρόνο απ’αυτά τα λιπαρά μπαστουνάκια της χαράς, και τα εξάγει σε όλα τα κράτη των Ηνωμένων Εθνών. Οι κηρομπογιές είναι ένα από τα λίγα κοινά πράγματα του ανθρώπινου γένους. Το κιτρινοπράσινο κουτί δεν έχει αλλάξει από το 1937. Στην πραγματικότητα, η μόνη αλλαγή ήταν η μετονομασία του «κρεατί» χρώματος σε «ροδακινί». Αυτό, είναι ένα σημάδι προόδου.

Ξέρω την ιστορία με το κρεατί και το ροδακινί, γιατί, όταν αγόρασα στο βαφτισιμιό μου το σετ για αρχάριους, ικανοποίησα και τον εαυτό μου. Αγόρασα κι ένα σετ. για μένα, των εξήντα τεσσάρων τεμαχίων, στη μεγάλη συσκευασία των τεσσάρων σειρών, μαζί με ξύστρα. Ποτέ πριν δεν είχα δικό μου σετ. Φαίνεται πως ήμουν πάντα πολύ μικρός ή πολύ μεγάλος για να έχω.

Όσο καιρό κράτησε ο ενθουσιασμός μου, αγόρασα διάφορα σετ. Πήρα ένα για τη μαμά και τον μπαμπά του παιδιού, και του εξήγησα πως ήταν δικά τους και όχι δικά του.

Αυτό που παρατηρώ είναι πως σε κάθε μεγάλο ή μικρό που δίνω ένα καινούριο σετ κηρομπογιές, του φαίνεται αστείο. Τα παιδιά χαμογελούν, παίρνουν ένα λαμπερό ύφος, χύνουν τις κηρομπογιές έξω και απλά τις κοιτούν για λίγο… Μετά, πάνε να δουλέψουν πάνω στην πιο κοντινή επίπεδη επιφάνεια και ζωγραφίζουν ό,τι τους ζητήσουν. Οι μεγάλοι παίρνουν πάντα το πιο αδέξιο χαμόγελο — ένα μίγμα ευχαρίστησης, νοσταλγίας και ανοησίας. Και αμέσως αρχίζουν να σου διηγούνται όλες τις εμπειρίες τους που έχουν σχέση με κηρομπογιές. Το πρώτο τους κουτί, ότι χρησιμοποιούσαν όλα τα χρώματα, ότι τις έσπασαν προσπαθώντας να τις βάλουν πάλι στο κουτί με τη σειρά, ότι προσπάθησαν να τις χρησιμοποιήσουν όλες μαζί, να τις βάλουν σε καυτά πράγματα για να τις δουν να λιώνουν, να τις περάσουν πάνω σε κηρόχαρτο και να τις σιδερώσουν πάνω σε βιτρώ, να τις φάνε, και άλλα τέτοια. Αν θέλεις να κάνεις κάποια φορά ένα ενδιαφέρον πάρτι, συνδύασε τα κοκτέιλς με ένα κουτί κηρομπογιές για κάθε καλεσμένο.

Αν το σκεφτείς, καθαρά από άποψη όγκου, έχει γίνει περισσότερη τέχνη με κηρομπογιές παρά με οποιοδήποτε άλλο υλικό. Πρέπει να υπάρχουν δισεκατομμύρια φύλλα χαρτί σε κάθε χώρα του κόσμου, μέσα σε δισεκατομμύρια κουτιά, συρτάρια, σοφίτες και ντουλάπες, που ’ναι γεμάτα με δισεκατομμύρια εικόνες από κηρομπογιές.

Η φαντασία του ανθρώπινου γένους χύθηκε σαν ένα ποτάμι. Βάζω στοίχημα πως ο Ρόναλντ Ρήγκαν και ο Μιχαήλ Γκορμπατσόφ χρησιμοποίησαν κηρομπογιές. Το ίδιο έκανε και ο Φιντέλ και ο αυτοκράτορας της Ιαπωνίας και ο Ρατζίβ Γκάντι και η κυρία Θάτσερ και ο κύριος Μουμπάρακ, και ίσως ακόμη και ο Αγιατολάχ, και όσοι άλλοι θα θέλατε να αναφερθούν.

Ίσως πρέπει να κατασκευάσουμε μια βόμβα κηρο-μπογιάς, να είναι αυτό το επόμενο μυστικό μας όπλο. Θα είναι ένα όπλο ευτυχίας, μία όμορφη βόμβα. Κάθε φορά που θα δημιουργείται κάποια κρίση, θα εκτοξεύουμε και μία. Θα εκρήγνυται ψηλά στον αέρα, απαλά, και θα σκορπίζει χιλιάδες εκατομμύρια μικρά αλεξίπτωτα που θα ρίχνουν στη γη κουτιά με κηρομπογιές. Και όχι βέβαια φτηνιάρικα πράγματα — όχι μικρά κουτάκια των οκτώ. Κουτιά των εξήντα τεσσάρων τεμαχίων, μαζί με ξύστρα. Με ασημί, χρυσό, χάλκινο, βαθυκόκκινο, ροδακινί, κίτρινο, κεχριμπαρένιο, σταχτί και όλα τα υπόλοιπα χρώματα. Οι άνθρωποι θα χαμογελάνε, θα παίρνουν ένα αστείο ύφος και θα γεμίζουν τον κόσμο με φαντασία.

Φαντάζομαι πως ακούγεται παράλογο, λίγο «κουφό», τρελό, ανόητο και αλλόκοτο. Διάβαζα όμως σήμερα στην εφημερίδα πόσα χρήματα έχουν βάλει στην άκρη για όπλα οι Ρώσοι και το δικό μας Κονγκρέσο. Σκέφτομαι τι θα τα κάνουν όλα αυτά τα όπλα. Τότε δεν έχω αμφιβολία για το τι είναι αλλόκοτο, τρελό και παράλογο και καταλαβαίνω την έλλειψη, και την ανάγκη φαντασίας σε μικρές ή μεγάλες δόσεις. Δώστε τις κηρομπογιές, σας παρακαλώ.

~ Aπόσπασμα από το βιβλίο «Όσα πραγματικά θα έπρεπε να ξέρω τα έμαθα στο Νηπιαγωγείο»

Πηγή: antikleidi.com