Σάββατο πρωί την αφήνω για προπόνηση βόλλεϊ και τρέχω να προλάβω.

Μέσα σε 1 ώρα κι 1 τέταρτο πρέπει να χωρέσω όσα θέλω να κάνω στην αγορά.

Δεν θα πάρω το αυτοκίνητο. Καμιά φόρα νομίζω, ότι καθυστερώ περισσότερο ψάχνοντας  για parking από το να πηγαίνω με τα πόδια. Προτιμώ να περπατάω.

Η αλήθεια είναι πως τρέχω. Θελω 10′ να πάω και 10 να επιστρέψω.

Πρέπει να περάσω από το κρεοπωλείο, το μανάβικο (πόσο ζηλεύω όσους καταφέρνουν να πηγαίνουν στη λαϊκή), για ένα δωράκι επίσκεψης που θα κάνουμε το απόγευμα και να περάσω από τη μαμά μου γιατί ο μπαμπάς μου έχει αγοράσει μήλα.

Τρέχω και υπολογίζω, ποιά είναι ή πιο σύντομη διαδρομή, πώς θα κερδίσω χρόνο και θυμώνω που τον τελευταίο καιρό δεν προλαβαίνω να πηγαίνω γυμναστήριο το πρωινό του Σαββάτου.  Ήταν πάντα η μέρα που απολάμβανα τη γυμναστική. Με λίγες περισσότερες ώρες ύπνου, ξεκούραστη και πιο ήρεμη απολάμβανα τις ασκήσεις μου. Ναι, εντάξει πηγαίνω κολυμβητήριο , αλλά το γυμναστήριο είναι άλλη φάση. (Ζητάω πολλά; Δεν ξέρω…)

Βασικά, γενικά το να μην σε κυνηγάει το άγχος και το Σαββατοκύριακο είναι άλλη φάση.

Ό,τι έχω να κάνω, πρέπει να το προγραμματίζω κυρίως με βάση το πρόγραμμα του παιδιού. Τί κι αν είναι 10 χρονών. Όχι, όχι. Δεν θέλω να την αφήνω μόνη της ακόμη. Δεν νιώθω εγώ έτοιμη  πρώτα από όλα.

Σκέφτομαι: “Αλλά 8 χρόνια!” 

“Τί λες, μωρέ;…. 3, άντε 4 χρόνια.”

Ανακουφίζομαι και “μαγκώνω” ταυτόχρονα.

Είναι υπέροχη η αίσθηση ελευθερίας, που μπορείς να πας στο super market ό,τι ώρα θέλεις, που μπορείς να κανονίσεις κάτι για σένα χωρίς να χρειάζεται να καλέσεις ευρύ οικογενειακό συμβούλιο (με παππούδες και γιαγιάδες) για να διαπιστώσεις εάν υπάρχει back  up baby sitting στην περίπτωση που δεν μπορεί ο μπαμπάς, που μια μέρα που έχεις άδεια από το γραφείο θα μπορείς να κοιμηθείς περισσότερο και δεν θα χρειάζεται (θέλει) εσένα να την πας σχολείο…

Και τελικά, αλήθεια… θα τα κανείς όλα αυτά ή θα συνεχίσεις να είσαι όπως η μαμά σου, που μέχρι τα 30τόσα σου, που έμενες στο πατρικό σου, σηκωνόταν το πρωί κι ας ετοιμάζες μόνη σου το πρωινο;

Συνειδητοποιείς, ότι την ίδια στιγμή που θα έχεις την αίσθηση ελευθερίας, δεν θα σε χρειάζεται πια. Δεν το εννοώ γενικά (πάντα θα χρειάζεται να ξέρει ότι είσαι εκεί) , αλλά με την έννοια της καθημερινότητας.

Δεν μπορώ να σας το περιγράψω ακριβώς, αλλά την ίδια στιγμή που δεν με πειράζει, με στεναχωρεί. Γλυκόπικρα.  Απροσδιόριστα. Τελείως στιγμιαία. Ίσως γιατί νιώθω,  ότι μεγαλώνοντας θα φύγει κι όσο κι αν το έχω δεχτεί συνειδητά ως φυσιολογικό και χαρούμενο, γιατί θα σημαίνει ότι θα είναι ένας ώριμος και υπεύθυνος άνθρωπος, τόσο με “τσιμπάει” κάπως μέσα μου.

Κοιτάζω το ρολόι μου.

Από το άγχος μου έχω τελειώσει 10′ νωρίτερα.

Πάω στο γήπεδο και την παρακολουθώ την ώρα της προπόνησης με τα χοροπηδηχτά της κοτσίδια να παίζει και να γελάει κι όλο το άγχος φεύγει από πάνω μου.

(Πω-πωωωω, κρισάρες που θα φάει η μάνα στην εφηβεία!!! Το βλέπω να’ρχεται!)

Μαμά Μαμαδοπούλου

Πηγή: www.kidscloud.gr