Ο γιος μου ξεκίνησε ποδόσφαιρο και μετά από ένα χρόνο σταμάτησε. Η κόρη μου μπαλέτο και μετά από ένα χρόνο σταμάτησε και αυτή. Αλλάξαμε δασκάλους πιάνου, σχολές χορού, σχολεία, φροντιστήρια, κολυμβητήρια και Tae Kwo Do. Σχολείο έχουν αλλάξει από 10 φορές το καθένα τους! Έχουμε περάσει από 10 διαφορετικές πόλεις της Ελλάδας και έχουμε μετακομίσει 10 φορές!
Κάθε φορά, που μοιράζομαι την πικρή αλήθεια με κάποιον, νιώθω αμήχανα και αποτυχημένη σαν μητέρα. Το μόνο, που θέλω να δώσω στα παιδιά μου είναι αγάπη και σταθερότητα. Όπως μεγάλωσα κι εγώ. Σε μια παραδοσιακή οικογένεια. Με ένα σπίτι, μια μαμά, ένα μπαμπά, αδελφές, αδελφούς και κατοικίδιο.
Αντ’ αυτού, τα παιδιά μου βρίσκονται στο δέκατο κατά σειρά σπίτι τους. Γιατί όλες αυτές οι αλλαγές; Το επάγγελμά μου. Είμαι στρατιωτικός και μητέρα. Αυτό τα λέει όλα. Οι μεταθέσεις έρχονται η μία μετά την άλλη και δεν προλαβαίνουμε να στεριώσουμε πουθενά.
Ποτέ δεν περίμενα ότι η δουλειά μου θα στεκόταν τόσο εμπόδιο. Πίστευα ότι μαζί με τα παιδιά, θα ερχόταν και η μονιμότητα, άρα και η σταθερότητα. Ήταν επιλογή μου να γίνω στρατιωτικός, αλλά θα ήθελα αυτό να μη σήμαινε ότι τα παιδιά μου θα έπρεπε να υποστούν τόσο πολλές αλλαγές. Να αλλάξω επάγγελμα τώρα πια δεν γίνεται. Μήνας μπει μήνας βγει υπάρχει ένας μισθός και αρκετά καλός για τα σημερινά δεδομένα μάλιστα. Γι’ αυτό οι μόνοι γονείς ένστολοι, φωνάζουμε και ζητάμε να υπάρχει ειδική μεταχείριση. Γιατί όλο αυτό το υπομένει η οικογένειά μας.
Εκτός από στρατιωτικός, είμαι και μόνη μητέρα, καθώς με το σύζυγό μου έχουμε χωρίσει. Αλλά και παντρεμένη να ήμουν, δεν ξέρω κατά πόσο θα άντεχε τα ωράρια και τις μεταθέσεις μου. Θα έπρεπε μαζί με τα παιδιά να σέρνω κι εκείνον πέρα δώθε.
Όλα γυρίζουν γύρω απ’ τη δουλειά μου. Τα παιδιά δεν μπόρεσαν μέχρι τώρα να βρουν τη σταθερότητα, ένα ζεστό σπιτικό, στο οποίο να ξέρουν ότι θα μείνουν για πάντα χωρίς να χρειάζεται να ξαναετοιμάσουν τα μπογαλάκια τους και να φύγουν για ακόμη μία φορά. Ένα σπιτικό, στο οποίο θα καταλύσουν και θα πηγαίνουν στο σχολείο και στις δραστηριότητές τους με χαρά και ανακούφιση χωρίς να ανησυχούν μήπως η αυριανή μέρα τους επιφυλάσσει μια νέα μετακίνηση. Ένα σπιτικό, στο οποίο θα κοιμούνται ήσυχα και θα ξυπνάνε με χαρά, χωρίς άγχος και έγνοιες και χωρίς να κοιτάνε από το παράθυρο πότε θα έρθει ο ταχυδρόμος να μας φέρει για μία ακόμη φορά τα θλιβερά μαντάτα.
Ήθελα τα παιδιά μου να μεγαλώσουν «κανονικά».
Και λέγοντας «κανονικά» εννοώ όλα τα παραπάνω. Θέλω τα παιδιά μου να έχουν την ευκαιρία να εξερευνήσουν κάποιες δραστηριότητες τώρα, που είναι μικρά, γιατί έτσι και μεγαλώσουν χωρίς να έχουν ξεκινήσει ένα άθλημα, θα μείνουν πίσω σε σχέση με τα άλλα παιδιά και θα είναι αργά να τα «προλάβουν» (κι άντε μετά να διώξω τις ενοχές μου). Ίσως μια απ’ αυτές τις δραστηριότητες να προκαλέσει το ενδιαφέρον τους και να γίνει ένα δια βίου πάθος.
Οι τρεις πρώτες μεταθέσεις ήταν ό, τι πιο δύσκολο μας συνέβη. Τώρα πια έχουμε συνηθίσει και είμαστε πιο οργανωμένοι σαν οικογένεια.
Βρισκόμαστε στο ίδιο σπίτι τα τελευταία 2 χρόνια και αισθάνομαι περήφανη γι’ αυτό.
Τα παιδιά μου είναι τώρα 14 και 15 ετών. Θα ήθελα να μείνω εδώ μέχρι να τελειώσουν το λύκειο. Αλλά δυστυχώς, δεν μπορώ να κοιτάξω στην γυάλινη σφαίρα και να προβλέψω το μέλλον (μακάρι να γινόταν). Αυτό, που ξέρω είναι ότι τα παιδιά μου είναι αγαπημένα. Θα ευδοκιμήσουν ανεξάρτητα από το σπίτι, στο οποίο βρίσκονται. Είτε είναι το σπίτι νούμερο 1, είτε το σπίτι νούμερο 100. Είτε είναι μια καινούργια πόλη, είτε ένα καινούργιο νησί, τα παιδιά μου είναι δυνατά και θα «ανθίσουν», όπου κι αν είναι.
Δουλειά μου ως μαμά είναι να κάνω το καλύτερο, που μπορώ. Θα σταθώ δίπλα τους βράχος, παρά τις δυσκολίες. Θα τα ενθαρρύνω, όταν αισθάνονται χαμένα ή απογοητευμένα. Θα τα αγαπώ και θα τους συμπαραστέκομαι, όταν αισθάνονται μόνα τους.
Η αλήθεια είναι ότι κανένα παιδί δεν έχει τέλεια παιδική ηλικία. Και κανένας γονέας δεν είναι τέλειος. Αλλά, αν δεν κάνω το καλύτερο, που μπορώ, θα ηττηθώ στο παιχνίδι, που εγώ ξεκίνησα….
Σας ευχαριστώ που με ακούσατε. Καλή χρονιά σε όλους!
Στέλλα
Πηγή: singleparent.gr
