(…λίγα χρόνια πριν)
Της Ρομίνας Ξύδα
Προχωρημένο Ιούλιο άνοιξα αργά τα μάτια. Λευκά σεντόνια, γαλάζιο παραβάν, σώμα σε νάρκωση, ψυχή γεμάτη ευγνωμοσύνη, βεβιασμένο, αμήχανο χαμόγελο στα χείλη. Το κλάμα του, πλημμύρα στα δικά μου. Τα υπεροπτικά, που μόνο από ζήλια, οργή και οίκτο αξίωναν να υγρανθούν. Τον ακουμπούν στο στήθος μου και τα δάκριά μας στερεύουν. Κοιταζόμαστε κατάματα γνωρίζοντας καλά πως καμία άλλη συνάντηση δεν πρόκειται ποτέ να μας λυτρώσει με σιαμαία δύναμη από τον «πόνο» της αναμονής. Το χέρι του γιατρού χάδι στο μέτωπό μου, τα λόγια του επαναλαμβανόμενη ηχώ που ήρθαν να σφραγίσουν μια για πάντα τα τρομακτικά αδιέξοδα τούνελ της ζωής μου: «Αυτός, είναι ο γιος σου κορίτσι μου…» Αυτός, είναι ο γιος μου. Ο μοναδικός άντρας της ζωής μου που ήρθε για να χλευάσει τα ψυχολογικά μου αδιέξοδα κι εκείνες της ηλίθιες θεωρίες μου περί έρωτος, που υποστήριζαν πως το συναίσθημα αυτό δεν είναι τίποτα παραπάνω από μια εύφορη κοιλάδα εγωισμού, μια φυτεία παραισθήσεων. Αυτός, είναι ο γιος μου. Το μοναδικό αρσενικό που δεν θα πάψω ποτέ να κακομαθαίνω με αγκαλιές και χατίρια, σαν ένα μεγάλο ευχαριστώ για το ακαριαίο τσάκισμα του υπέρτατου εγωιστικού μου κοσμάκη. Αυτός, είναι ο γιος μου. Η γέννηση της μοναδικής πτυχής του εαυτού μου που κατάφερε να μείνει ατσαλάκωτη. Κάπου στην αίθουσα αναμονής περιμένει ο άλλος άντρας της ζωής μου. Αυτός που στην πρώτη μας συνάντηση μου προκάλεσε σπασμούς από τα γέλια όταν μου αποκάλυψε το μεγαλειώδες ονοματεπώνυμό του: «Δημήτρης Στριμμένος»! Η νοσοκόμα βρίσκεται ήδη στον προθάλαμο αναμονής με το μωρό αγκαλιά, φωνάζοντας δυνατά στην κατάμεστη από κόσμο αίθουσα του μαιευτηρίου: «Για την κυρία Στριμμένη, παρακαλώ. Το μωρό της κυρίας Στριμμένης!» Οι δύο σημαντικότεροι άντρες της ζωής μου βρίσκονται κάπου σφιχταγκαλιασμένοι κι εγώ χαμογελάω ευτυχισμένα από τον πιο ακριβή χαρακτηρισμό που μου προσέδωσαν μέχρι σήμερα. Αυτόν που δεν θα αλλάξω ποτέ…
