Της Κρυσταλίας Πατούλη
«Κομοτηνή: Για αποπλάνηση, βιασμό και ανθρωποκτονία κατηγορείται ο 15χρονος«. Και μετά στο τέλος της είδησης, η επιπλέον πληροφορία: «Το παιδί που στο παρελθόν είχε επίσης αποπειραθεί να βιάσει άλλο ανήλικο, είχε πέσει και το ίδιο θύμα βιασμού». To παιδί, του παιδιού, ω παιδί!
Δύσκολο ακόμα και να το δώσεις γραμμένο για να το καταλάβει ο κόσμος. Να το πούμε κι αλλιώς:
Το κωφάλαλο 15χρονο ανήλικο αγόρι που φέρεται να «ομολόγησε»(σε εισαγωγικά το «ομολόγησε» γιατί δεν μπορούσε να μιλήσει), ότι σκότωσε το 6χρονο κωφάλαλο αγόρι, και θα αποδειχθεί από τη νεκροψία αν εκτός του ότι το σκότωσε, το βίασε, φέρεται να είχε βιαστεί και το ίδιο στο παρελθόν(όπως λέγεται, το είχαν απαγάγει, το είχαν πάει σε ένα χωριό και το είχαν δέσει σε δέντρο και το είχαν βιάσει), και αργότερα φέρεται να είχε αποπειραθεί να βιάσει άλλο ανήλικο.
Με άλλα λόγια:
β) «Η άρνηση να μάθουμε«.
Το παιδί, του παιδιού, ω παιδί!
Σε εγκαταλελλειμένο σπίτι… δεμένο χεροπόδαρα, βιασμένο, το σκοτωμένο το είχε -να δείχνει την ακινησία, τη φυλακή-, του έκλεισε το στόμα να μην ακουστούν οι άναρθες κραυγές του, να πεθάνει ασφιχτυώντας, και σκεπασμένο με ένα μπουφάν το είχε -να προστατευτεί από την παγωνιά-, σκεπασμένο και με μια κουρτίνα λένε ότι το είχε -να κρυφτεί από τα μάτια της κοινωνίας, να μείνει για πάντα μυστικό, ακόμα κι από τον ίδιο.
Δεν μπορούσε να μιλήσει με λέξεις, να εξηγήσει με λέξεις, αλλά όλα τα έδειξε, αφού δεν μπόρεσε αλλιώς να τα μοιραστεί, με όλη τη φρίκη που κουβαλούσε τα έδειξε, σε όλους όσοι δεν καταλάβαιναν τη «γλώσσα του».
Τώρα εμείς δεν βρίσκουμε λέξεις μιλήσουμε γι’ αυτή την πολλαπλή τραγωδία. Δεν έχουμε λέξεις. Έχουμε χρέος όμως να τις βρούμε.
Η άρρωστη κοινωνία, βγάζει άρρωστους ανθρώπους. Κι ότι προκάλεσε την αρρώστεια τους -χωρίς να επέμβει καμία δικαιοσύνη, χωρίς κανένας να τους καταλάβει, χωρίς κανένας να υπάρχει για να μοιραστούν τη φρίκη που έζησαν- το επαναλαμβάνουν στους άλλους ή και στον εαυτό τους.
Γι’ αυτό ζουν -συνειδητά ή ασυνείδητα: Για να βλέπουν να πονάνε οι άλλοι από τον πόνο που προκάλεσαν, απο τον πόνο που τους προκάλεσαν. Για να καθρεφτίζονται σε… φωτογραφίες πόνου, που είναι οι ίδιοι με κάποιον τρόπο μέσα τους.
Αν συνεχίσει η κοινωνία να απαξιεί για την… παιδική ψυχή της, θα συνεχίσει να βλέπει το πρόσωπo αυτής της απαξίωσής μπροστά της. Αν, όμως, η κοινωνία, Κεμάλ, μπορέσει να σταματήσει κάποτε την παιδική κακοποίηση, υπάρχει μια ελπίδα να αλλάξει. Όπως είπε και ο Henrik Ibsen: Η μεγαλύτερη αμαρτία, η ασυγχώρητη, είναι να σκοτώνεις μέσα σ’ έναν άνθρωπο την αγάπη.-
