Της Ελένης Μάνου
Ποιο είναι το πρώτο πράγμα που ευχόμαστε για τα παιδιά μας; Αν κάποιος μας κάνει αυτή την ερώτηση, οι περισσότεροι από εμάς θα απαντήσουμε ότι πάνω απ’όλα επιθυμούμε την ευτυχία τους.
Μπορεί να φαίνεται απλό αλλά τελικά η ευτυχία είναι ένα μεγάλο θέμα προς συζήτηση. Το να νοιώθει κάποιος πολύ ευτυχισμένος αποτελεί ένα μεγάλο στόχο. Το να νοιώθει συνέχεια ευτυχισμένος αποτελεί άπιαστο όνειρο, ένα στόχο που δεν είναι εφικτός. Ωστόσο, αρκετοί από εμάς παλεύουμε για αυτό το σκοπό.
Θέλουμε τα παιδιά μας να είναι χαρούμενα και η οικογένεια μας ευτυχισμένη με αποτέλεσμα να πασχίζουμε για την επίτευξη της πολυπόθητης ευτυχίας. Την ίδια ώρα, νοιώθουμε τύψεις και ενοχές όταν αυτά είναι λυπημένα ή θυμωμένα.
Πρέπει να σταματήσουμε να αγωνιούμε. Δεν είναι δική μας δουλειά να διασφαλίζουμε την ευτυχία των παιδιών μας όλη την ώρα.
Δουλειά μας είναι να βάζουμε όρια και να διαμορφώνουμε χαρακτήρες και συμπεριφορές. Πρέπει να είμαστε αυστηροί, να μην κινούμαστε με γνώμονα το γέλιο και την ξενοιασιά αλλά να κάνουμε αυτά που πρέπει να γίνουν ακόμη και αν δεν θέλουμε να πιέσουμε τα παιδά μας.
Μέσα στο σπίτι οι εργασίες που πρέπει να κάνουμε δεν είναι πάντα ευχάριστες αλλά πρέπει να γίνουν.
Οι γονείς οφείλουν να διδάξουν στα παιδιά τους πως θα χειρίζονται τις δυσκολίες, την απογοήτευση, το θυμό και τη λύπη και όλα τα άλλα συναισθήματα εκτός της ευτυχίας. Τα παιδιά από την πλευρά τους πρέπει να νοιώσουν όλα τα αρνητικά συναισθήματα και να μάθουν πως θα τα αντιμετωπίζουν. Να γνωρίζουν ότι όταν τα πράγματα και οι καταστάσεις είναι δύσκολες δεν έρχεται το τέλος του κόσμου και η αποτυχία δεν θα τους «σκοτώσει».
Μπορεί για τους γονείς όλα τα παραπάνω να είναι δύσκολα στην εφαρμογή και να να τους οδηγούν στα όρια τους, ωστόσο αυτά τα μαθήματα είναι απαραίτητα για τη διαμόρφωση μίας υγιούς προσωπικότητας.
Πρέπει να αφήνουμε τα παιδιά να βιώσουν τα συναισθήματα της δυστυχίας, του θυμού, τους άγχους, της δυσκολίας, να τα αποδεχθούν και να γνωρίζουν ότι οι γονείς τους θα τα αγαπούν υπό οποιεσδήποτε συνθήκες.
Γι΄αυτό λοιπόν ας αφήσουμε πίσω μας τις ενοχές και ας σταματήσουμε να νιώθουμε υπεύθυνοι για την ευτυχία των άλλων, ακόμη και αν πρόκειται για τα ίδια μας τα παιδιά. Άλλωστε, του μοναδικού ανθρώπου τα συναισθήματα που μπορούμε να ελέγξουμε είναι του ίδιου μας του εαυτού.
