Της Μάρως Λεονάρδου

Tα τελευταία χρόνια κάθε φορά που βλέπω γυναίκα με καροτσάκι, λέω από μέσα μου «ωχ! Την κακομοίρα….» Ναι, ξέρω τα παιδιά είναι ευλογία και εγώ αυτοπροσώπως έχω μεγαλώσει και συνεχίζω να μεγαλώνω τέσσερα με περίσσια αφοσίωση, αγάπη και αυταπάρνηση.

‘Οταν ήμουν μικρή, μοναδικό όνειρο της ζωής μου ήταν να γίνω νοικοκυρά και να κάνω τέσσερα παιδιά και μάλιστα έπαιζα αυτό το παιχνίδι με τις κούκλες μου, τις οποίες φρόντιζα και περιποιόμουν σαν αληθινά μωρά, τηρώντας με ευλάβεια τις ώρες για το τάισμα, το άλλαγμα και τη βόλτα τους στο πάρκο. Μάλιστα, στη β’ δημοτικού, είχα γράψει και έκθεση με θέμα «τί θα γίνω όταν μεγαλώσω», όπου περιέγραφα με λεπτομέρειες το όνειρό μου να γίνω μάνα, σύζυγος και νοικοκυρά που θα «πηγαίνει με το καροτσάκι στη λαϊκή και το σούπερ – μάρκετ» !!! Για όσους έχουν την παραμικρή αμφιβολία για αυτά που διαβάζουν, το τετράδιο με την έκθεση είναι καλά φυλαγμένο ως πειστήριο στο συρτάρι μου.

Η αλήθεια είναι πως ως μικρή, ποτέ δεν έζησα αυτό το όνειρο της ολοκληρωμένης οικογένειας, αφού οι γονείς μου ήταν χωρισμένοι, η μητέρα μου σκληρά εργαζόμενη, κι εγώ μοναχοπαίδι χωρίς θείους θείες και ξαδέρφια. Λογικό , θα έλεγε ένας ψυχολόγος , να οραματίζομαι ωραιοποιημένο και εξιδανικευμένο αυτό που δεν είχα. Στο όνειρο της οικογένειας με τα πολλά παιδιά είχε συμβάλει καθοριστικά και η περίφημη τηλεοπτική σειρά της εποχής που αποτέλεσε πρότυπο για πολλά κοριτσάκια της ηλικίας μου – δεκαετία του 70 και 80 – το «Μικρό Σπίτι στο Λιβάδι».

Η ζωή μου επιφύλασσε μια διαφορετική τύχη. Εντάξει, παντρεύτηκα και έκανα πολλά παιδιά, όμως παράλληλα δημιούργησα και μια επαγγελματική καριέρα που πολλές γυναίκες που σήμερα μένουν στο σπίτι θα ζήλευαν. Εμενα όμως δε μου λέει τίποτα, εκτός από τα οικονομικά ωφέλη που μου απέφερε. Εξακολουθώ να θεωρώ το «επάγγελμα» της μητρότητας το ανώτερο που υπάρχει και στην πραγματικότητα όσο και αν γκρινιάζω θα ήθελα να το ξανακάνω από την αρχή, χωρίς όμως να δουλεύω και χωρίς πολλές φορές και πάλι για οικονομικούς λόγους να χρειάζεται να ειμαι και ο πατέρας της οικογένειας, δουλεύοντας ατελείωτες ώρες στα δημοσιογραφικά «μαγαζιά» απ όπου έχω περάσει.

Και τότε θα μου πείτε… «γιατί ωχ?» και «γιατί κακομοίρες όσες κουβαλάνε τα καροτσάκια με τα μωρά τους?» Μα γιατί είναι νέες και άπειρες. Και δεν ξέρουν αυτό που τις περιμένει, ίσως να το υποψιάζονται, ούτε εγώ ήξερα όταν ξεκίναγα να κανω το όνειρο πραγματικότητα, ότι ένα αληθινό μωρό δεν είναι κούκλα και κουκλόπανα. Η μητρότητα δεν είναι μια οποιαδήποτε δουλειά. Είναι full – time job που δεν κρατά μόνο τις πρώτες χαρούμενες στιγμές της έλευσης του βρέφους στον κόσμο, αλλά ισόβια. Η μητρότητα είναι η απάρνηση της προσωπικής ελευθερίας της γυναίκας – αν θέλει να είναι σωστή και όχι να φορτώσει το μωρό στη μάνα και την πεθερά της – είναι μια ισόβια ευθύνη για τα πάντα, είναι μονόδρομος, ή δρόμος χωρίς επιστροφή, πείτε το όπως θέλετε. Ενα μωρό – καλά να είναι όλα τα μωρά του κόσμου – θα μεγαλώσει και θα γίνει άνθρωπος με ανάγκες και «θέλω» που μόνο μια μάνα μπορεί να καταλάβει, να νιώσει και να προσπαθήσει να ικανοποιήσει. Εντάξει, και οι μπαμπάδες – μην παρεξηγείστε – δεν θα ξεχάσω όμως ποτέ όσο ζω την αίσθηση του κενού που δημιουργήθηκε στην κοιλιά μου όταν γέννησα, ήταν σαν να μου είχαν κόψει ένα χέρι ή ένα πόδι. Κι αυτή η σωματική επαφή που έχει η μητέρα με το παιδί της για εννιά μήνες, ακόμη και όταν κόβεται ο ομφάλιος λώρος, είναι που δεν ξεπερνιέται ποτέ.

Εχω μια φίλη που η κόρη της είναι διπολική και έκανε απόπειρα αυτοκτονίας στα 18. Μια άλλη φίλη δίνει μαζί με το γιο της τη μάχη κατά των ναρκωτικών και άλλη μια φίλη παρέλαβε τον δικό της γιο τη μέρα που γιόρταζε το απολυτήριο του λυκείου σε καροτσάκι, επειδή μετά τη βουτιά που έκανε με τους φίλους του στη Βουλιαγμένη έμεινε παραπληγικός. Προσωπικά μεγαλώνω ένα εγγόνι, παιδί δύο εφήβων που πειραματίστηκαν στο σεξ και έγιναν πρόωρα γονείς. Μάλλον είμαι σε καλύτερη τύχη από τις προηγούμενες, αυτό που θέλω να πω όμως είναι πως ένα παιδί δεν είναι πλάκα. Ούτε αφορμή για οικογενειακές φωτο από το μαιευτήριο στο facebook. Είναι η ίδια η ζωή και η ζωή δεν είναι από μόνη της πλάκα. Εχει τα καλά και τα κακά της, και δυστυχώς αυτήν την δύσκολη περίοδο της ανθρωπότητας που διανύουμε τα κακά είναι μάλλον περισσότερα. Κι εμείς που βρεθήκαμε αντιμέτωπες με τα μεγάλα προβλήματα δεν είμαστε ούτε περιθωριακά στοιχεία της κοινωνίας, ούτε κάτι ξεχωριστό από τον μέσο όρο των μανάδων που μεγαλώνουν παιδιά στην εφηβεία.

Γι αυτό και αποφάσισα να γράψω αυτό το άρθρο. Οχι για να σας αποτρέψω να γίνετε μανάδες, όσοι με διαβάζετε…αλλά για να το σκεφτείτε δύο φορές. Κι όσες πάλι δεν έτυχε ακόμη να γίνετε, μην σας παίρνει από κάτω. Υπάρχουν στη ζωή πολλά όμορφα πράγματα να ζήσετε. Μη βιάζεστε και μη ζορίζεστε καταλήγοντας συχνά σε σχέσεις που δε σας λένε και πολλά, αποκλειστικά και μόνο για να γίνετε μανάδες, επειδή σας είπαν ότι τα παιδιά είναι ευλογία, ή επειδή πιστεύετε ότι έτσι θα κατακτήσετε την ευτυχία.

Η ευτυχία είναι μέσα μας. Οταν υπάρχει και όταν την αναζητούμε. Μη φορτώνετε στο αγέννητο παιδί σας  την υποχρέωση να σας κάνει ευτυχισμένη, γιατί δεν οφείλει. Και το πιθανότερο είναι πως δεν θα τα καταφέρει κιόλας. Γιατί εσείς θα είστε αυτή που θα κληθεί από τη στιγμή που θα το φέρει στον κόσμο να το κάνει ευτυχισμένο και όχι το αντίστροφο.

Πηγή: ihappy.gr