Της Μαρίας Στραγαλινού
Το γεννάς. Και το παίρνεις στην αγκαλιά σου, μικροσκοπικό και ζαρωμένο, λίγο χαμένο αυτό, λίγο χαμένη κι εσύ.
Τους πρώτους μήνες το κουβαλάς αγκαλιά και κλαίει, και το κρατάς με φόβο μη σου σπάσει, και μη σπάσεις κι εσύ, απ’ το πολύ το κλάμα και την πολλή την κούραση.
Στο χρόνο πάνω αρχίζει να περπατά, κι οι αγκαλιές σας, ενώ είναι ακόμα πολλές και μεγάλες, εμπεριέχουν τη νομοτελειακή φυγή του.
Στο δεύτερο χρόνο περπατά καμαρωτά, και σ’ αγκαλιάζει με δύναμη και ψηλά, και χαμηλά, όταν τυλίγεται σαν κορδέλα γύρω απ’ τα πόδια σου.
Στον τρίτο χρόνο δεν θέλει πια πολλές αγκαλιές, του ανοίγεις τα χέρια σου με λαχτάρα όμως προτιμά να παίξει, ευτυχώς το βράδυ στις δίνει όλες μαζεμένες.
Και τα χρόνια κυλούν, το ένα μετά το άλλο, κι οι αγκαλιές αραιώνουν, άλλοτε λίγο περισσότερες, άλλοτε λιγότερες, αλλά κυρίως λιγότερες. Περισσότερο δουλεύουν τα πόδια πια, τρεξίματα στα σχολεία, στα φροντιστήρια, ενώ τα χέρια γράφουν, σηκώνουν βιβλία, και τα σώματα καβαλάνε ποδήλατα, αλλά δεν αγκαλιάζουν τόσο πολύ πια.
Κι ώρες-ώρες κάθεσαι κι αναπολείς τα χρόνια που ήταν πιο πολλές οι αγκαλιές, και πιο πολλά και τα φιλιά, τα φέρνεις στο νου σου και κλείνεις τα μάτια να ξανανιώσεις την αίσθηση εκείνη. Μέχρι να ξανάρθει μια καινούρια αγκαλιά.
Μα όταν έρχεται αυτή η αγκαλιά, μια αγκαλιά στα όρθια, από σώματα ίδια σε μέγεθος πια, και χέρια που ζώνουν γερά, τότε αυτή η αγκαλιά:
Κουβαλάει όλες τις παλιές αγκαλιές, τις μικρές, τις παιδικές, τις εύθραυστες, τις ξεκαρδιστικές, τις κλαμένες, τις θυμωμένες, τις πεταχτές και τις ντροπαλές, τις τρυφερές και τις αγωνιώδεις, τις τρεχάτες και τις βροχερές, όλες σας τις αγκαλιές, και τις παραδίδει απλόχερα σε δυό ενήλικες.
Που τα λένε όλα με μια αγκαλιά. Με μια αγκαλιά που κρύβει μέσα της χιλιάδες αγκαλιές: που κουβαλάει μέσα της, μια ολόκληρη ζωή.
Πηγή: paidikokouti.gr
