Κείμενο: Κατερίνα Κωνσταντίνου

Με λίγη καλή θέληση θα μπορούσαν να είναι καλοί γείτονες ο ήσυχος εργένης της πολυκατοικίας με την θορυβώδη οικογένεια που μένει από πάνω του. Καλά, με πολλή καλή θέληση και έναν μίνι οδηγό επιβίωσης από κάποια που έχει ζήσει και τις δύο όψεις του νομίσματος. 

Όταν ήμουν μικρή αντιπαθούσα τον κύριο που έμενε στον ακριβώς από κάτω όροφο στο «εξοχικό» μας. Βλέπετε τότε ζούσαμε στην Αμερική και κάθε καλοκαίρι που ερχόμασταν Ελλάδα μαζευόταν στο σπίτι όλο το σόι να μας δει. Και ο κύριος από κάτω ερχόταν πάντα εκείνη, την πρώτη μέρα να μας κάνει παρατήρηση για το θόρυβο. Φανταστείτε τώρα 10 μήνες το χρόνο το διαμέρισμα άδειο και δεν μπορούσε να κάνει υπομονή ούτε ένα μεσημέρι. Και ήμασταν ήσυχα παιδιά, πόσο θόρυβο πια να κάναμε;  Ήρθε όμως το πλήρωμα του χρόνου, τα έφερε η άτιμη η ζωή έτσι και έγινα εγώ αυτός ο αντιπαθητικός κύριος του κάτω ορόφου. Εντάξει, όχι ακριβώς, αλλά ας πούμε ότι προσφάτως έχω αρχίσει να τον σκέφτομαι με κάποια κατανόηση.

Γιατί ξέρετε τι είναι να κάθεσαι στο ωραίο σου το σαλονάκι ή να προσπαθείς να κοιμηθείς στο μαλακό σου το κρεβατάκι και να μην μπορείς γιατί ο, λατρεμένος σου κατά τα άλλα, Μανωλάκης εκτελεί το καθημερινό του δρομολόγιο «σαλόνι-διάδρομος-κρεβατοκάμαρα» με όσο το δυνατόν μεγαλύτερη ταχύτητα μπορούν να αναπτύξουν τα καλαμάκια που έχει για πόδια; Μα καλά 15 κιλά ζυγίζει όλος κι όλος πώς είναι δυνατόν να κάνει τόσο πολύ θόρυβο όταν τρέχει (που μόνο τρέχει δηλαδή, το περπάτημα δεν το γνωρίζει).  Ή, άλλο σενάριο, το μεγάλο μου άγχος, να ξυπνάω κατά λάθος πολύ πριν το ξυπνητήρι, να θέλω να ξανακοιμηθώ και να έχει αποφασίσει η πριμαντόνα της οικογενείας, η 18 μηνών Χαρά να σύρει ό,τι κάνει πιο πολύ θόρυβο σε όλα τα πατώματα τους σπιτιού. Φρίκη. Και αυτό να γίνεται κάθε μέρα, όλη μέρα και να εντείνεται τα Σαββατοκύριακα…

Και δεν θέλω να ακούσω φράσεις όπως: «Παιδιά είναι, πώς κάνεις έτσι;» «Εσύ τα ίδια δεν έκανες μικρή;» «Είναι που δεν έχεις κάνει κι εσύ παιδιά…». Ειδικά αυτό το τελευταίο θα με έκανε, αν ήμουν καρτούν, να βγάλω καπνούς από τα αυτιά. Θέλω να το ξεκαθαρίσω μια και καλή: Δεν είναι ότι δεν θέλω να δείξω κατανόηση είναι ότι ΔΕΝ ΜΠΟΡΩ. Υποφέρω, υποφέρω πολύ (όπως πολύ εύστοχα είχε πρώτη… βροντοτραγουδήσει η γνωστή αοιδός). Θα ήθελα πάρα πολύ να είμαι κάπως βαρύκοη ή να είμαι από αυτούς τους ευτυχισμένους ανθρώπους -με δυστυχισμένους συντρόφους- που δεν τους ενοχλεί τίποτα κι ας γίνεται πόλεμος γύρω τους. Δεν είμαι. Είμαι η Κατερίνα και δεν αντέχω τους δυνατούς θορύβους!

Τώρα, επειδή δεν είμαι πολιτικός, έχω σκεφτεί λύσεις για το πρόβλημα του κυρίου του κάτω ορόφου. Πρώτον, μαμάδες των φασαριόζικων παιδακίων, έστω κι αν μέσα σας δεν το πολυπιστεύετε, ποτέ μα ποτέ μην προσπαθήσετε να υποτιμήσετε την ενόχληση που προκαλούν τα καμάρια σας. Φράσεις όπως: «Έχετε πολύ δίκιο. Προσπαθώ συνέχεια να τα μαζέψω αλλά δεν με ακούν, τι να κάνω;» ή «Σας ζητώ συγνώμη να είστε σίγουρη ότι θα κάνω ό,τι μπορώ να μειώσουμε το θόρυβο» είναι περισσότερο αποτελεσματικές από όσο φαντάζεστε. Μην πείτε ποτέ τις τρεις φράσεις που αναφέρθηκαν στην προηγούμενη παράγραφο και το αμίμητο: «Έτσι είναι για όσους ζουν στον κάτω όροφο». Να είστε σίγουροι ότι ο γείτονάς σας θα προσπαθήσει να σας εξοντώσει με κάθε τρόπο.

Δεύτερον, να σέβεστε με ευλάβεια τις ώρες κοινής ησυχίας. Βοηθάει κάπως. Ε, αν έχετε και κάποιον εργένη από κάτω που ξυπνάει λίγο πιο αργά, ας προσπαθήσετε να συγκρατήσετε τα μικρά σας τουλάχιστον μέχρι τις 9. Όχι, 9.30 καλύτερα. Ας προγραμματίσετε ήσυχες ασχολίες για εκείνες τις ώρες (ζωγραφική, παζλ, κατασκευές κ.ά.). Κάνουν και πολύ καλό στα παιδιά σας.

Ρωτήστε φίλους σας! Σίγουρα θα υπάρχουν κάποιοι που έχουν καταφέρει και κοιμίζουν τα παιδιά τους από τις 7.30. Μην ανησυχείτε, δεν ξυπνάνε μέσα στο βράδυ, ούτε από τις 5 το πρωί. Τα ξυπνούν οι ίδιοι στις 7 και κάτι για να πάνε σχολείο. Γνωρίζω μερικούς- όχι πολλούς- τέτοιους, υπάρχουν! Όσο να ‘ναι βοηθάει την κατάσταση αν τα ποδοβολητά σταματούν εντελώς στις 7.30.

Να βγάζετε τα παιδιά σας έξω. Να τα αφήνετε να ξεσαλώνουν σε κούνιες, παιδότοπους, πάρκα, βουνά, λαγκάδια… Εκτονώνονται, τρώνε και κοιμούνται πολύ πιο εύκολα και έτσι γινόμαστε όλοι λίγο πιο ευτυχισμένοι.

Όσο για τους του κάτω ορόφου παίρνω ως δεδομένο ότι έχετε ήδη κάνει τις ευγενικές σας συστάσεις χωρίς αποτέλεσμα. Ακουστικά, ωτοασπίδες κλπ., επειδή τα έχω δοκιμάσει, δεν κάνουν τίποτα, οπότε σας έχω δύο λύσεις: spitogatos.gr και x-e.gr. Το ρετιρέ να νοικιάσετε ή ένα διαμέρισμα κάτω από ομογενείς που λείπουν 10 μήνες το χρόνο.

Υ.Γ. Μανώλη και Χαρά, αν, όταν μάθετε να διαβάζετε, πέσει κάπως στα χέρια σας αυτό το κείμενο, να ξέρετε ότι, όσο κι να δεν φαίνεται από τα προγραφόμενα, σας αγαπάω ΠΑΡΑ πολύ. Και σας εύχομαι να μη έρθει ποτέ η στιγμή να κατανοήσετε τη θεία του κάτω ορόφου.

Πηγή: talcmag.gr