Της Stephanie Frias

Μετάφραση/Eπιμέλεια: Βιβή Συργκάνη

Το 2016, ο σύντροφός μου και εγώ μαζί με τα δύο μικρά παιδιά μας (και τα δύο κάτω των 5 ετών) αφήσαμε τις ΗΠΑ για να ζήσουμε σε ένα μικρό χωριό στο Εκουαδόρ. Ήταν μια από τις πιο δυνατές εμπειρίες της ζωής μου, που άλλαξε την οπτική μου για το πώς μεγαλώνουμε τα παιδιά μας. Μετά από σχεδόν ενάμιση χρόνο, αυτές είναι οι σκέψεις μου σχετικά με την ανατροφή των παιδιών στον Εκουαδόρ:

Το στήθος είναι το καλύτερο

Οι μητέρες θηλάζουν τα μωρά τους χωρίς κανένα δισταγμό. Δεν υπάρχει στίγμα ούτε συνδέεται με τη σεξουαλικότητα η πιο φυσική πράξη της μητρότητας. Οι μητέρες δεν ψάχνουν δωμάτια για να κρυφτούν προκειμένου να θηλάσουν. Οι ανάγκες των μωρών έχουν προτεραιότητα και κανείς δεν κοιτάζει περίεργα μια μητέρα που θηλάζει σε δημόσιο χώρο. Στην πραγματικότητα, η μητρότητα και ο θηλασμός γιορτάζονται έντονα στη χώρα, σαν ιεροτελεστίες. Οι γυναίκες λατρεύουν την περίοδο που θηλάζουν, και η κοινωνία προσφέρει πλήρη, αμερόληπτη υποστήριξη.

Παιδική ανεξαρτησία

Στο Εκουαδόρ, έμεινα έκπληκτη από την εμπιστοσύνη που δείχνουν οι γονείς στα παιδιά από πολύ νεαρή ηλικία. Από την ηλικία των 4 ή 5 ετών, πολλά παιδιά έχουν την ελευθερία να περιφέρονται στην γειτονιά χωρίς επίβλεψη. Έχω δει παιδιά αυτής της ηλικίας να αγοράζουν από χαρτί υγείας μέχρι γάλα ή και βενζίνη. Το θέμα είναι ότι οι γονείς δεν φοβούνται να εμπνεύσουν εμπιστοσύνη, ανεξαρτησία και το αίσθημα ευθύνης στα παιδιά τους από νεαρή ηλικία. Τα παιδιά προσχολικής ηλικίας συχνά εκπαιδεύονται για έννοιες όπως είναι αυτή του χρήματος πολύ πριν εισέλθουν στην τάξη.
Τα παιδιά δεν μένουν ποτέ πίσω

Κανένα μέρος δεν είναι «ελεύθερη ζώνη από παιδιά». Τα παιδιά πάνε παντού στο Εκουαδόρ. Οι γονείς δεν αφήνουν ποτέ τα παιδιά τους επειδή έχουν κάτι σημαντικό να κάνουν. Η κουλτούρα είναι ανεκτική ώστα τα τα παιδιά να είναι παρόντα, ακόμη και στις πιο άβολες περιστάσεις. Επιπλέον, υπάρχουν συνήθως προνόμια για τους γονείς που εμφανίζονται με τα μικρά τους. Οι τράπεζες και οι δημόσιες υπηρεσίες συχνά επιτρέπουν σε άτομα με παιδιά να παρακάμπτουν τη σειρά και να εξυπηρετούνται με προτεραιότητα. Ακόμα και σε ιατρικά και οδοντιατρικά ραντεβού, οι μητέρες γενικά αναμένεται να εμφανιστούν με τα παιδιά τους. Πήγα στον οδοντίατρο και εντυπωσιάστηκα όταν άνοιξε ένα συρτάρι και έβγαλε παιχνίδια στο πάτωμα για να παίξουν τα παιδιά μου κάτω από την οδοντιατρική καρέκλα!

No pasó nada

Αυτή η δημοφιλής φράση σημαίνει «δεν συνέβη τίποτα». Όταν ένα παιδί πέφτει, οι γονείς δεν δραματοποιούν το γεγονός. Δεν υπάρχει εδώ ο «γονέας ελικόπτερο», που στέκεται διαρκώς κοντά στο παιδί σε περίπτωση που πέσει ή κάνει μια γρατζουνιά. Στην πραγματικότητα, συχνά, οι γονείς θα γυρίσουν την πλάτη ή θα κοιτάξουν μακριά αμέσως μετά το περιστατικό. Η συγκεκριμένη κίνηση βασίζεται στην σκέψη ότι αν δεν γίνουμε δραματικοί την ώρα του περιστατικού, συνήθως το παιδί θα σηκωθεί και θα συνεχίσει την δραστηριότητα που έκανε πριν χτυπήσει (αν δεν έχει συμβεί κάτι ανησυχητικό βέβαια.) Η φιλοσοφία είναι δοκιμασμένη και αληθινή, και ως αποτέλεσμα τα περισσότερα παιδιά ούτε καν κλαίνε με τους μικρούς τραυματισμούς.

Οικογενειακοί δεσμοί

Έξω από τις μεγάλες πόλεις, η φροντίδα του παιδιού γίνεται από ξαδέλφες, γιαγιάδες και θείες, οι οποίες έχουν ισχυρή παρουσία στη ζωή κάθε παιδιού. Όταν το παιδί είναι άρρωστο, έχει χτυπήσει, ή σχόλασε από το σχολείο, δεν πειράζει αν η μαμά και ο μπαμπάς δεν είναι σπίτι γιατί εργάζονται. Τα παιδιά είναι συνηθισμένα να τρέχουν στον πλησιέστερο συγγενή και να δέχονται φροντίδα, χωρίς ερωτήσεις.
Μέρος του μεγαλύτερου συνόλου

Τα παιδιά πάντα συμμετέχουν στην οικογενειακή επιχείρηση και συχνά έχουν τον δικό τους ξεχωριστό ρόλο στις καθημερινές διαδικασίες. Ιδιαίτερα στις μικρές πόλεις και τα χωριά, οι περισσότερες οικογένειες λειτουργούν ένα μικρό μαγαζάκι που τους προσφέρει το κύριο εισόδημα. Οι τυπικές θέσεις εργασίας, όπως της γνωρίζουμε στην Αμερική, δεν είναι συνηθισμένες εδώ, και το να κερδίσει κανείς χρήματα δεν είναι καθόλου απλό.

Για να εξασφαλιστεί η επιβίωση και ακόμη και η επιτυχία μιας οικογενειακής επιχείρησης, οι άνθρωποι πρέπει να εφεύρουν κάθε μέσο εισοδήματος που είναι δυνατό. Τα παιδιά δεν αποκλείονται και συχνά αποτελούν αναπόσπαστο μέρος της οικογενειακής επιχείρησης, ανεξάρτητα από την ηλικία τους. Έχω δει παιδιά να πωλούν οτιδήποτε μπορούν από την οικογενειακή επιχείρηση: παγωμένο νερό, φρούτα, εφημερίδες, στυλό, φορτιστές τηλεφώνου. Τα παιδιά σπάνια μεγαλώνουν εξαρτημένα από τα χρήματα του μπαμπά. Αντ ‘αυτού, φτάνουν στην ενηλικίωση με πρόθεση να υποστηρίξουν τόσο τους γονείς όσο και τις δικές τους οικογένειες αργότερα.
Ένα μέρος για όλους

Μία από τις αγαπημένες μου πλευρές της κοινωνίας στο Εκουαδόρ είναι η πραγματική αποδοχή. Όλοι αντιμετωπίζονται ως ίσο προς ίσο και κανείς δεν αισθάνεται διαχωρισμένος επειδή έχει μια ειδική ανάγκη. Άνθρωποι όλων των φύλων, ηλικίας, προσανατολισμού, εκπαίδευσης, σωματικής και πνευματικής ικανότητας ενσωματώνονται σε όλες τις πτυχές της κοινωνίας. Δεν υπάρχουν ειδικοί χώροι για όσους έχουν ειδικές ανάγκες. Η ιδεολογία είναι ότι αν θέλεις να είσαι εδώ, θέλουμε και εμείς να είσαι εδώ. Αυτή είναι μια εκπληκτική ιδέα για τη διδασκαλία των παιδιών: ποτέ να μην κάνουν διακρίσεις. Γιορτάστε και αγκαλιάστε τις διαφορές όλων!

Πηγή: enallaktikos.gr