Της Σοφίας Ξανθοπούλου

Στη Θεσσαλονίκη μετράμε τις υπομονές μας από την έλλειψη ποικίλων και ευέλικτων μέσων μαζικής μεταφοράς.

Αν είσαι κάτοικος Θεσσαλονίκης δύο είναι οι επιλογές σου: λεωφορείο και ταξί. Το ταξί βέβαια δε θεωρείται μέσο μαζικής μεταφοράς, οπότε καταλαβαίνετε τι γίνεται όταν για παράδειγμα ο ΟΑΣΘ απεργεί.

Αν είσαι μητέρα, πατέρας ή εν πάση περιπτώσει γονιός στη Θεσσαλονίκη και δεν οδηγείς, οπλίσου με περίσσια υπομονή και θάρρος.

Επειδή μου συνέβη άπειρες φορές και ακόμη μία πρόσφατα σκέφτηκα να το γράψω μήπως και καταλαγιάσει ο θυμός μου και η απέχθεια που αρκετές φορές μου προκαλεί το ανθρώπινο είδος.

Άκου λοιπόν:

ΜΙΑ ΜΑΜΑ ΜΕ ΠΑΙΔΙ ή ΜΕ ΜΩΡΟ ΣΤΟ ΛΕΩΦΟΡΕΙΟ ΕΙΝΑΙ ΕΧΘΡΟΣ ΟΛΩΝ.

Πέφτουν οι περισσότεροι να τη φάνε. Να της κάνουν παρατήρηση και ακόμη χειρότερα να την παροτρύνουν λέγοντας με αγανάκτηση κιόλας «ΠΑΡΤΟ ΑΓΚΑΛΙΑ, ΓΙΑΤΙ ΜΑΣ ΤΡΩΣ ΤΗ ΘΕΣΗ».

Τόση μιζέρια κυρίες μου και κύριοι μπροστά σε αυτό που πρέπει όλοι να διαφυλάξουμε: τη ζωή ενός παιδιού.

Με δεδομένο ότι και τα λεωφορεία σε όλη την Ελλάδα δεν παρέχουν ασφάλεια στα μικρά παιδιά, δεν πληρούν τις προϋποθέσεις ασφαλούς μετακίνησης (που μάλλον θα ήταν μια ζώνη ασφαλείας σε κάθε κάθισμα) η μητέρα ή ο πατέρας που επιβιβάζεται με το παιδί του σε λεωφορείο ΟΦΕΙΛΕΙ ΝΑ ΚΑΤΣΕΙ ΔΙΠΛΑ ΤΟΥ ΓΙΑ ΝΑ ΤΟ ΠΡΟΣΤΑΤΕΨΕΙ.

Και αν έχει μωρό στο καρότσι θα κάνετε όλοι πέρα τους εγωισμούς σας αλλά ακόμη και τις εγχειρισμένες καρδιές σας για να κάτσει η μάνα δίπλα, μπροστά στο μωρό της. ΘΑ ΚΑΝΕΤΕ ΟΛΟΙ ΧΩΡΟ όσο και αν σας καίει να χάσετε μια θέση σε αυτό τον… «παράδεισο» του καθίσματος.

Το καλύτερο σας το κρατώ για το τέλος.

Πριν από λίγες μέρες, επιβιβαστήκαμε η 4χρονη κόρη μου κι εγώ στο λεωφορείο για να φέρουμε σε πέρας τις δραστηριότητες της ημέρας. Στον παιδικό σταθμό εκείνη, στη δουλειά μου εγώ.

Έκατσα δίπλα στην κόρη μου που η θέση της «έβλεπε» στο παράθυρο.

Το λεωφορείο γέμιζε από κόσμο σε κάθε στάση. Δίπλα μου ένας κύριος άρχισε να ξεφυσά. Επειδή δεν ήθελα να με χτυπήσει το ρεύμα του από το «φύσα – ξεφύσα» αλλά και επειδή σε δυο τρεις στάσεις θα ερχόταν η ώρα της αποβίβασής μας, του πρόσφερα τη θέση μου, αφού κανένας άλλος δε φιλοτιμήθηκε να κάνει το ίδιο. Έτσι, δίπλα στο παιδί μου βρισκόταν τώρα ο κύριος. Εγώ κρατιόμουν σε έναν από τους στύλους, ώστε να μην πέσω.

Λίγη ώρα αργότερα, μια κυρία μου έκανε νόημα, να σηκώσω το παιδί από τη θέση, να το πάρω αγκαλιά ενόσω θα είμαι όρθια για να κάτσει η ίδια καθώς όπως είπε ήταν εγχειρισμένη. Αρνήθηκα ευγενικά φυσικά και προσπάθησα να εξηγήσω τα αυτονόητα: παιδί + όχημα + αγκαλιά = ΑΠΑΓΟΡΕΥΕΤΑΙ.

Ακόμη προσπαθώ να συνειδητοποιήσω τι μου ζήτησε να κάνω και κινδυνεύω να μείνω φαλακρή.

Το κακό είναι ότι μου το ζητούν πολλοί σαν αυτή την κυρία.

Είναι πολλοί και πολλές αυτές που βγάζουν την ξινίλα τους στα μικρά παιδιά. Είναι πολλοί αυτοί που δεν προστατεύουν τα παιδιά και αμολούν την απαξίωσή τους.

Είναι αυτοί που θα τους δεις να κάνουν και κηρύγματα για οδική ασφάλεια, την οδική συμπεριφορά κλπ κλπ.

Μια θέση σε λεωφορείο της Θεσσαλονίκης ισοδυναμεί με τον παράδεισο.

Ποιος νοιάζεται μωρέ για παιδί της αλληνής…

«Και να μην κυκλοφορεί. Άμα θέλει ας πάρει ταξί. Και να σου πω! Ας μην το έκανε κιόλας! (σ.σ. το παιδί)».

(αληθινές ατάκες, του μίζερου και εγωπαθούς Έλληνα σε πλήρη κρίση).

Σας φιλώ.

Σοφία Ξανθοπούλου

Μαμά, δημοσιογράφος και δημιουργός του PONTIOTUBE.