Της Ειρήνης Μαρκιανού
Όλυνθος Χαλκιδικής, 2011.
Ο διευθυντής του ολοήμερου Δημοτικού Σχολείου και οι δάσκαλοι έχουν μια ιδέα. Γιατί να μένουν αναξιοποίητα 9,5 στρέμματα σχολικού και αύλιου χώρου; Δεν θα έδειχνε πολύ ωραιότερος αν γέμιζε παρτέρια;
Όλυνθος Χαλκιδικής, 2016.
Βράβευση του Ολοήμερου Σχολείου στον Εκπαιδευτικό Διαγωνισμό Σεναρίου του ευρωπαϊκού έργου με θέμα: «Σχολικοί κήποι και παρτέρια: Παραγωγή και διάθεση αγροτικών προϊόντων».
Πώς έφτασαν όμως ως εκεί; Τί μεσολάβησε σε αυτά τα πέντε χρόνια σε αυτό το χωριό της βορείου Ελλάδας και τελικά το έκανε υπόδειγμα, κατακτώντας σημαντικές διακρίσεις;
Πράγματι, όλα ξεκίνησαν από την ιδέα πως ο χώρος του σχολείου, και ιδιαίτερα ο τεράστιος χώρος του προαυλίου, ήταν ιδανικός για να στεγάσει θερμοκήπιο και παρτέρια, όπου οι ίδιοι οι μαθητές θα φύτευαν και ακόμα όπου εκείνοι θα διδάσκονταν όσο περισσότερα μαθήματα γινόταν στη φύση.
Έτσι λοιπόν ξεκίνησε η όλη διαδικασία και πολύ σύντομα, με την ομαδική προσπάθεια όλων και την αμέριστη βοήθεια των κατοίκων του χωριού, αλλά και των τοπικών αρχών, το σχολείο στόλιζαν παρτέρια και θερμοκήπιο για τους χειμερινούς μήνες, όπου τα παιδιά προσωπικά καλλιεργούν πια τα δικά τους οπωροκηπευτικά.
Αυτή δεν είναι μια απλή διαδικασία. Αντιθέτως, απαιτεί πολλή σκέψη και προσεκτικό σχεδιασμό πριν την πραγματοποίησή του. Είναι ένα ολόκληρο project: από το πώς και πού θα στηθούν τα παρτέρια, το πώς θα ποτίζονται τα φυτά, τη σπορά, αλλά και τη διάθεση των προϊόντων. Συγκεκριμένα, τα παιδιά, ανά τάξη, συνέβαλαν είτε στο πλύσιμο, είτε στην ταξινόμηση και ομαδοποίηση των λαχανικών, και έπειτα ως σχολείο έστησαν τους πάγκους τους και πούλησαν τα προϊόντα τους μέσα σε κλίμα χαράς και υπερηφάνειας για το κατόρθωμά τους.
Το project τους αυτό τους έφερε τελικά να συμμετάσχουν στο ευρωπαϊκό πρόγραμμα Teachers4Europe, μέσα από το οποίο τελικά έδειξαν πώς μπορούν να ενταχθούν οι σημαντικές αρχές της βιολογικής γεωργίας στο εκπαιδευτικό πλαίσιο.
Όμως δεν ήταν η διακρίσεις και η προβολή αυτοσκοπός. Οι μικροί καλλιεργητές συνεχίζουν όλα αυτά τα χρόνια να καλλιεργούν στα παρτέρια τους, βγάζοντας ακόμα (δυο χρόνια πριν) και το δικό τους λάδι!
Το ιδιαίτερο για τα ελληνικά δεδομένα σχολείο της Ολύνθου δεν περιορίστηκε όμως στο φύτεμα. Όλα αυτά τα χρόνια στο χώρο του πραγματοποιούνται δράσεις όπως Πάρκο Κυκλοφοριακής Αγωγής, Παζάρι Αγάπης, εκπαιδευτικές επισκέψεις, καλλιτεχνικές δραστηριότητες (όπως αγγειοπλαστική) και διαγωνισμός ζαχαροπλαστικής, όλα στο πλαίσιο της hands-on εκπαίδευσης, με άλλα λόγια της εκπαίδευσης που απαιτεί συμμετοχή όχι μόνο του πνεύματος αλλά και του σώματος για την καλύτερη κατανόηση εννοιών και για την καταγραφή τους στη μακροπρόθεσμη μνήμη.
Τί μας έμαθε το παράδειγμα του ολοήμερου Δημοτικού Σχολείου Ολύνθου;
Αυτό που διαπιστώνει κανείς παρακολουθώντας εκπροσώπους του σχολείου να μιλούν για όσα έχουν καταφέρει εκεί πάνω, είναι πως τίποτα τελικά δεν είναι ακατόρθωτο, ακόμα και στη δημόσια ελληνική παιδεία. Τα βασικά συστατικά που απαιτούνται είναι όραμα, στόχοι, πείσμα, υπομονή και κουράγιο από τους ανθρώπους που θα φέρουν τις αλλαγές στα μουντά κατά βάση ελληνικά σχολεία.
Με πολλή θέληση και αγάπη για τα παιδιά, άνθρωποι με όραμα είναι τελικά εφικτό να ανθίσουν ακόμα και μέσα στο «σύστημα», αποδεικνύοντας πως δεν υπάρχει δε μπορώ, παρά μόνο δε θέλω.
Τελικά… «η καλύτερη τάξη είναι αυτή που για ταβάνι της έχει τον ουρανό» (Margaret McMillan).
