23 Νοεμβρίου 2016… Ώρα 8 το πρωί, φωτιά ξεσπά σε διαμέρισμα πέμπτου ορόφου στην οδό Μανδηλαρά.

Ένα κερί γίνεται η αιτία το διαμέρισμα να λαμπαδιάσει και να κινδυνεύσει η ζωή του 3χρονου Στέφανου και της μητέρας του Δήμητρας. Ο μικρός μεταφέρεται σε κρίσιμη κατάσταση στο Πανεπιστημιακό Νοσοκομείο Λάρισας με εγκαύματα 2ου και 3ου βαθμού και από εκεί κατευθείαν στο Νοσοκομείο Παίδων «Αγλαΐα Κυριακού». Η μητέρα συλλαμβάνεται για εμπρησμό από αμέλεια και δύο μέρες μετά αφήνεται ελεύθερη με περιοριστικούς όρους. Εκείνη την περίοδο γράφτηκαν και ειπώθηκαν πολλά στα μέσα ενημέρωσης. Οι κακές οικονομικές συνθήκες της οικογένειας που της στέρησαν ακόμη και το ρεύμα, η ζωή της νεαρής μητέρας, η εργασία της φιγούραραν στα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων και των τηλεοπτικών εκπομπών.

Σήμερα έξι μήνες μετά το τραγικό συμβάν, ο Στέφανος βρίσκεται και πάλι στο σπίτι του με τη μητέρα του. Μετά από μήνες νοσηλείας, χειρουργείων και θεραπειών ο μικρός Στέφανος πήρε εξιτήριο. Ο αγώνας του όμως δεν έχει τελειώσει. Έχει πολύ δρόμο ακόμη μπροστά του. Όμως είναι ζωντανός και έχει δίπλα του ανθρώπους που τον αγαπούν και τον στηρίζουν. Η νεαρή μητέρα που για 6 μήνες έκανε σπίτι της το νοσοκομείο, χωρίς να φύγει ούτε στιγμή από το πλευρό του, παρά μονάχα για να δηλώνει την παρουσία της στο αστυνομικό τμήμα, καθώς εκκρεμεί η δίκη της, νιώθει πλέον δυνατή. Ο γιος της ξεπέρασε τον κίνδυνο και αυτό της δίνει δύναμη για να παλέψει για τα υπόλοιπα.

Η Δήμητρα, μετά από μήνες σιωπής, μιλά στην «Ε» για όλα όσα έγιναν την αποφράδα εκείνη μέρα, θέλοντας όπως η ίδια λέει να πει την αλήθεια, καθώς εκείνη την περίοδο γράφτηκαν και ειπώθηκαν πολλά για εκείνη και τον τρόπο ζωής της.

«Από μικρό παιδί δούλευα. Δεν ζήτησα ποτέ τίποτα και από κανέναν. Ο Στέφανος (Σταμάτης το δεύτερο όνομά του) είναι το τρίτο μου παιδί. Ζω και αναπνέω για εκείνον. Πληγώθηκα από σχόλια που γράφτηκαν για μένα. Ότι δήθεν με πήρε ο ύπνος και ξέχασα το κερί αναμμένο, ότι βγήκα εγώ και άφησα μέσα το παιδί μου δεμένο, ότι δουλεύω βράδυ και ήμουν πιωμένη και ένα σωρό άλλα από ανθρώπους που εύκολα βγάζουν συμπεράσματα. Τίποτα δεν ισχύει από αυτά. Εγώ ζούσα με τους δύο μου γιους, στο διαμέρισμα της οδού Μανδηλαρά. Υπήρχαν χρέη στη ΔΕΗ στο όνομα του ιδιοκτήτη, ο οποίος δεν πήγαινε να κάνει διακανονισμό και κάποια στιγμή το Φεβρουάριο του 2016, μας έκοψαν το ρεύμα. Το επανασύνδεσα παράνομα μέχρι που δύο μέρες πριν τη φωτιά, στις 21 Νοεμβρίου ήρθαν και το έκοψαν οριστικά. Μπορεί να δούλευα για να συντηρώ την οικογένειά μου, όμως δεν μπορούσα να πληρώσω αυτά τα χρέη. Έτσι πηγαίναμε για φαγητό και μπάνιο στη μητέρα μου, που νοικιάζει και αυτή σπίτι εδώ στη Λάρισα και το βράδυ ήμασταν με φακούς και κεριά. Το βράδυ πριν τη φωτιά δούλευα. Τον μικρό τον κρατούσε η μητέρα μου. Επέστρεψα χαράματα, εκείνη έφυγε και εγώ άναψα ένα κερί για να έχει λίγο φως στο καθιστικό. Δεν κοιμήθηκα, έπρεπε να ξυπνήσω το μεγάλο μου γιο στις 7 για να πάει στο σχολείο. Τον αποχαιρετώ και ενώ εκείνος μου λέει «μαμά να σβήσω το κερί;» του λέω όχι άστο λίγο ακόμη. Είχα στομαχόπονο, έπρεπε να πάω στην τουαλέτα και δένω το παιδί στο καρότσι. Μέχρι να βγω είχε συμβεί το κακό. Από τους καπνούς δεν έβλεπα τίποτα. Επιχείρησα να μπω να πιάσω το καρότσι αλλά δεν τα κατάφερνα. Ούρλιαζα. Χτύπαγα την πόρτα του γείτονα. Ούτε εκείνος μπόρεσε να μπει μέσα. Σε λίγα λεπτά ήταν εκεί η πυροσβεστική. Ήμουν σαν χαμένη, δεν ήξερα αν ζει το παιδί μου. Ξυπόλητη και σε κατάσταση αμόκ με κατέβασαν στον 4ο όροφο για να κάνουν τη δουλειά τους. Μας μετέφεραν στο νοσοκομείο και το παιδί ήταν σε κρίσιμη κατάσταση. Με ειδοποίησαν να πάω στην πυροσβεστική να πάρω τα κλειδιά του διαμερίσματος για να πάω να πάρω τσάντα, ταυτότητα αν δεν είχαν καεί. Εκεί με συνέλαβαν. Το παιδί μου να χαροπαλεύει και εγώ στο κελί, σαν εγκληματίας. Μόλις βγήκα έτρεξα κοντά του και δεν ξανάφυγα ποτέ» θυμάται η Δήμητρα και βουρκώνει.

Στην Αθήνα, όπως λέει η ίδια το παιδί, το φρόντισαν με τον καλύτερο τρόπο. Όλοι οι γιατροί, το νοσηλευτικό προσωπικό δίπλα τους. Έκαναν τα πάντα για να ανακουφίσουν τον μικρό Στέφανο. Υπήρξε και κόσμος που έτρεξε να βοηθήσει. Φάρμακα, ρούχα, παπούτσια, παιχνίδια. Καταστήματα της Λάρισας, οι «Ενεργοί Πολίτες», φιλανθρωπικές οργανώσεις προσέφεραν ό,τι ήταν απαραίτητο για τον μικρό Στέφανο. «Νιώθω ευγνωμοσύνη για όλους αυτούς τους ανθρώπους που μας στάθηκαν. Χωρίς τη στήριξή τους μπορεί να μην τα κατάφερνα. Ακόμη βλέπω εφιάλτες. Προσπαθώ να είμαι δυνατή για το παιδί μου, γιατί με χρειάζεται. Ο αγώνας του δεν τελείωσε, είναι μακρύς ακόμα. Όμως έχω ελπίδα».

«ΕΙΝΑΙ Η ΖΩΗ ΜΟΥ…»

Η Δήμητρα καταβεβλημένη, εμφανώς ταλαιπωρημένη, με τρεμάμενη φωνή δείχνει με περηφάνια τις φωτογραφίες του γιου της στο κρεβάτι του νοσοκομείου να ζωγραφίζει και να παίζει με τα καινούρια του παιχνίδια. «Είναι η ζωή μου. Για μένα μόνο εκείνος έχει προτεραιότητα. Δεν με νοιάζει να μην έχω να φάω, αρκεί εκείνος να είναι καλά και να χαμογελά». Ο Στέφανος παρά την περιπέτειά του, όπως λέει η μαμά του, είναι μαχητής δεν διαμαρτύρεται και έχει μεγάλη όρεξη να βγει έξω και να παίξει. Βέβαια, ακόμη είναι δύσκολο καθώς τα πόδια του και το κεφάλι του είναι με επιδέσμους. Κάθε δύο ημέρες θα πρέπει να πηγαίνει στο νοσοκομείο για αλλαγές. Η ίδια δυσκολεύεται να αντεπεξέλθει οικονομικά σε φάρμακα που χρειάζεται το παιδί της, αλλά έχει πίστη. Μάλιστα, όπως αποκάλυψε λίγο πριν την αναχώρησή της από το νοσοκομείο των Αθηνών, επικοινώνησε με ένα πλαστικό χειρουργό της Λάρισας, που βρήκε στον τηλεφωνικό κατάλογο για να ζητήσει τη βοήθειά του, καθώς το παιδί θα χρειαστεί πλαστικές επεμβάσεις αποκατάστασης στο κεφάλι και έμεινε άναυδη όταν ο γιατρός της είπε ότι θα αναλάβει όλες τις επεμβάσεις του παιδιού μέχρι το τέλος δωρεάν.

Η Δήμητρα είναι άνεργη πια, καθώς το παιδί χρειάζεται άνθρωπο διαρκώς δίπλα του. Μένει στο διαμέρισμα που νοικιάζει η μητέρα της, η οποία όμως δυσκολεύεται να τα βγάλει πέρα, καθώς δουλεύει ως εποχική σε εργοστάσιο και παίρνει ένα πενιχρό επίδομα. Η νεαρή μητέρα δεν ζητά χρήματα, όμως αν υπάρχει κόσμος που επιθυμεί να βοηθήσει με τα φάρμακα του μικρού Στέφανου, τη μεταφορά του στο νοσοκομείο ή τη διατροφή του για εκείνη θα είναι μια σημαντική ανακούφιση. (Τα στοιχεία της βρίσκονται στη διάθεση της εφημερίδας.)

«ΗΘΕΛΑ ΝΑ ΜΙΛΗΣΩ…»

Κλείνοντας την κουβέντα μας λέει: «Ήθελα να μιλήσω να μου φύγει το βάρος από μέσα μου. Ούτε ψυχολογικά προβλήματα έχω ούτε υπό την επήρεια ουσιών ήμουν που βιάστηκαν κάποιοι να πουν. Οι τοξικολογικές μου το αποδεικνύουν. Ναι δούλευα βράδυ σερβιτόρα, για να ζήσω, όμως, όχι για να κάνω τη μεγάλη ζωή. Για τα παιδιά μου. Ο Στέφανος είναι τα πάντα για μένα. Μέχρι εκείνος να γίνει καλά, δεν θα είμαι εγώ. Ο Στέφανος στις 23 Ιουλίου θα γίνει 4 χρόνων. Είναι Λιονταράκι. Δυνατός και μαχητής. Εγώ του εύχομαι χρόνια πολλά κάθε μέρα. Αυτό να γράψετε».

Πηγή: eleftheria.gr