Είναι στ’ αλήθεια εντυπωσιακός και συνάμα εξοργιστικός ο τρόπος, που αντιμετωπίζει η ελληνική Πολιτεία τη γυναίκα, τη μητέρα και την προσφορά της στην ελληνική κοινωνία…
Διαχρονικά η Ελληνίδα, αντιμετωπίζεται κατά το δοκούν. Είναι καλή και σημαντική όταν βρίσκεται στην αγορά εργασίας και αποδίδει τα μέγιστα, αλλά γίνεται λιγότερο καλή, όταν πρέπει να της δοθεί άδεια μητρότητας ή να αφήσει την εργασία της για κάποιο χρονικό διάστημα, για να φέρει στον κόσμο παιδιά!
Πολίτης ισότιμος, που όμως πολλές φορές είναι μόνο στα λόγια.
Αν αφήσει τη δουλειά της, για να ασχοληθεί με το σπίτι, με εκείνο το ανεκδιήγητο «επάγγελμα οικιακά», τότε ο σεβασμός της πολιτείας στο άτομό της, πάει στην κυριολεξία περίπατο.
Δουλεύει εντός σπιτιού! Είναι καθαρίστρια, μαγείρισσα, βρεφοκόμος και παιδαγωγός. Πολλές φορές γίνεται εκτάκτως και ηλεκτρολόγος, υδραυλικός και ό,τι άλλο μπορεί να φανταστεί κανείς.
Για την πολιτεία όμως, είναι υποδεέστερη η δουλειά που προσφέρει στην κοινωνία, γι’ αυτό και δεν αναγνωρίστηκε ποτέ.
Αν δουλέψει στον ιδιωτικό ή στο δημόσιο τομέα, εκτός από μισθό έχει ασφάλιση και μια σύνταξη. Αν όμως το «επάγγελμά» της είναι οικιακά, όπως υποχρεούται να δηλώνει στην Εφορία, τότε δεν έχει ούτε μισθό, ούτε ασφάλεια, ούτε σύνταξη!
Αν έχει την «τύχη» να είναι στο όνομά της το σπίτι που ζει, η πολιτεία της προσθέτει εικονικό εισόδημα (τεκμαρτό λέγεται αν δεν κάνω λάθος) το οποίο το φορολογεί κιόλας. Και βρεμένη και δαρμένη δηλαδή.
Είναι το μοναδικό επάγγελμα στην Ελλάδα, που ενώ στα λόγια είναι σημαντικό, στην πράξη είναι εντελώς αμελητέο!!!
Αυτό μάλιστα που με στεναχωρεί περισσότερο, είναι πως εδώ και δεκαετίες βρίσκονται στη Βουλή πολλές γυναίκες, που όμως ποτέ δεν ενώθηκαν και δεν συνεννοήθηκαν για να εξαλείψουν αυτή την αδικία απέναντι στις γυναίκες – μητέρες που εργάζονται χωρίς ωράριο, χωρίς διακοπές και χωρίς εισόδημα στο σπίτι, μεγαλώνοντας παιδιά.
Θα μου πείτε ήταν επιλογή τους, αλλά δεν είναι ακριβώς έτσι.
Μεγαλώνει ένα κορίτσι με όνειρα να κάνει σπουδές, καριέρα, οικογένεια. Βγαίνει στην αγορά εργασίας, ξεκινά τη ζωή της έχοντας τυπικά τουλάχιστον όλες τις προϋποθέσεις. Στην πορεία, γίνεται μητέρα. Τότε μπαίνει το δίλημμα: «καριέρα ή οικογένεια;» Αν διαλέξει καριέρα, τότε τα παιδιά μεγαλώνουν με μια ξένη γυναίκα και είναι μαμά του απογεύματος και του Σαββατοκύριακου, με άφθονο άγχος και άλλες τόσες ενοχές. Αν διαλέξει την οικογένεια, αφήνει το επάγγελμά της για κάποια χρόνια στην καλύτερη περίπτωση και αντίο καριέρα, δικαιώματα, συνταξιοδότηση!
Μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα δηλαδή! Κερδίζει την παρουσία της κοντά στα παιδιά της και χάνει την οικονομική εξασφάλιση.
Σε πολλές ευρωπαϊκές και όχι μόνο χώρες, η Πολιτεία στέκεται στο πλευρό της γυναίκας που επιλέγει να γίνει μητέρα και να αφιερωθεί σ’ αυτό και εξασφαλίζει τη διαβίωσή της με παροχές, που για τα ελληνικά δεδομένα είναι εξωπραγματικές. Τις στηρίζει όσο βρίσκονται στο σπίτι και τους δίνει προτεραιότητα όταν θελήσουν να επιστρέψουν στην αγορά εργασίας, ενώ τους παρέχει και μια μικρή σύνταξη όταν γεράσουν.
Βλέπετε αναγνωρίζουν πως το «επάγγελμα» αυτό, σταματά μόνο όταν σταματά η καρδιά της γυναίκας. Ποτέ νωρίτερα!!!
Μετά, αναρωτιόμαστε γιατί γεννιούνται λιγότερα παιδιά, γιατί οι νέες κοπέλες αποφεύγουν το γάμο και την οικογένεια…
Είναι απλό! Το «επάγγελμα οικιακά» δεν προσφέρει κανενός είδους εξασφάλιση!…
Πηγή: to e-periodiko mas
