Της Ρομίνας Ξύδα,
Γιατί σκέφτηκες ότι τα έπαθλα δεν αξίζουν σε κανέναν άλλον όσο στα λιγότερo τυχερά παιδιά.
Σε όσα ζουν με το όνειρο της ζωής, μικροσκοπικές φιγούρες που μάχονται σαν μεγάλοι πολεμιστές για την επόμενη ημέρα.
Γιατί έβγαλες από ένα reality το reality του πόνου με τόσο ήσυχο τρόπο που θα θυμόμαστε για καιρό τον κρότο του.
Γιατί ντύθηκες Άγιος Βασίλης, φόρτωσες το σάκο σου με καλοσύνη κι “έσκασες” από τις καμινάδες μιας ολόκληρης χώρας τον τσαμπουκά της αγάπης.
Γιατί ξεγύμνωσες τα φορτωμένα από δώρα χέρια μας και τίγκαρες τις καρδιές μας με το αληθινό νόημα των Χριστουγέννων.
Γιατί άστραψες στα μάγουλα των κακομαθημένων παιδιών μας ένα τέτοιο χαστούκι που τα έκανε δέκα σβούρες στην σφαίρα της παράλληλης πραγματικότητας.
Γιατί φώναξες στις συνειδήσεις μας ότι είμαστε λιγότερο «πολύ» απ’ όσο πιστεύουμε και περισσότερο λίγοι απ’ όσο μας μετράμε.
Γιατί χλεύασες τα δύσκολα της καθημερινότητάς μας και έστρεψες το βλέμμα μας στα όμορφα που προσπερνάμε με μάτια κλειστά.
Γιατί σνόμπαρες τα φράγκα σε μια εποχή όπου ο κόσμος σκοτώνει και σκοτώνεται γι’ αυτά.
Γιατί πέρασες στη σιωπή την άγρια και κτηνώδη προσβολή μοχθηρών και άκαμπτων εγκεφάλων που έσπευσαν να χλευάσουν την απόφασή σου να πεις το «ναι» σε κάτι που δήλωνες κατηγορηματικά «όχι».
Γιατί έγινες μια καυτή λάμψη που ξεχύθηκε από την καρδιά μας και γέμισε τ’ αυλακωμένο από παράπονα πρόσωπό μας μ’ ένα μεγάλο, φωτεινό χαμόγελο τσακίζοντας τις ρυτίδες μιας κατά φαντασίαν απόγνωσης.
Γιατί μας έπεισες ότι σ’ αυτή τη ζωή υπάρχουν ακόμη άνθρωποι, γίνονται ακόμη θαύματα, κυκλοφορούν γύρω μας μάγοι και μεγάλα αστέρια που δεν λάμπουν στα στενά πλαίσια μιας τηλεοπτικής οθόνης αλλά στον απέραντα δικό μας ουρανό.
Γιατί είσαι ένα παιδί που εμείς οι γονείς θα θέλαμε να έχουμε δικό μας ή τα δικά μας να γίνουν κάποτε ίδια εσύ.
Γιατί, σε αντίθεση με εμάς, δεν έπαψες ποτέ να πιστεύεις στον Άγιο Βασίλη…
