Της Κατερίνας Σίμου
Πότε γίνεσαι μητέρα; Τη στιγμή που συλλαμβάνεις ή, τουλάχιστον, στους τρεις μήνες, όταν σιγουρευτείς; Ή μήπως γίνεσαι με το που θ᾽ ακούσεις το πρώτο κλάμα του μωρού σου, ή όταν, επιτέλους, του δώσεις την πρώτη αγκαλιά;
Όπου κι αν προσδιορίζεις την έναρξη της μητρότητας, ο δρόμος δεν είναι ποτέ ανθόσπαρτος -κι όσες μανούλες λένε ότι όλα ήταν τέλεια, δεν είχαν ούτε έναν πόνο, ούτε μια ραγάδα… να σταματήσουν να λένε και να σκεφτούν και μας τις υπόλοιπες που πονέσαμε κι ουρλιάξαμε τόσο πολύ που μας άκουσε όλη η Αθήνα μαζί με τα προάστια!
Γιατί η μητρότητα είναι απ᾽ την αρχή ένα βαρύ και ανθυγιεινό επάγγελμα ακόμα κι όταν τα πράγματα πάνε σχετικά καλά, και δε βρίσκεσαι με διαβήτη, αναιμία και το ένα και το άλλο απ᾽ το πουθενά!
Απολαμβάνω όλους όσους πιστεύουν ότι να κάθεσαι στο σπίτι και να μεγαλώνεις παιδί είναι μια εύκολη δουλειά. Αν βοηθοί σου είναι η νταντά-ΤV, ο παππούς ipad, τότε, ναι, είναι εύκολο! Αν, όμως, το αντιμετωπίσεις ως την κανονική σου δουλειά, το 9-5, -μόνο που δε σταματάει εκεί! – αν δώσεις στο παιδί σου όλη σου την προσοχή και την αφοσίωση, είναι μεγάλη, βαριά και δύσκολη δουλειά!
Καταρχάς, τ᾽ απλά και βασικά: Το σήκωμα βάρους. Ξαφνικά, μέσα σε πέντε λεπτά θαρρείς, το βλαστάρι σου έγινε από 5-6 κιλά (που τα ᾽χες άνετα), γύρω στα 15 και βάλε, και θυμάσαι τα παλιά μεγαλεία κι ακούς μέσα σου τον Ιωαννίδη να σου φωνάζει: «Κάτσε κάτω απ᾽ την μπάρα!»
Μόνο που ούτε τόσο εύκολο είναι, γιατί η μπάρα εκείνη μπορεί να είναι πιο βαριά, αλλά δεν κουνιέται πέρα-δώθε ξαφνικά ώστε να χάνεις το κέντρο βάρους σου και να σου «κόβεται» η μέση.
«Μην το σηκώνεις», θα μου πεις. Κι όταν πέφτει; Όταν είναι κουρασμένο και σου απλώνει τα χέρια… Αποτέλεσμα: «Αντίο, μέση!»
Έπειτα ο ύπνος. Δε φτάνει που έχασες τόσο ύπνο όταν ήταν μωρό, και δώσ᾽ του τα πέρα-δώθε βραδιάτικα (μέτρα ρυτίδες από ᾽κεινα τα χρόνια) αλλά κι όταν μεγάλωσε, δεν μπορούσε να κοιμηθεί μόνο του και 3 η ώρα ερχόταν στο κρεβάτι σας.
Όσον ύπνο πρόλαβες μέχρι τις 3 λοιπόν! Μετά ή ξυπνάς γιατί δεν έχεις χώρο ή γιατί σας ξεσκέπασε τελείως είτε επειδή κάνει kick-boxing στον ύπνο του, και ξαφνικά ξυπνάς με μια κλωτσιά στο πρόσωπο, στην κοιλιά, στο τρίτο κόκαλο των πλευρών αριστερά(άλλες ρυτίδες απ᾽ αυτή την αϋπνία!).
Φαγητό: αφού πέρασες το μαρτύριο της βρεφικής τροφής (τα ᾽χουμε πει αλλού αυτά) και σταμάτησες να τρως τ᾽ αποφάγια αλεσμένης γλυκοπατάτας, μπρόκολου και κινόα, φτάνει το σημείο που το παιδί σου αποφασίζει ότι το φαγητό δεν του αρέσει (άντε στην κουζίνα, μαμά, να δημιουργήσεις), είτε κάνει τρεις ώρες να το φάει και κάθεσαι και περιμένεις. Και κάνεις το κουτάλι αεροπλανάκι, και τραβάς τα μαλλιά σου! Είναι γνωστό ότι όταν γίνεσαι μάνα, αρχίζεις να τρως άτσαλα, ό, τι να ᾽ναι, όπου να ᾽ναι.
Μιλώντας για φαγητό, το σώμα σου έχει πάει περίπατο και ή κάνεις αιματηρές θυσίες για να το ξαναφέρεις στα ίσια του, ή το παίρνεις απόφαση ότι η σιλουέτα-καγκουρό κάποτε θα γίνει στη μόδα, πού θα πάει!
Το, δε, μυαλό σου πάει και αυτό. Η μνήμη που είχες κάποτε πάει, πέθανε. Όλες οι λεπτομέρειες που θυμόσουν μια φορά κι ένα καιρό, έχουν αντικατασταθεί στο λογισμικό του μυαλού σου με άλλες πιο άμεσες και πρακτικές πληροφορίες που χρειάζεσαι.
Συχνά, επίσης, ανακαλύπτεις ότι το παιδί σου είναι καλλιτέχνης! Πού και πώς το ανακαλύπτεις αυτό; Σε κάποιο τοίχο, στα χαρτιά με τα συμβόλαια απ᾽ τη δουλειά, στα γραπτά των μαθητών σου που είχες αφήσει στο γραφείο σου.
Άντε, φώναξε, τώρα, όταν έρχεται το παιδί σου όλο χαρά και σου λέει: «Κοίτα τι έφτιαξα, μαμά. Για σένα.» με τόση περηφάνια και μαζί άγνοια του τι έκανε!
Μετά έρχεται ο σωματικός πόνος. Όχι, όχι, η γέννα κι η μέση που είπαμε. Ο αβάσταχτος πόνος του να πατήσεις με γυμνό πόδι παιχνίδι με γωνίες (τουβλάκια, αυτοκινητάκια, χελωνονιτζάκια) χωρίς να το περιμένεις ή να σου μπει glitter στο μάτι εκεί που κάνεις κατασκευές!
Άλλη σκληρή εργασία στον τομέα «παιχνίδι» είναι όταν χάνεται το μικροσκοπικό κομμάτι μιας κατασκευής, που όμως είναι άκρως απαραίτητο για να σταθεί η όλη κατασκευή (είτε κυριολεκτικά, είτε, κυρίως, στο μυαλό του παιδιού σου). Μιλάμε για νανοτεχνολογία!
Σ᾽ αυτή την περίπτωση, βρίσκεις τον εαυτό σου στα τέσσερα, να οργώνει το χαλί σπιθαμή προς σπιθαμή, να κουνάει έπιπλα, να σηκώνει μαξιλάρια και καναπέδες.
Στη χειρότερη περίπτωση, βρίσκεις τον εαυτό σου χειμωνιάτικα, στο μπαλκόνι, με διπλές σακούλες σούπερ μάρκετ, ν᾽ ανοίγεις τη σακούλα της ηλεκτρικής σκούπας και να ψάχνεις μέσα στο χάος το «διαμάντι» απ᾽ το δαχτυλίδι της Μπάρμπι…
Το επάγγελμα-μητέρα έρχεται και μ᾽ άλλα πριμ: τα απογεύματα σου είναι πλέον δρομολόγια κολυμβητήριο-αγγλικά-καράτε. Τα Σαββατοκύριακα; Παιδικά πάρτι, ποδόσφαιρο, παιδότοπος.
Συχνά βρίσκεσαι πριν καλά-καλά το καταλάβεις και το συνειδητοποιήσεις μ᾽ ένα τρισχαριτωμένο σκυλάκι, γατάκι, κουνελάκι ή καναρινάκι, το οποίο, πέραν από τρισχαριτωμένο, είναι και ζωάκι και χρειάζεται φαγητό, μπάνιο, βόλτα. Εσύ πάλι αυτά -έστω την εποπτεία, αν έχεις καταφέρει άλλους να κάνουν, έστω καμιά φορά, τα υπόλοιπα!
Αν είσαι διπλοθεσίτης και το να είσαι μαμά δεν είναι η μοναδική σου εργασία; Τότε είναι χειρότερα. Γιατί τότε, εκτός απ᾽ την κούραση της δουλειάς, όλα τα παραπάνω απογεύματα και Σαββατοκύριακα, έχεις και τις τύψεις ότι δεν είσαι εκεί. Δεν είδες το πρώτο βήμα, δεν ήσουν όταν έπεσε και χτύπησε για να το πάρεις αγκαλιά, δεν είσαι η τέλεια μαμά που είχες φανταστεί και προγραμματίσει να είσαι, κι αυτό, οι συνεχείς τύψεις, είναι το πιο βαρύ και ανθυγιεινό πράγμα στον κόσμο!
Απ᾽ την άλλη, βέβαια, είναι το μόνο επάγγελμα στο οποίο η σφιχτή αγκαλιά του παιδιού σου και το αβίαστο «σ’ αγαπώ» που θα σου πει, γίνεται και πληρωμή και έμπλαστρο και τσιρότο και ύπνος και ενέργεια για να αντιμετωπίσεις και την αυριανή μέρα, και την επόμενη, και την επόμενη…
