Της Δήμητρας Καφρομάνη

«Μην τάξεις σ” άγιο κερί, και σε παιδί κουλούρι», έλεγε ο παππούς μου. Και ο παππούς μου ήταν σοφός άνθρωπος.  Άνθρωπος από τους λίγους. Λίγα έλεγε, πολλά έκανε. Ήρεμα, ήσυχα, αθόρυβα. Κανείς δεν τον καταλάβαινε τι ήταν στην πραγματικότητα.

Έπρεπε να ήσουν «η αγαπημένη του» για να μπορέσεις να τον κατανοήσεις. Και εγώ ήμουν. Ο «άγγελος» του.

Πολύ μικρή όταν μου “το λεγε αυτό. Αλλά ευτυχώς για μένα, πολύ σοφή για να το καταλάβω. Πολύ σοφή και πολύ φειδωλή την ώρα της υπόσχεσης. Δεν μ” άρεσε ποτέ να υπόσχομαι και να μην πραγματοποιώ. Γιατί οι υποσχέσεις δημιουργούν προσδοκίες, σκέψεις, εικόνες, όνειρα. Και όταν έρχεται η στιγμή και δεν μπορείς να τις πραγματοποιήσεις, τότε γκρεμίζεις τον κόσμο του άλλου και τον κάνεις χαλάσματα.

Δεν έχει σημασία το μέγεθος της υπόσχεσης. Δεν έχει σημασία αν αυτός που την ξεστομίζει την θεωρεί μικρή η μεγάλη σε ουσία. Σημασία έχει το πώς την εκλαμβάνει ο άλλος που την εισπράττει. Σημασία έχει το κερί που δεν άναψε, το κουλούρι που δεν δόθηκε ποτέ. Σημασία έχουν τα χαλάσματα, που δεν μπορείς ξανά να τα συνθέσεις για να τα κάνεις όνειρα. Σημασία έχει η πληγωμένη μορφή του απέναντι, που περίμενε κάτι και δεν το έλαβε ποτέ. Του φίλου σου, του συναδέλφου σου, του παιδιού σου, του έρωτά σου.

Καλύτερα λίγες κουβέντες που μπορούν να γίνουν πράξεις, παρά ακράτητα λόγια που δεν πραγματοποιούνται ποτέ. Δώστε στη λέξη «υπόσχεση» τη σημασία που της πρέπει. Τη βαρύτητα που της αναλογεί. Αυτό το «θα», δυο γράμματα είναι. Δυο γράμματα που από μόνα τους δεν σημαίνουν τίποτα απολύτως, αλλά συνδυασμένα με τη ζωή, γίνονται σημαντικά. Γίνονται σκαλοπάτια που ο άλλος πατάει πάνω για να ανέβει λίγο ψηλότερα. Ακόμα και αν το ψηλότερα αναλογεί σε μια βόλτα στις κούνιες, σε ένα μπάνιο στη θάλασσα, σε απλή βοήθεια ή σε ταξίδια στα σύννεφα. Γίνονται μέλλον, εμπειρίες, χαμόγελα, αγάπη, ζωή.

Μην τα υπόσχεστε αν δεν μπορείτε να τα πραγματοποιήσετε. Κρατήστε τα μέσα σας και βγάλτε τα όταν θα νιώσετε πρώτα από όλα οι ίδιοι έτοιμοι να τα κάνετε ουσία. Και αν κάποιο από αυτά δεν είναι στο χέρι σας να πραγματοποιηθεί, σταθείτε απέναντι στον άλλο και εξηγήστε του. Δώστε του τα δεδομένα για να καταλάβει, να κατανοήσει, να προσπεράσει την άκυρη υπόσχεση. Μπείτε στα παπούτσια του. Μεταμορφωθείτε εσείς σ” αυτόν που περιμένει, για να διαπιστώσετε πόσο δύσκολο είναι να φοράτε τα δικά του παπούτσια και πόσο απίστευτα εύκολο τα δικά σας.

Μην τον αφήνετε να βγάλει μόνος του την άκρη, γιατί η υπόσχεση που του δώσατε δεν πραγματοποιήθηκε ποτέ. Γιατί δεν θα καταλάβει. Γιατί δεν έχει όλα τα δεδομένα, γιατί δεν μπορεί να δει τίποτα άλλο από αυτό που περιμένει να πραγματοποιηθεί. Και εκεί θα σας ακυρώσει.

Όσες υποσχέσεις κι αν δώσετε μετά από αυτό, απλώς δεν θα τις πιστέψει. Έλεγε και άλλο ένα ωραίο ο παππούς μου. «Φερμουάρ ζάμα».

Αν δεν έχετε την ικανότητα να κάνετε τα λόγια πράξεις, καλύτερα να μην τα ξεστομίζετε καθόλου.

Προσοχή λοιπόν, στο τι υποσχόμαστε στους ανθρώπους.

Γιατί όλοι κρύβουν μέσα τους ένα παιδί που πεινάει και έναν άγιο που προσεύχεται.

Πηγή: eyedoll.gr