Tης Άννας Θωμαΐδη
Μαμά μη….
….μου φωνάζεις…
Αλλάζει η έκφραση του προσώπου σου και η φωνή σου μου τρυπάει τα αυτάκια μου… Μα που πήγε η μαμά μου που με αγκάλιαζε το πρωί και μου ‘λεγε καλημέρα με φιλάκια; Πού είναι η μαμά μου που καθόμαστε μαζί στο χαλί και τρώμε λιχουδιές ενώ φτιάχνουμε τα τουβλάκια μου; Ποια είναι αυτή η γυναίκα που με αγριοκοιτάζει με τα μάτια έτοιμα να βγούνε από τις κόγχες τους και φωνάζει με όλη της την δύναμη; Αυτή η γυναίκα απέναντί μου , μου πήρε την μαμά μου και με το θολό της βλέμμα βγάζει σε εμένα ότι την έχει πειράξει πιο πρίν… ο γείτονας που δεν της είπε καλημέρα, ο άγνωστος που την έκλεισε στον δρόμο με το αυτοκίνητο και την έβρισε, ο μπαμπάς που δεν την φίλησε φεύγοντας, η ζωή της που δεν είναι όπως περίμενε ή ονειρευόταν… Μαμά μην μου φωνάζεις, όλα θα πάνε καλά, έτσι δεν μου λές πάντα όταν εγώ κλαίω; Τώρα θα κατεβάσω το κεφάλι μου για να μην κοιτάζω άλλο αυτή την άγνωστη γυναίκα που με τρομάζει και ίσως τρέξω να πάω να κρυφτώ… ναι αυτό θα κάνω! Θα πάω να περιμένω κάπου να έρθει η μαμά μου…
Μαμά μην…
….μην κλαις….
Κι εγώ κλαίω μαζί σου… ξέρω ότι κάτι δεν πάει καλά… Από όταν ήμουν ακόμη πολύ μωράκι, μόλις βγήκα από την πισίνα που τόσο μου άρεσε εκεί μέσα στην κοιλίτσα σου, και σε αντίκρισα πρώτη φορά και είδα τα γλυκά σου ματάκια, από τότε λοιπόν όποτε με ενοχλούσε έκλαιγα… έκλαιγα όποτε κάτι δεν πήγαινε καλά… είτε πεινούσα, είτε πονούσα, είτε είχα φαγούρα, είτε είχα πιαστεί… Οπότε ξέρω ότι δεν είναι σκουπιδάκι αυτό που μπήκε στο ματάκι σου … ξέρω ότι είναι κάτι άλλο, και ίσως να μην έχω την λύση όμως θα ήθελα να μην με ξεχνάς… είμαι μαζί σου και δεν σε αφήνω.. θα σου πιάσω το χεράκι και θα σε πάρω αγκαλίτσα για να ακούσω την καρδούλα σου όπως τότε… ξέρω ότι αυτό θα σε κάνει να πάρεις μια βαθιά ανάσα και θα ανασυνταχθείς..
Μαμά μη….
…..με συγκρίνεις
Ξεχνάς ότι είμαι το παιδάκι σου και είμαι μοναδικός / μοναδική… Δεν είναι απαραίτητο να ξέρω να μετράω ως το δέκα ή το είκοσι ή το εκατό και ανάποδα πριν κλείσω τα τέσσερα χρόνια μου… θα έρθει η ώρα που θα το κάνω , απλά δώσε μου λίγο χρόνο! Δεν πειράζει αν δεν θέλω να παίξω με την ταμπλέτα που παίζουν τα άλλα παιδιά: η τεχνολογία είναι κάτι θαυμαστό όμως να… με συναρπάζει περισσότερο να τρέχω, να εξερευνώ, να πέφτω κάτω, να κυλιέμαι, να λερώνομαι… Ξέρω ότι είναι πιο κουραστικό για σένα όμως για μένα είναι το παν… Δεν είναι απαραίτητο να κρατώ σωστά τον μαρκαδόρο για κάποιο διάστημα, θα περάσει που θα πάει θα το μάθω…. Δεν πειράζει αν δυσκολεύομαι στο διάβασμα… Ξέρεις κι εγώ κουράζομαι, ίσως και να πλήττω με την ζωή με τους ενήλικες… σε έχω ακούσει κρυφά – και συγνώμη γιαυτό μου έχεις πεί να μην το κάνω- να το λές όμως κι εσύ… αν βαριέσαι εσύ πώς να μην βαριέμαι εγώ… Θέλω λίγο χρόνο για να συνηθίσω σε αυτή την ζωή την νοοτροπία και την τεχνική που γίνονται τα πράγματα! Και αυτό το χρονικό περιθώριο αποτελεί προσωπικό επίτευγμα για μένα.. είναι ολόδικό μου… όπως και κάθε άλλου παιδιού… Βλέπεις αν υπήρχαν καλούπια και γιαυτό κάποιοι θα πονούσαμε πολύ για να χωρέσουμε σε ένα μικρότερο από αυτά και κάποιοι θα μαζευόμαστε σε μια γωνίτσα και θα νιώθαμε πολύ μικροί σε κάποιο μεγαλύτερο καλούπι. Και τι δεν θα “δινα να έβλεπα στα μάτια σου τον θαυμασμό σου όταν με κοιτάς και παρακολουθείς αυτά που κάνω…
Μαμά μην….
….με ειρωνεύεσαι….
Ίσως κάποιες φορές πάνω στην κούρασή σου ξεχνιέσαι και με αντιμετωπίζεις σαν ενήλικα… όμως εγώ ακόμη δεν ξέρω την διαφορά που έχει η ειρωνία από τον καθιερωμένο τρόπο που διαφωνούμε με κάποιον ενήλικα και μπορεί να το υιοθετήσω και αυτό θα μου δυσκολέψει τις σχέσεις μου με τους υπόλοιπους ανθρώπους.. Ξέρω ότι αυτό είναι κάτι που δεν θα ήθελες με τίποτα..
Μαμά μη…
…μιλάς μπροστά μου σαν να είμαι απών…
Γιατί απλά δεν είμαι… Ακούω κάθε τι και ειδικά αυτά που με αφορούν… και τα ενστερνίζομαι και τα παίρνω μέσα μου και τα κάνω νόμο… γιατί εσύ είσαι το πρότυπο και εγώ μαθαίνω από εσάς.. Αν πιστεύεις εσύ ότι ζηλεύω τότε ναι θα πίσω τον εαυτό μου ότι το κάνω… αν πιστευεις ότι είμαι τεμπέλης / τεμπέλα, θα γίνω.. Αν πιστεύεις ότι αρνούμαι να σε βοηθήσω και δεν καταλαβαίνω τότε ναι: θα κάνω τα πάντα για να γίνω αυτό που τόσο ακράδαντα πιστεύεις ώστε να το μεταφέρεις και στις συζητήσεις σου με τους άλλους…
Μαμά μην…
…. μου ζητάς συγνώμη μετά από κάθε φορά που μου φέρεσαι άσχημα…
Απλά προσπάθησε να μην φτάνεις σε αυτό το σημείο… Το μονο που μαθαίνω έτσι είναι ότι δεν πειράζει αν χάνουμε τον αυτοέλεγχό μας και προβαίνουμε σε άσχημες και εκτός ελέγχου καταστάσεις… όσο κι αν πληγώσουμε τον άλλο , όσο κι αν τον τρομάξουμε, όσο κακοί κι αν γίνουμε απλά δεν πειράζει… με ένα συγνώμη διορθώνονται όλα και κοιμόμαστε ήσυχοι το βράδυ.. Μεγαλώνοντας δεν θα το ξεχάσω μαμά και οι ενοχές θα με κατακλύζουν. Η αυτοπεποίθησή μου θα βάλλεται και θα φτάσω σε σημείο να νιώθω ανάξιος και κακός. Αν σπάσω ένα πιάτο και μετά του ζητήσω συγνώμη τα κομμάτια του δεν θα ξανακολλήσουν. Κι αν προσπαθήσω επιμελώς να το κολλήσω ποτέ δεν θα έχει την αρχική του ομορφιά. Θα κουβαλάει τις ρωγμές που του προκάλεσα, όπως εσύ σε μένα όταν με κτύπησες και ας έκλαιγες μετά στην αγκαλιά μου.. όπως όταν με έβρισες και μετά πίστεψες πως το ξέχασα… απλά ήθελα να είμαστε καλά όπως πρίν μαμα…
Μαμά μη…
…μη φοβάσαι ξέρω ότι δεν με εγκαταλείπεις…
Ξέρω ότι προσπαθείς να μου προσφέρεις ότι καλύτερο μπορείς και γιαυτό λείπεις τόσες ώρες από κοντά μου.. Κουράζεσαι και το βλέπω στο πρόσωπό σου, απλώς όταν έρχεσαι- και είσαι τόσο κουρασμένη και οι δουλειές που σε περιμένουν αν τις στοιβάξεις ξεπερνάνε το μπόι μου- κάτσε μια ώρα κοντά μου να παίξουμε, να με γαργαλήσεις, να γελάσουμε, να φάμε… να είσαι ολόδική μου για μια ώρα.. Μου είναι αρκετό.. μια απόλυτα δική μου, αφιερωμένη σε μένα ώρα.. και με τον καιρό που ξέρεις… μπορεί να το αυξήσουμε το περιθώριο, όμως η αγάπη σου ξέρει ότι ξεχειλίζει έτσι δεν είναι;
Μαμά μην…
… αφήνεσαι….
Είσαι όμορφη, είσαι νέα , είσαι έξυπνη, ικανή και μπορείς να κάνεις τα πιο όμορφα φαγητά και γλυκά του κόσμου. Όταν νιώθεις ότι κάπου χάνεις την επαφή με τον χώρο και χρόνο για σένα σκέψου ότι είναι προσωρινό… Μόλις μεγαλώσω λίγο ακόμη τότε θα τα ξαναβρείς όλα… η ζωή δεν τελειώνει με τον ερχομό μου… μερικές φορές έχω νιώσει βάρος ή ακόμη και εμπόδιο.. από τον τρόπο που με κοιταξες, που μου μίλησες και από τον τρόπο που περπατάς. Δεν με ρώτησες να ήθελα να έρθω.. ήταν δικός σου πόθος και απόφαση.. τώρα να μαι!! Δεν είμαι εμπόδιο, είμαι το παιδί σου και σε θέλω κοντά μου! Δεν καταργείς όλα τα υπόλοιπα επειδή υπάρχω εγώ… Έχεις σκεφθεί ότι είναι η ευκαιρία που σου δίνει η ζωή για να ζήσεις ακόμη μια φορά παιδικά χρόνια;
Μαμά μην…
…τους πιστεύεις..
Δεν είσαι χαζούλα επειδή έκανες λάθος σε μια επιλογή σου… Για μένα είσαι η πιο έξυπνη από όλους… Μου λύνεις όλες μου τις απορίες και έχεις μια λύση για το κάθε τι. Αλήθεια πως είναι να ξέρεις όλα αυτά τα πράγματα και να τα στριμώχνεις μέσα στο κεφαλάκι σου; Ίσως γιαυτό μερικές φορές μου λές ότι πονάει ..
Μαμά μην…
…σταματήσεις να χαμογελάς..
Είναι η ομορφότερη ανάμνηση που θα έχω από εσένα. Το χαμόγελό σου με βοηθάει πάντα να ανασυντάσσομαι και να ξεπερνάω τις δυσκολίες. Όταν είσαι εσύ χαρούμενη τότε είναι όλα… ακόμη και το σπίτι είναι πιο φωτεινό!!
Μαμά μην…
…σταματήσεις ποτέ να με αγαπάς..
Δεν χρειάζομαι τις γνώσεις σου, δεν χρειάζομαι τις γνωριμίες και τους κύκλους σου, δεν χρειάζομαι την οικονομική εξασφάλιση. Είμαι παιδί και από όσο θυμάμαι πάντα ένα πράγμα αποζητούσα από σένα: την αγάπη σου! με μια αγκαλιά σου, φεύγανε οι κακοί που καραδοκούσαν να με βλάψουν σαν έκλεινες το φώς στο δωμάτιό μου, με ένα σου φιλί περνούσανε όλα τα χτυπήματα κι ο πόνος, με ένα σου χαμόγελο ερχότανε το θάρρος και η αισιοδοξία και φυσούσανε στο πρόσωπό μου σαν ανοιξιάτικο πρωινό αεράκι… Η αγάπη σου θέλω να με συντροφεύει σε όλη μου την ζωή και αυτή θα θυμάμαι να δίνω όσο ζω και υπάρχω.. παντού…
Πηγή: mikroimegaloi.gr
