Της Τζίνας Γαβαλά
Θυμάμαι σαν και σήμερα την πρώτη φορά που έφυγα για διακοπές με το πρώτο μου παιδί. Ήταν τότε ο Γιάννης 4 μηνών, ήταν τέλος Ιουλίου και ο προορισμός μας ήταν η Πάρος. Για πρώτη φορά στη ζωή μου έβλεπα το αυτοκίνητό μου να είναι τίγκα, χωρίς να έχω πάρει σχεδόν τίποτα για μένα! «Μα πώς γίνεται αυτό;» Σκεφτόμουν. Νομίζω η τσάντα μου είχε μέσα μόνο μαγιό και ελάχιστα ρούχα, αφού το μόνο σημείο που χωρούσε να μπει ήταν στα πόδια κάτω από τη θέση του παιδικού καθίσματος του μωρού!
Το καρότσι και το πάρκο έπιαναν όλο το πορτ παγκάζ , οπότε όλος ο υπόλοιπος εξοπλισμός του παιδιού, οι πετσέτες και τα σεντόνια του, τα ρούχα του, οι θερμαντήρες για το γάλα του, τα μπιμπερό, ο αποστειρωτήρας, όλα του τα καλλυντικά, παιχνιδάκια, πάνες, κουλούρα για τη θάλασσα και ό,τι άλλο μπορεί να χρειάζονταν οι ενήλικες της παρέας έπρεπε να χωρέσουν στο υπόλοιπο αυτοκίνητο. Μόνο και μόνο να τα φορτώσω όλα μου πήρε 3 ώρες! Όσο για το ταξίδι με το πλοίο, για να πάρω το καρότσι από το πορτ παγκάζ έπρεπε να βγάλω ότι είχα χώσει από πάνω, οπότε 3 ώρες ήμουν με το μωρό αγκαλιά, αφού δεν είχα να το ακουμπήσω κάπου.
Αφού φτάσαμε, έπρεπε να στήσω το πάρκο, να τον κάνω μπάνιο, να τον ταίσω για να μην χάνουμε το πρόγραμμα και να τον κοιμίσω! Και τότε, αφού κοιμήθηκε, νομίζω ότι όλοι οι συμβολισμοί που ακολουθούν τη ζωή μου μέχρι και σήμερα ανοίχτηκαν ξεκάθαρα μπροστά μου… Θα περνούσε πολύς καιρός για να μπορέσω να ξαναδώ το συγκεκριμένο νησί ή τον οποιονδήποτε άλλον προορισμό σαν τόπο ξεκούρασης και χαλάρωσης. Όμως θα περνούσε ακόμα πιο πολύς καιρός μέχρι να νιώσω ότι προτιμώ να είμαι οπουδήποτε αλλού στον κόσμο, υπό οποιεσδήποτε άλλες συνθήκες.
Το επόμενο πρωί στη θάλασσα, συνάντησα μια μαμά με δύο παιδάκια. Ένα μωρό και ένα περίπου στα 4-5. Πιάσαμε την κουβέντα και την ρώτησα πώς είναι με δύο παιδιά η ζωή. Μου απαντάει με μεγάλη σιγουριά: «Κορίτσι μου να το θυμάσαι αυτό, ένα ίσον κανένα». Σκέφτηκα από μέσα μου «καλά τι λέει τρελή είναι; Τι κανένα, τα έχω δει όλα» κλπ
Όταν όμως έκανα το δεύτερο μου παιδί την θυμήθηκα. Ό,τι ανέφερα πιο πάνω σε ό,τι αφορά το φόρτωμα του αυτοκινήτου, έγινε διπλάσιο τη στιγμή που ο χώρος μειώθηκε στο μισό, αφού εκεί όπου έμπαιναν μέχρι την προηγούμενη χρονιά τα πράγματα μπήκε ένα ακόμα παιδικό κάθισμα και ένα παιδί! Δεν θα ξεχάσω ότι πέρασα το πρώτο μας καλοκαίρι με τα δύο μωρά ακροβατώντας τόσο σωματικά όσο και ψυχολογικά. Ο ένας να βγάζει το σωσίβιό του και να τρέχει μέσα στη θάλασσα γυμνός και ο άλλος να τρώει την άμμο όπου μπουσουλούσε. Δεν ήξερα που να πρωτοπάω! Ο ένας να τρώει παγωτό και ο άλλος να περιμένει το ρυζάλευρό του και παίζοντας να αναποδογυρίζει όλο το μπολάκι του στην άμμο! Ο ένας να πρέπει να κοιμηθεί το μεσημέρι, ο άλλος να μη μαζεύεται! Είναι αστείο τώρα που τα σκέφτομαι και μην σας πω ότι και εκείνη την ώρα αφού έκανα διαχείριση κρίσης πάλι με έπιαναν τα γέλια!
Κάπως έτσι λοιπόν ο τρόπος με τον οποίο έκανα διακοπές άλλαξε. Και η λέξη βέβαια άλλαξε. Δεν πάμε διακοπές, πάμε ταξίδι! Και στο ταξίδι αυτό παίζει πολλή κούραση!
Παίζουν όμως και ανεκδιήγητες σκηνές με μικρά αγγελάκια να γεμίζουν εμπειρίες και εικόνες και θάλασσα και γέλια και ανεμελιά και τρέξιμο και αγκαλιές όλη μέρα! Παίζουν εικόνες που μένουν βαθειά χαραγμένες μέσα σου. Ο ενθουσιασμός τους όταν φτιάχνουν κάτι με την άμμο, όταν βλέπουν ζωάκια και ψαράκια, όταν πιάνουν κουβέντα με άλλα παιδάκια που γίνονται παντοτινοί φίλοι τους, όταν πάνε βόλτα για παγωτό, όταν είναι απλά μαζί σου 24 ώρες το 24ωρο, ενώ σε έχουν στερηθεί όλη την χρονιά που πέρασε… Και εσύ, εκεί δίπλα, να παίζεις με την άμμο όπως όταν ήσουν παιδί, να τρως τον πύραυλο και να πασαλείβεσαι, να κολυμπάς και να βουτάς στο νερό σαν να μην το έχεις κάνει για χρόνια! Εκεί δίπλα, να γίνεσαι παιδί με τα παιδιά σου, την ώρα που εκείνα πλημμυρίζουν από ευτυχία! Είτε έχεις ένα παιδί, δύο ή εφτά, τα συναισθήματα είναι πάντα ίδια!
Και κάπου ανάμεσα στα βαριά μάτια, την πονεμένη μέση και το περσυνό μαγιό, βλέπεις αυτές τις εικόνες και ξυπνάς, νιώθεις πάλι δυνατή σαν μόλις να έχεις ξυπνήσει από γεμάτο 8ωρο ύπνο και ας τον ονειρεύτηκες μόνο, το δέρμα σου το νιώθεις σαν μόλις να έχεις τελειώσει από μια ώρα μασάζ με λάδια και ενυδατικές και το περσυνό σου μαγιό φαντάζει σαν την καινούργια κολεξιόν της Victoria’s Secret!
Μπορεί ο μόνος τρόπος να κάνεις διακοπές να είναι πια πνευματικός. Μπορεί το να κοιτάς τη θάλασσα, να αλλάξεις παραστάσεις και απλά να χαθεί το βλέμμα έστω για λίγο να είναι η μόνη πολυτέλεια που θα έχεις για να ξεκουραστείς. Αλλά μόνο και μόνο αυτές οι ελάχιστες στιγμές είναι αρκετές. Αρκετές για να σε φορτίσουν, ώστε να μπορέσεις να ρουφήξεις εικόνες και στιγμές που δε θα ξεχάσεις ποτέ και αρκετές για να σε κάνουν να νιώθεις ευλογημένη! Δεν θα πω ότι είναι εύκολο! Όλες μας το ξέρουμε! Επιστρέφεις και θέλεις άλλες τόσες μέρες για να ξεκουραστείς! Υπάρχει όμως έστω και μια μαμά που στο τέλος της ημέρας να προτιμούσε να μην έχει περάσει αυτές τις στιγμές; Αυτές τις στιγμές που μας κάνουν σοφές, αφού μας δίνουν στο πιάτο το νόημα της ζωής;
Αυτή η βαλίτσα, όσο μικρή και αν είναι, όσα ρούχα και αν δεν χωράει, όσο αφρόντιστη και αν την έχεις, γυρνάει σπίτι κάθε φορά με τα πιο πλούσια αντικείμενα του σύμπαντος. Που αν κάνεις να τα πιάσεις, κλείνεις την παλάμη σου στον αέρα και χαμογελάς. Γιατί εκεί που τα έχεις φυλαγμένα, κανείς δεν μπορεί να στα πειράξει ποτέ. Μέχρι την επόμενη φορά, που θα βάλεις δίπλα τους και άλλα…
Πηγή: all4mama.gr
