Της Ντέμη Χατζή
Ας μου εξηγήσει κάποιος σας παρακαλώ γιατί μπορεί ένα 12χρονο αγόρι να αναγκάζεται να κοιμηθεί στις 11.30 μμ επειδή μέχρι τότε διάβαζε. Υπάρχει οποιαδήποτε λογική; Και μιλάω για ένα παιδί που είναι άριστος μαθητής τόσα χρόνια και φέτος πήγε γυμνάσιο και αγωνίζεται με τις δικές του δυνάμεις να τα καταφέρει. Για ένα παιδί που δεν θέλει να είναι παπαγάλος, αλλά θέλει να αναλύει, να καταλαβαίνει, να συζητάει, όπως κάνει σε ολόκληρη τη ζωή του. Ένα παιδί που αγαπάει πολύ τη γνώση. Μέχρι τώρα τουλάχιστον, γιατί όταν έχεις να διαβάσεις 4-5 ώρες την ημέρα και σκέφτεσαι αν πρέπει να κόψεις το παιχνίδι στο βουναλάκι της γειτονιάς ή την κιθάρα ή το ποδόσφαιρο για να προλαβαίνεις τα μαθήματα ή αν ρωτάς την καθηγήτριά σου κι εκείνη δεν σου λύνει την απορία, τότε ξέρω ότι θα πρέπει να βάλω τα δυνατά μου ως μάνα για να εξακολουθήσει να αγαπάει τη γνώση.
Όταν στην αρχή της χρονιάς είδα ότι οι πάρα πολλοί κάνουν ιδιαίτερα μαθήματα στα 12χρονα παιδιά τους «για να τα καταφέρουν στο γυμνάσιο», το θεώρησα παράλογο και ζήτησα στην πρώτη συνάντηση με τους καθηγητές να σέβονται τα παιδιά που δεν κάνουν ιδιαίτερα. Όλοι με διαβεβαίωσαν ότι δεν χρειάζεται ένα παιδί ιδιαίτερα μαθήματα για να τα καταφέρει στο γυμνάσιο. Έλα όμως που τα περισσότερα παιδιά κάνουν ιδιαίτερα στο σπίτι κι έτσι πολλοί καθηγητές δεν μπαίνουν στον κόπο να εξηγήσουν τα πάντα μέσα στην τάξη. Έλα που και ιδιαίτερα να μην κάνει ένα παιδί, πρέπει να κάνει τον παπαγάλο και να περνάει καθημερινά ώρες αποστηθίζοντας κακογραμμένα βιβλία; Καταλήγω στο συμπέρασμα ότι αυτό επιβραβεύουν στην ελληνική δευτεροβάθμια εκπαίδευση. Την στεγνή, ανούσια αποστήθιση. Στα περισσότερα μαθήματα τον καλύτερο βαθμό παίρνει ο καλύτερος παπαγάλος.
Κι εκεί που μάθαινε, λοιπόν, το παιδί μου απ’έξω τα Θρησκευτικά για το διαγώνισμα και πάλευε να θυμηθεί τα βιβλία της Παλαιάς Διαθήκης και τι είναι Ρουθ, Ιωβ, Κριτές κλπ (από ένα κακογραμμένο βιβλίο που μόνο αγάπη για τη θρησκεία δεν εμπνέει στα παιδιά) σκάει στα γέλια και μου λέει «Αύριο θα βάλω και μπλε λοφίο και θα γίνω κανονικός παπαγάλος μακάο μαμά». Τουλάχιστον διατηρεί το χιούμορ του.
Γιατί όμως να βιώνει το παιδί μου (και πολλά άλλα παιδιά φαντάζομαι που πηγαίνουν σε ένα «κανονικό» δημόσιο σχολείο) αυτή την αδικία; Γιατί να μην γίνεται το μάθημα ολοκληρωμένα μέσα στην τάξη κι όταν γυρνάει στο σπίτι να έχει να κάνει μία επανάληψη και μετά να παίζει, να κάνει το άθλημα που αγαπάει και κιθάρα που τον ξεκουράζει; Για να μην είμαι άδικη, υπάρχουν και καθηγητές που λατρεύουν τα παιδιά και τη διδασκαλία και κάνουν θαύματα στην τάξη. Αυτοί όμως είναι η εξαίρεση. Όχι ο κανόνας.
Συνάντησε ο γιός μου μία παλιά συμμαθήτριά του, που φέτος πήγε σε ένα καλό ιδιωτικό σχολείο και του είπε πως εκείνη όταν γυρνάει δεν έχει να κάνει πολλά μαθήματα κι έτσι πηγαίνει σε όποια δραστηριότητα θέλει, παίζει και περνάει πολύ ωραία. «Τα κάνουν όλα μέσα στην τάξη μαμά!» μου είπε και τα ματάκια του γούρλωσαν από έκπληξη. Έτσι δεν θα έπρεπε να είναι και στο δημόσιο σχολείο της γειτονιάς μου;
Μα που ζω εγώ; Πρέπει να θυμάμαι ότι ζω στην Ελλάδα του 2015, όπου δεν είναι δεδομένο ότι οι καθηγητές θα μεταδώσουν μέσα στην τάξη τη γνώση στο παιδί μου, όπου τα ιδιαίτερα μαθήματα θεωρούνται “must”, όπου για να μάθεις καλά Αγγλικά θα πας φροντιστήριο, όπου το άναρχο (και τόσο σημαντικό για την σωστή ψυχική ανάπτυξη του παιδιού) παιχνίδι στη γειτονιά θεωρείται πλέον πολυτέλεια λόγω έλλειψης χρόνου.
Κι εγώ όσο μπορώ αντιστέκομαι. Αφήνω το παιδί μου να παίζει με τους φίλους του ελεύθερο, επιμένω να πάει στο ποδόσφαιρο ή στην κιθάρα κι ας μην προλάβει να διαβάσει τέλεια όλα του τα μαθήματα. Του λέω να επιμένει μέχρι να πάρει απάντηση από την καθηγήτρια που δεν του έλυσε την απορία του. Του λέω να μην δέχεται ό,τι θεωρεί ότι προσβάλει τη νοημοσύνη του ή την προσωπικότητά του. Μα που ζω εγώ; Ζω στην Ελλάδα που θέλω να αλλάξει (και πιστεύω ότι αλλάζει με τη στάση του) ο γιός μου κι όλα τα άλλα παιδιά κι οι γονείς που πιστεύουν ότι μόνο αν αντιδράσουμε θα γίνει καλύτερη η ζωή μας. Πρέπει να ζητάμε από τους καθηγητές να κάνουν καλύτερο μάθημα. Με την ίδια αγάπη που θα το έκαναν αν στην τάξη ήταν το δικό τους παιδί. Δεν είναι δίκαιο αυτό που γίνεται στα σχολεία. Κι έχω κι άλλον έναν αξιολάτρευτο γιο που ακολουθεί. Και θα πάει κι αυτός γυμνάσιο. Και θα πετύχει το ίδιο σύστημα μάλλον… «να τα μάθετε στο σπίτι σας». Γιατί δηλαδή; Ας μου εξηγήσει κάποιος: γιατί το κάνουν αυτό στα παιδιά;
Πηγή: mikroimegaloi.gr
