Το δικό της αγώνα για επιβίωση, στερούμενη πράγματα βασικά, που για εμάς θεωρούνται δεδομένα, δίνει μια πολύτεκνη οικογένεια στην περιοχή του Λάκκου (πρώην Υγειονομικό) στο Ηράκλειο.

Μια οικογένεια με 9 παιδιά, που όμως είναι αναγκασμένη να ζει σε ένα παράπηγμα, χωρίς νερό και ρεύμα, με φθαρμένες και μισοσπασμένες πόρτες και παράθυρα, που όταν βρέχει μπάζει από παντού νερά, που τρέχουν πάνω από τα κρεβάτια των παιδιών.

Η μητέρα είναι αναγκασμένη να «δανείζεται» νερό από τα διπλανά σπίτια για να πλύνει και να μαγειρέψει, ενώ για να κάνει μπάνιο τα παιδιά της πρέπει, εν έτει 2017, να ζεστάνει το νερό στην ξυλόσομπα.

Παιδιά και γονείς είναι υποχρεωμένοι χειμώνα-καλοκαίρι να μοιράζονται τρία κρεβάτια και κάποιοι από αυτούς να κοιμούνται ακόμα και κάτω στο πάτωμα, αγκαλιάζοντας ο ένας τον άλλο για να ζεσταθούν.

Όπως αναφέραμε, το σπίτι δεν έχει ρεύμα, άρα ούτε και θέρμανση, την οποία μπορεί να τους προσφέρει μόνο η ξυλόσομπα, και αυτή όταν ο πατέρας έχει καταφέρει να βρει ξερά ξύλα, ψάχνοντας από “δω και από “κει.

Αν και αυτές τις δυσκολίες έχουν καταφέρει τόσα χρόνια να τις υπομένουν, μόνιμος φόβος τους, και κυρίως των μικρών παιδιών της οικογένειας, είναι το σκοτάδι όταν δύει ο ήλιος, καθώς, χωρίς ρεύμα, υποχρεώνονται να φέγγουν με τους λύχνους και τα γκαζάκια, και αυτά όταν βρεθεί κάποιος γείτονας ή ευαισθητοποιημένος πολίτης να τους τα προσφέρει.

Δίπλα στο Πολιτιστικό

Για τις ανάγκες του ρεπορτάζ βρεθήκαμε στο σπίτι της οικογένειας, το οποίο βρίσκεται στην οδό Γεωργίου Ρωμανού, μια ανάσα από το Πολιτιστικό Κέντρο, με το οποίο το χωρίζει ένας μόνο πεζόδρομος.

Όπως θα δείτε στις φωτογραφίες, η αντίθεση ανάμεσα στις δύο εικόνες, αυτής του σύγχρονου κτηρίου του Πολιτιστικού Κέντρου και του παραπήγματος που μένει η πολύτεκνη οικογένεια, είναι εντελώς ντροπιαστική, για μια πόλη όπως το Ηράκλειο, που θέλει να λέγεται ευρωπαϊκή.

Γκρεμίζουν το σπίτι

Το δράμα της οικογένειας, όπως μας εξομολογείται η 35χρονη μάνα Κατερίνα Δημοπούλου, κρατάει χρόνια… Τόσο αυτή, όσο και ο συνομήλικος άντρας της είναι εδώ και αρκετό καιρό άνεργοι.

Προσπαθούν να τα βγάλουν πέρα με ένα επίδομα των 500 ευρώ που παίρνουν κάθε δίμηνο.

«Ας είναι καλά κάποιοι γείτονες και άνθρωποι που περνάνε τυχαία από την περιοχή, βλέπουν την κατάσταση και μας βοηθάνε, δίνοντάς μας ένα πιάτο φαΐ και κάτι για τα παιδιά μου, αλλιώς θα ήμασταν χαμένοι. Όσο και να ψάξαμε για δουλειά δε βρήκαμε τίποτα πουθενά, ούτε εγώ, ούτε ο άντρας μου. Και έτσι παλεύουμε καθημερινά με τη φτώχια μας και με το φόβο να ξυπνήσουμε ένα πρωί και να μας πετάξουν έξω από το σπίτι, που μας παραχωρήθηκε προσωρινά», μας είπε η κ. Δημοπούλου.

Ο φόβος να μείνουν δίχως και αυτό το κεραμίδι πάνω από τα κεφάλια τους, το οποίο, παρά τις ελλείψεις και τις δυσκολίες, είναι μια λύση ώστε να μην κοιμούνται στο δρόμο, πηγάζει από το γεγονός ότι αργά ή γρήγορα, όπως τους έχουν ενημερώσει από το Δήμο, θα γκρεμιστεί.

Σύμφωνα με τα σχέδια, θα γίνει διάνοιξη του δρόμου. Έτσι, αν δε βρεθεί άμεσα γι” αυτούς μια στέγη έστω κα με τα στοιχειώδη – άλλωστε οι άνθρωποι αυτοί δεν έχουν μάθει στις πολλές ανέσεις – θα μείνουν και άστεγοι.

Γι” αυτό και μέσω του ρεπορτάζ της «Ν.Κ.» ζητάνε μια στέγη, κάνοντας έκκληση σε όποια αρμόδια Αρχή ή πολίτη μπορεί να βοηθήσει, ώστε να δοθεί λύση στο πρόβλημά τους.

ΠΡΟΝΟΙΑ

«Θέλουν να μου πάρουν τα παιδιά»

Κατά το παρελθόν, όπως μας είπε κ. Κατερίνα Δημοπούλου, τους έχουν επισκεφτεί άτομα από την Πρόνοια. Βλέποντας μάλιστα τις συνθήκες ζωής της οικογένειας, τους ενημέρωσαν ότι «κρίνουν σωστό να μου πάρουν τα παιδιά, προκειμένου να ζήσουν σε καλύτερο περιβάλλον. Εγώ όμως δε δίνω τα παιδιά μου. Δεν μπορώ να τα αποχωριστώ. Τα γέννησα και τα θέλω κοντά μου».

Με τρεμάμενη φωνή, η 35χρονη μητέρα εκφράζει άλλον ένα φόβο της, αυτόν του να χάσει και τα παιδιά της. Παιδιά πανέξυπνα και γλυκύτατα, που, όπως διακρίναμε μέσα από το ρεπορτάζ μας, δεν ξεχνούν καθημερινά να πηγαίνουν σχολείο, αλλά και να χαμογελούν.

Παρά τις στερήσεις και τις δυσκολίες, κάνουν όνειρα για το μέλλον, όπως να γίνουν επιστήμονες.

Ο 10χρονος Φώτης, για παράδειγμα, όπως μας είπε, θέλει να γίνει αστροφυσικός, ενώ ο 14χρονος Δημοσθένης, όταν τον ρωτήσαμε, μας απάντησε ότι ονειρεύεται να γίνει ζωγράφος.

Τα παιδιά αυτά έχουν κάθε δικαίωμα να πραγματοποιήσουν τα όνειρά τους, όπως δικαίωμα επίσης έχουν να ζήσουν και μια καλύτερη ζωή μαζί με τους γονείς τους.

Ρεπορτάζ: Μαρία Αντωνογιαννάκη

Πηγή: neakriti.gr