Το βασικό ερώτημα των εργαζόμενων γονιών τέτοιες μέρες που είναι αργίες μόνο για τα σχολεία είναι «κι εγώ τώρα πού ν’ αφήσω τα παιδιά;»

Μεγάλη γιορτή για την Χριστιανοσύνη ξημέρωσε σήμερα. 30 Ιανουαρίου. Των τριών Ιεραρχών. Άλλη μια μέρα για τους καταταλαιπωρημένους γονείς που δεν είναι εκπαιδευτικοί, οι οποίοι θα πρέπει να συνδυάσουν την εργασία τους με τη φύλαξη των ανήλικων παιδιών τους, αφού  η αργία σήμερα είναι μόνο για τα σχολεία.

Το θέμα είναι συνδικαλιστικό και ως τέτοιο δύσκολα το αγγίζει κανείς, χωρίς να φάει «κατσάδα» από τις συντεχνίες. Το γιατί είναι αργία για τη δημόσια εκπαίδευση η μέρα αυτή, ας μείνει στο παρόν κείμενο ασχολίαστο. Επειδή όμως το θέμα είναι και κοινωνιολογικό και αγγίζει την ανυπαρξία δομών φροντίδας από το κράτος για παιδιά ή και πρακτικών οι οποίες να υποβοηθούν τον συνδυασμό εργασίας και οικογένειας, αξίζει κανείς να το στηλιτεύσει.

Το βασικό ερώτημα των εργαζόμενων γονιών τέτοιες μέρες που είναι αργίες μόνο για τα σχολεία είναι «κι εγώ τώρα πού ν’ αφήσω τα παιδιά;».

Δεν είναι λίγες οι οικογένειες οι οποίες επιλέγουν το καθεστώς της εργασίας part time (και κυρίως αυτό αφορά τη γυναίκα) για να μπορέσουν να αντεπεξέλθουν στην ανατροφή των παιδιών, ή ακόμα χειρότερα δεν είναι σπάνιο να παρατηρείται το φαινόμενο, η γυναίκα να εγκαταλείπει τη δουλειά της γι’ αυτό τον λόγο.

Γιατί; Διότι τα ωράρια λειτουργίας της δημόσιας εκπαίδευσης, δεν συνάδουν με τα ωράρια λειτουργίας των εργαζομένων στον ιδιωτικό τομέα… ούτε καν με τα ωράρια εργαζομένων στον δημόσιο τομέα. Ο λόγος, αναλύθηκε πολλές φορές από τις εκπαιδευτικές οργανώσεις και έχει να κάνει με τις παραγωγικές ώρες των μαθητών, αλλά και τις ώρες κατά τις οποίες μπορούν να έχουν πλήρη και απόλυτη προσήλωση στην κατάρτιση που τους παρέχεται. Σεβαστό…

Και τι κάνει αυτή η Πολιτεία για να διασφαλίσει τις ίσες ευκαιρίες σε όλους τους πολίτες της στην αγορά εργασίας; Ποια είναι τα μέτρα συμφιλίωσης επαγγελματικής και οικογενειακής ζωής που λήφθηκαν ποτέ σε αυτό τον τόπο;

Και για να μην νομίζετε ότι μιλάμε για σενάρια επιστημονικής φαντασίας, δεν πρόκειται να δώσω κανένα παράδειγμα από τη Νορβηγία, την Σουηδία ή άλλες αναπτυγμένες χώρες. Θα πω μόνο ότι η Πολιτεία αναγνωρίζει το πρόβλημα. Είχε αρχίσει να το συζητά πριν το 2013 εκπονώντας ειδικό σχέδιο συμφιλίωσης προσωπικής και οικογενειακής ζωής με συγκεκριμένες δράσεις και μέτρα, όχι μόνο για οικογένειες με ανήλικα παιδιά, αλλά και για οικογένειες με εξαρτώμενους ηλικιωμένους, αλλά ήταν το πρώτο που θυσιάστηκε στο βωμό της οικονομικής κρίσης. Και δεν επανήλθε ποτέ.

Έτσι… για να μην καυχιόμαστε ότι έχουμε κράτος πρόνοιας.!

Πηγή: politis.com.cy