Της Μαρίας Σκαμπαρδώνη

Η ανάγκη και η απαίτηση των ομόφυλων ζευγαριών για σεβασμό και κατοχύρωση των δικαιωμάτων τους, όπως και η καταπολέμηση κάθε διάκρισης με αφετηρία τον σεξουαλικό προσανατολισμό, αποτελεί ένα μείζον θέμα για την κοινωνία και την πολιτεία. Με δεδομένη τη ρατσιστική αντιμετώπιση κάθε σεξουαλικής ταυτότητας που είναι διαφορετική από την ετερόφυλη και με την καθαρά ομοφοβική στάση της Εκκλησίας της οποίας ο λόγος ασκεί μεγάλη επιρροή στην Ελληνική κοινωνία, η άρση των διακρίσεων που αφορούν τη σεξουαλικότητα του ατόμου είναι μία αρκετά δύσκολη υπόθεση. Φυσικά η κοινωνία προχώρησε ένα βήμα μπροστά με την κατοχύρωση του συμφώνου συμβίωσης και για τα ομόφυλα ζευγάρια, δίνοντας ανακούφιση σε πολλά ζευγάρια που προσδοκούσαν και ζητούσαν ισότιμη αντιμετώπιση από την κοινωνία.
Η ανάγκη και η επιθυμία πολλών ομόφυλων ζευγαριών για το δικαίωμα στη γονεϊκότητα, γεννά το ερώτημα αν η κοινωνία πρέπει να το αποδεχτεί. Κι εδώ είναι που ο λόγος της Επιστήμης έρχεται για να συγκρουστεί με λαϊκές αντιλήψεις διαποτισμένες από άγνοια, φοβία, θρησκευτική προκατάληψη η οποία διαιωνίζεται με το πέρασμα των αιώνων. Κι αυτό διότι πάρα πολλές έρευνες απέδειξαν ότι ο σεξουαλικός προσανατολισμός των παιδιών δεν επηρεάζεται από τη σεξουαλικότητα των γονέων, όπως και ότι τα παιδιά που μεγαλώνουν με ομόφυλους γονείς μπορούν να μεγαλώσουν το ίδιο ευτυχισμένα, αρκεί οι γονείς να έχουν την κατάλληλη ηθική, υλική, συναισθηματική υποστήριξη από το Κράτος. (εξάλλου, αν κάνω λάθος διορθώστε με, οι ομοφυλόφιλοι άνθρωποι ήρθαν στον κόσμο από ετερόφυλους γονείς!)
Η οικογένεια είναι ένας από τους αρχαιότερους και πιο διαχρονικούς θεσμούς σε ολόκληρη την ανθρωπότητα, διότι μέσω αυτής παρέχονται όλα αυτά που έχει ανάγκη ένας νέος οργανισμός για να συντηρηθεί, τόσο σε υλικό όσο και σε ψυχολογικό επίπεδο, διότι μέσω αυτής μεταγγίζονται σε κάθε νέο άνθρωπο πρότυπα και αξίες που συμβάλλουν στην υγιή ανάπτυξη και την κοινωνικοποίησή του. Ταυτόχρονα, είναι και ένας θεσμός ο οποίος με το πέρασμα του χρόνου και των εποχών μεταβάλλεται και εγκολπώνει μέσα της απαιτήσεις που γεννά η πρόοδος της κοινωνίας και οι διαφορετικές ανάγκες συνύπαρξης των ανθρώπων. Πολλές κοινωνίες θεωρούσαν φυσιολογικά και αποδεκτά πρότυπα οικογένειας που στις ημέρες μας φαντάζουν ξεπερασμένα και απάνθρωπα (στην αρχαία Ρώμη ο άνδρας σύζυγος είχε δικαίωμα ζωής επάνω στη σύζυγο και τα παιδιά του και αυτό θεωρούταν το σωστό, οι πατριαρχικές κοινωνίες που βασίστηκαν στην υποτίμηση της γυναίκας ως ανθρώπινης ύπαρξης, απαίτησαν υποδούλωση στην εξουσία του άνδρα και στον εξοβελισμό κάθε δικών της αναγκών και απαιτήσεων. Αυτά τα πρότυπα οικογενειών κάποτε ήταν τα κοινωνικά αποδεκτά και όμως παρήλθαν και –ευτυχώς για εμάς- ξεπεράστηκαν σε μεγάλο βαθμό. Διότι η οικογένεια αλλάζει, μεταβάλλεται με το πέρασμα των χρόνων, των αιώνων, δημιουργεί νέα πρότυπα οικογένειας που ξεπερνούν πια τη βιολογική συγγένεια και απορρίπτει κάποια άλλα.
Το γεγονός είναι ότι οι ετερόφυλοι, απλά και μόνο εξαιτίας της ‘’φυσιολογικής’’ σεξουαλικής τους συμπεριφοράς μπορούν να αποκτήσουν παιδιά όποτε θελήσουν, ακόμη και για την πλάκα τους, ακόμη και μετά από μία τυχαία γνωριμία. Η βιολογική ικανότητα κάποιου να αναπαραχθεί δε σημαίνει ότι έχει και τη δυνατότητα να εκπληρώσει σωστά τα καθήκοντά του ως γονέας. Η ετερόφυλη σεξουαλική συμπεριφορά από μόνη της δεν αρκεί για το μεγάλωμα ενός νέου ανθρώπου, δεν καθιστά από μόνη της την ικανότητα στη γονεϊκή αποστολή, για αυτό και καθημερινά βλέπουμε πάρα πολλά παιδιά ταλαιπωρημένα, παρατημένα , δυστυχισμένα, κακοποιημένα, μέσα στο μοντέλο οικογένειας που θεωρείται το σωστό και το αποδεκτό. Την ίδια στιγμή που ένας πατέρας κακοποιεί το παιδί του ή μία μητέρα που εγκαταλείπει τα παιδιά της, ένας ομοφυλόφιλος άνθρωπος που επιθυμεί να δώσει αγάπη δεν μπορεί να σκεφτεί καν το δικαίωμα στην παιδοθεσία ή στην απόκτηση παιδιού μέσω παρένθετης μητέρας, εξαιτίας της σεξουαλικότητάς του και μόνο, εξαιτίας της ομοφοβίας που διαποτίζει την κοινωνία. Γονιός είναι αυτός που παρέχει στοργή ,άνευ όρων αγάπη, ηθική και υλική στήριξη στο παιδί του κι αυτό δε σχετίζεται το φύλο ή τη βιολογική συγγένεια, όπως συμβαίνει πχ, στην περίπτωση της υιοθεσίας.
Ένα παιδί μπορεί να κακοποιείται σε ένα περιβάλλον με μπαμπά και μαμά, ένα παιδί μπορεί να μεγαλώνει σε ένα περιβάλλον με μία μητέρα γιατί ο πατέρας σκοτώθηκε στη διάρκεια της εγκυμοσύνης ή γιατί εξαφανίστηκε μόλις έμαθε για αυτή, σε ένα περιβάλλον με έναν πατέρα γιατί οι περιστάσεις, οι επιλογές της μητέρας ή η ζωή έκαναν αδύνατη τη συμβίωση όλων μαζί, σε ένα περιβάλλον με έναν παππού και μία γιαγιά γιατί οι γονείς μπορεί να σκοτώθηκαν ή να μπήκαν φυλακή για διάφορα χρέη. Ένα παιδί μπορεί επίσης να μεγαλώνει όμορφα σε ένα περιβάλλον με μπαμπά και μαμά, ένα παιδί μπορεί να παίρνει αγάπη από τις κυρίες ενός ιδρύματος, ένα παιδί μπορεί να υιοθετείται από μία γυναίκα που δεν μπορούσε ή δεν κατάφερε να αποκτήσει δικά της παιδιά. Πολλά και διάφορα παραδείγματα που προσπαθούν να δείξουν το αυτονόητο: ότι το φύλο ενός γονιού δεν παίζει πάντα ρόλο στην υγιή διαπαιδαγώγηση του παιδιού, αλλά η αγάπη και η στοργή που λαμβάνει. Αυτό δεν κάνει αυτόματα τους ομοφυλόφιλους γονείς καλύτερους από τους ετερόφυλους, όπως δε θα τους έκανε το ύψος ή αν είναι λεπτοί ή πιο εύσωμοι. Γονιός είναι αυτός που δίνει αγάπη και αυτό δε σχετίζεται με τη σεξουαλική ταυτότητα.
Θα ήθελα να ζήσω κάποτε σε μία κοινωνία όπου όλα τα παιδιά θα μεγαλώνουν ευτυχισμένα, είτε έχουν ομόφυλους είτε ετερόφυλους γονείς, θα λαμβάνουν την αγάπη, τη φροντίδα και την προστασία που αξίζουν και θα αποκτούν την υποδομή για την ανάπτυξη μίας υγιούς ενήλικης προσωπικότητας.