Της Αλεξίας Μπακοπούλου
Η αγία ελληνική οικογένεια, είναι γνωστό τοις πάσι, διαθέτει τα καλύτερα παιδιά. Γιατί, άλλη παιδί δεν έκανε, μόνο η Μαριώ το Γιάννη. Που είναι και ο ομορφότερος και ο πιο καταπληκτικός. Είναι το παιδί της κουκουβάγιας μάνας που με τα τεράστια μάτια της βλέπει μόνο την αλήθεια. Τη δική της αλήθεια, ενίοτε αλλοιωμένη από την υπερβολική αγάπη και την επιθυμία μιας έμμεσης επιβεβαίωσής της.
Το παιδί της είναι μια διάνοια επιπέδου CERN. Κάνει μοναδικά πράγματα. Τι ζωγραφίζει, τι τραγουδάει, τι φτιάχνει μπαλάκια με πλαστελίνες, τι κλωτσάει τη μπάλα. Και λίγα είπα. Και από ομορφιά! Α, μιλάμε για το παιδί …καλλονό. Είμαστε τίγκα στους λεβέντες και τις κουκλάρες.
Το παιδί της κουκουβάγιας μάνας, δέχεται συχνά αρνητικά vibes. Επιστημονικά: ματιάζεται. Όντας το καλύτερο και το ομορφότερο, όλοι το φθονούν και το ματιάζουν. Και τρέχουν οι γιαγιάδες να διαβάζουν ευχές και «ρουφηγμένο το παιδί», και «σκασμένο από το μάτι το καμάρι μας».
Είναι το παιδί που ακόμα και εάν έδειρε το Θανασάκη, γιατί του πήρε το μολύβι με τον καλύτερο Ρower Ranger, έχει τα δίκια του και πέσανε όλοι να το φάνε.
Οι επιτυχίες του παιδιού της κυρά κουκουβάγιας δεν χωράνε ούτε σε εξάτομο έργο (δερματόδετο). Τα κάνει όλα τέλεια. Είναι, μακράν το καλύτερο, σε όλα και με διαφορά. Γιατί μόνο η δόλια η μάνουλα γνωρίζει «πραγματικά» την αξία του παιδιού της. Μόνο αυτή έχει μάτια πλάνα να δει την απολλώνια εμορφιά του και τη διαγαλαξιακή του διάνοια .
Είναι η στιγμή εκείνη που η μανούλα ανοίγει τα φτερά της να το προστατεύσει και στην πραγματικότητα το πνίγει μέσα σε υπερβολές και διθυράμβους που δεν ανταποκρίνονται στην πραγματικότητα. Αφήνει το παιδί της να νιώθει μοναδικό και υπέροχο, γιατί η αίσθηση του μέτρου και της ειλικρινείας έχει εξαφανιστεί κάτω από τόνους λατρείας.
Όλοι αγαπάμε τα παιδιά μας. Ή ακόμα καλύτερα τα λατρεύουμε. Πόσο όμως τα βαραίνουμε όταν ρίχνουμε επάνω τους τόνους θαυμασμού; Πόσο πολύ τα «κλειδώνουμε» σε ένα παλάτι όπου οσφυοκάμπτες αυλικοί τους φουσκώνουν το μυαλό; Πόσο ευάλωτα τα κάνουμε όταν βγαίνουν σε ένα κόσμο που δεν μασάει τα λόγια του;
Η αγάπη δίνεται με μέτρο και καθαρό βλέμμα. Η μαμά κουκουβάγια αυτό που πρέπει να κάνει είναι να δώσει στα παιδιά της τα τεράστια μάτια της για να βλέπουν την αλήθεια, και τα φτερά της για να πετάνε ελεύθερα, μακριά από τα κλουβιά του υπέρμετρου θαυμασμού.
Αγαπάμε τα παιδιά μας για αυτό που είναι, και όχι για αυτό που θα θέλαμε να είναι. Αναγνωρίζουμε τις πραγματικές τους δυνατότητες και παλεύουμε για να τους δώσουμε δύναμη να διαχειριστούν τις δυσκολίες τους. Ο βασιλιάς στο παραμύθι ήταν τελικά γυμνός. Οι βασιλιάδες και οι βασίλισσες τις καρδιάς μας φοράνε τα ρούχα της πραγματικότητας και με αυτά πρέπει να τα στηρίξουμε να προχωρήσουν στην μεγάλη παρέλαση μιας ζωής που η μανούλα δεν θα είναι πανταχού παρούσα.
Κουκουβά…
Πηγή: themamagers.gr
