Της Χαρίκλειας Νικολαΐδου

Πιλότοι ονείρων είναι τα παιδιά, μην κάνεις τον αεροπειρατή! Κάθε επιθυμία τους είναι ένα πουλί έτοιμο να πετάξει δίχως να φοβάται τι θα συναντήσει στην διαδρομή.

Ψάχνει για χιλιάδες χρώματα, θέλει να αγγίξει το ουράνιο τόξο, να ψηλαφίσει τα σύννεφα να μαγευτεί από τα αστέρια, να νιώσει την αίσθηση της βροχής και του αγέρα να του γαργαλάνε το δέρμα. Θέλει να τρέξει να κρυφτεί αφού παίξει λίγο μαζί της. Θέλει να δει αν μπορεί να τα καταφέρει, να μετρήσει τις δυνάμεις του. Θέλει να παίξει κρυφτό με τα σύννεφα και τον ήλιο. Να κάνει κούνια στο φεγγάρι και να αποκοιμηθεί γλυκά σα του γλυκοτραγουδήσει μια ασπροντυμένη νεραιδούλα.

Θέλει να ζήσει το παραμύθι του όπως και εσύ όπως και όλοι μας. Δεν θέλει να του πεις δεν μπορείς να το κάνεις αυτό θέλει να δοκιμάσει, όπως και εσύ όπως και όλοι μας. Θέλει να μετρήσει τις δυνάμεις του και τις αντοχές του όπως και εσύ όπως και όλοι μας… όταν ήμασταν παιδιά.

Μην κόβεις τα φτερά του ονείρου επειδή φοβάσαι ποιους δράκους θα συναντήσει στην διαδρομή. Γίνε γέφυρα για να περάσει με ασφάλεια. Αν είναι περιστεράκι νεογνό, γίνε αετός και απλώς πέταξε μαζί του. Όταν θα μεγαλώσει θα κάνει και αυτό το ίδιο στο παιδί του. Μην του κλείνεις τα μάτια καθώς επεξεργάζεται από εκεί ψηλά τον κόσμο και την θέση του σε αυτόν. Ας το να δει να αγγίξει και να μυρίσει κάθε ανθό και δάκρυ, κάθε ευωδιά και καημό.

Σαν θελήσει να ξεκουραστεί λίγο γιατί γνώρισε την πρώτη του απογοήτευση, στάσου δίπλα του και δώσε του λίγο δροσερό καθάριο νερό, το νερό που θα το εξαγνίσει από την βρωμιά και την δυσωδία. Το νερό της συμπόνιας σου. Βάλε το στην αγκάλη σου και στα μεγάλα δυνατά φτερά σου και φανέρωσε του ένα κόσμο προστατευτικό και ασφαλή για να ξέρει πως ό,τι και να γίνει πάντα θα έχει τις φτερούγες σου για να αποκάμει.

Άσ’ το να βρει την τροφή του αν επιμένει μόνο του και αν δεν τα καταφέρει θα έχει μάθει την αξία της εύρεσής της. Ας το να μπει στα παγωμένα νερά και σκέπασέ το όταν βγει παγωμένο και ανήμπορο. Στήριξε τις επιλογές του και σεβάσου τες, και δέξου τες με αγάπη. Τη νύχτα άσε το να περάσει από τον δάσος με τις παγίδες και τον τρομακτικό λύκο και εξήγησέ του ότι και ο λύκος έχει λόγο ύπαρξης στον κόσμο μας… μας βοηθά να αντιμετωπίζουμε τους φόβους μας.

Βοήθα το να μπει στο σκοτάδι του και μείνε δίπλα του να το ορμηνεύεις. Αν το πρωί ξυπνήσει και πετάξει πιο ψηλά λάβε δύναμη και πέτα όχι πιο ψηλά μα δίπλα του, πάντα δίπλα του… Καθώς θα βγαίνετε μαζί από το δάσος θα έχετε θεραπευτεί και οι δύο. Σκέψου λίγο για ποιον άλλον θα έμπαινες στο τρομακτικό δάσος εκτός του παιδιού σου; Διπλή θεραπεία λοιπόν και για το δέντρο και για τον καρπό.

Στο τέλος του ταξιδιού, και όταν επιστρέψετε στη γη και στη δόνηση της, περιποιήσου τα τραύμα του, δίχως ίχνος γκριμάτσας πόνου επάνω σου. Καθώς θα το φροντίζεις και μόλις τελειώσεις, συζητήστε για το ταξίδι και όχι για τον προορισμό.

Μέσα από το ταξίδι μαθαίνεις!
Δεν φτάνεις ποτέ, όσο μαθαίνεις.
Όταν δεν θα έχεις να μάθεις τίποτε άλλο θα έχεις φτάσει.
Όταν σταματήσεις να μαθαίνεις ενώ δεν έχεις φτάσει να αρχίσεις να θορυβείσαι.
Είσαι πουλί και αν δεν είσαι γίνε και δες τι σε φοβίζει. Δες το! Πάρε το στα χέρια σου σαν πούπουλο και παρατήρησέ το, έλεγξε το και δες τι έχει να σου πει.

Φύσα το γλυκά… φτερό στον άνεμο να γίνει και να σκορπίσει στον ουράνιο θόλο και απελευθερώσου από τα δεσμά του. Ένα φτερό θα χάσεις από την πλούσια κώμη σου. Όπως τα μαλλιά θέλουν κούρεμα για να δυναμώσουν έτσι και τα φτερά, έτσι και η ψυχή! Σε αυτό το ατελείωτο ταξίδι που ετοιμάζεσαι να κάνεις με το παιδί σου ‘’Γίνε η πεμπτουσία της ηλιοστάλακτης πνευματικής αλήθειας και λούσε το !’’

Πηγή: enallaktikidrasi.com